به گزارش خبرگزاری مهر، فضانوردها باید تنها شش ماه در ایستگاه فضایی بین‌المللی که حدود 320 کیلومتری زمین قرار دارد اقامت داشته باشند و علت آن نیز واضح است. کارشناسان اظهار می‌دارند زمانی که فضانوردان در فضا هستند با از دست دادن جرم استخوان و ماهیچه رو به رو می‌شوند و بیشتر از این مدت را نمی‌توانند تحمل کنند.
اما اثرات این سفرهای فضایی زیر مدار زمین برای گردشگرانی که چون فضانوردان از آمادگی جسمانی کافی برخوردار نیستند چیست.
براساس اظهارات دانشمندان آمریکای شمالی که طی مقاله‌ای در مجله پزشکی بریتانیا منتشر شده، پزشکان عمومی باید آماده پاسخ به پرسش‌ها و نگرانی‌های گردشگران برای سفرهای فضایی در آینده نزدیک باشند.
شاید تا آن زمان پزشکان عمومی که تجربه کافی در زمینه پزشکی فضایی دارند بتوانند این توصیه‌ها را ارائه کنند.
تحقیقات پیشین به ما نشان می‌دهد که سفرهای فضایی موجب تغییرات فیزیولوژیک در بدن انسان می‌شود؛ اما این تغییرات چگونه می‌تواند در یک گردشگر فضایی 50 ساله که شرایط بدنی آماده ندارد تأثیرگذار باشد، هنوز مشخص نیست.
دیوید گرین، مدرس ارشد رشته انسان و فیزیک هوا فضا در کینگ کالج لندن پیش بینی کرده است که ظرف دو سال آینده تعداد بیشتری از مردم با استفاده از فضاپیماهای ویژه برای سوار شدن به هواپیماهایی بلیط تهیه می‌کنند که از مدار پایین زمین عبور می‌کند.
این بدان معنا است که گردشگران فضایی از اتمسفر زمین فراتر رفته، بی وزنی را برای چهار دقیقه تجربه می‌کنند و پس از آن به سطح زمین باز می‌گردند.
براساس اظهارات دکتر گرین، سرعت شتاب و شتاب منفی در این پرواز ممکن است برای عده‌ای مسئله ساز باشد. این احتمال وجود دارد که احساس تهوع داشته باشند که این یک نگرانی مهم است. همچنین این نگرانی وجود دارد که چگونه همه پس از شناور ماندن بار دیگر به صندلی‌های خود باز می‌گردند و هنگام بازگشت به زمین همه احساس می‌کنند که سبک‌تر هستند.
یکی از متداول‌ترین نگرانی‌ها در طول یک پرواز فضایی حالت تهوع، گیجی، خستگی، آب زادیی، از دست رفتن اشتها و کمر درد است.
در طول شتاب افقی و شتاب منفی یک سفر فضایی رساندن خون به مغز توسط قلب دشوار می‌شود. برای مثال اگر کسی مشکل قلبی - عروقی پنهان داشته باشد این سفر فضایی می‌تواند آن را تشدید کند.
دکتر جان اسکات، دانشمند ارشد در گروه کاری محیط زیست، شرکت QinetiQ به عنوان یک شرکت چند ملیتی بریتانیایی فناوری دفاعی که وابسته به سازمان فضایی بریتانیا است تحقیقاتی انجام داده تا به درک این موضوع برسد که افزایش نیروهای گرانشی چه تأثیراتی بر خلبان‌های جنگی دارد.
وی اظهار داشت: برخی از افراد می‌توانند تا 3 گرم و برخی دیگر تا 6 گرم را تحمل کنند اما هیچ ابزار مناسبی وجود ندارد که بتوانید سطح تحمل افراد را اندازه گیری کنید.
محققان آمریکایی درحال بررسی سطح تحمل این نیروهای گرانشی در افرادی هستند که احتمال دارد در آینده نزدیک گردشگر فضایی باشند.
گروه کاری پروازهای تجاری انجمن پزشکی هوافضای آمریکا در سال 2009 سندی منتشر کرد که براساس آن اکثر افراد با شرایط پزشکی کنترل شده می‌توانند نیروهای شتاب در پرتاب و فرود یک فضاپیمای تجاری را تحمل کنند.
براساس اظهارات اسکات، چالش اصلی جمع کردن اطلاعاتی درباره افراد با سنین و شرایط سلامتی مختلف است. تا شرکت‌های پرواز فضایی بتوانند تصمیم بگیرند که چه کسانی می‌توانند و چه کسانی نمی‌توانند این سفرها را انجام دهند.
بسیاری از شرکت‌های فضایی نمی‌خواهند به قدری در این رابطه محدودیت‌های پزشکی قائل شوند که هیچ کس نتواند از این پروازها استفاده کند، اما از سوی دیگر آنها می‌خواهند اطمینان حاصل کنند که ما تأثیرات این پروازها را درک کرده‌ایم.
از این رو باید بین ایمنی پزشکی و شکوفایی صنعتی یک تعادلی برقرار شود و اطلاعات بیشتر در این زمینه می‌تواند به ایجاد این تعادل و توازن کمک کند.
شباهت‌های قطعی میان تأثیرات سفرهای فضایی بلند مدت روی انسان‌ها و تأثیرات بالارفتن سن روی زمین وجود دارد. چرا که براساس اظهارات متخصصان، این سفرها موجب ضعیف تر شدن استخوان‌های فضانوردان می‌شود و آمادگی جسمانی آنها کاهش می‌یابد.
