به گزارش شبکه تلویزیونی راشا تودی، از میزبانی بازی‌های المپیک و سازه‌های مرتفع گرفته تا پروژه‌های هزینه بر فضایی، چین تلاش می‌کند تا جایگاه خود را در مقام دومین قدرت اقتصادی جهان ارتقا بخشد، امری که بر اساس برخی پیش بینی‌ها تا سال 2016 به وقوع می‌پیوندد.
چینی‌ها با هدف حضور جهانی پررنگ تر از فعالیت درهیچ حوزه ای فروگذار نمی‌کنند، خواه عرصه رقابت‌های فضایی باشد یا قفسه کالاهای الکتریکی در فروشگاهی کوچک. با این همه بسیاری بر این باورند که چین از برتری اقتصادی خود به منزله اهرمی در روابط سیاسی‌اش با دنیای خارج استفاده می‌کند. بر اساس پیش بینی صندوق بین‌المللی پول، چین می‌تواند تا سال 2016 با پشت سرگذاشتن آمریکا به قدرت اول اقتصادی جهان تبدیل شود. هرچند این خبر دردی از مردم فقیر چین درمان نمی‌کند، اما رقیبان اقتصادی این کشور را به شدت عصبی کرده است.
در اروپا چینی‌ها سرگرم خرید کسب و کارهای ضررده هستند. نفوذ چین در آفریقا عرصه را بر سایرین تنگ تر کرده است. در کشورهایی نظیر پاکستان نیز، به جای احداث پادگان‌های نظامی، چینی‌ها به فعالیت در حوزه زیرساخت‌ها شهرت داشته و ابرقدرت محبوب به حساب می‌آیند. به زعم مردم این کشور برخلاف آمریکا، چینی‌ها در اوضاع جاری کشور دخالت نمی‌کنند.
هرچند چین هیچ گاه از تقویت قوای نظامی خود دست نکشیده است اما نسبت پایین هزینه‌های نظامی به درآمد از نقاط قوت چین محسوب می‌شود. هزینه‌های نظامی این کشور تنها دو درصد درآمد ناخالص داخلی کشور را تشکیل می‌دهد که در برابر مخارج نظامی آمریکا که چهل و دو درصد کل هزینه‌های نظامی جهان را به خود اختصاص داده رقمی اندک است.
جوزف چنگ، استاد دانشگاه هنگ کنگ بر این باور است که چین به اهمیت قدرت نرم پی برده و دستاوردهای اقتصادی تا اندازه‌ای این کشور را به نمونه‌ای قابل بررسی در جهان تبدیل کرده است
