حضور اعضای جدید در ترکیب شوراها به معنای امکان بروز و ظهور علایق و سلایق تازه و مکمل در سپهر مدیریت شهری کشور خواهد بود.
از این نظر انتظار می‌رود سومین دوره شوراها که از نظر دیدگاه‌های سیاسی و فنی ترکیب متنوع‌تری نسبت به 2 دوره گذشته دارد با بهره‌گیری از تجارب آن دو دوره، در نهایت به برآیندی کاراتر در راهبردهای جامع برنامه‌ریزی شهری دست پیدا کند.
اما در این باره، این نگرانی نیز وجود دارد که تغییر در ترکیب شوراها بیش از آنکه فرصتی برای بهره‌مندی مدیریت شهری از دیدگاه‌های کارشناسی نو باشد، به زمینه‌ای برای
بی‌ثباتی در این حوزه تبدیل شود.
باید توجه داشت که به هر رو ساحت شورا عمدتاً جانمایه‌ای سیاسی دارد در حالی که مدیریت اجرایی شهر موضوعی کاملاً فنی و کارشناسی است و دقیقاً به همین دلیل است که کارشناسان معتقدند شوراها و مدیریت شهری باید از سیاست مصون بمانند.
تجربه نشان داده تغییر دائم در حوزه اجرایی صرفاً بنابر خواست بازیگران باشگاه‌های سیاسی، به بلوغ نیافتن در بخش‌های برنامه‌ریزی و مدیریت تبدیل خواهد شد.
مرور تاریخ یکصدساله شهرداری تهران نیز نشان می‌دهد که عمده دگرگونی‌های بنیادی در چشم‌انداز شهر در دوره شهردارانی به‌وقوع پیوسته که در دوره‌های طولانی‌تری امکان اجرای طرح‌ها و برنامه‌های خود را داشته‌اند و ظریف آنکه متوسط عمر دوره‌های مدیریت این شهر از دو سال نیز کمتر بوده و از این نظر شاید تهران در میان همه کلانشهرهای جهان رکورددار باشد! گفتنی است با وجودی که امسال قرار است تهران صدمین سال تأسیس شهرداری خود را جشن بگیرد، در پرونده شهر نام 57 شهردار به چشم می‌خورد!
به همین‌خاطر شگفت نیست که بزرگترین کلانشهر ایران و یکی از 10 کلانشهر پرجمعیت جهان همچنان بدون طرح جامع اداره می‌شود و حتی در حوزه ساخت و ساز نیز که هر تصمیم تازه می‌تواند تأثیری درازمدت در چشم‌انداز شهر به دنبال داشته باشد، طرح‌ها و برنامه‌ها از عمق راهبردی لازم بی‌بهره می‌شوند. (هر چند خوشبختانه اخیراً نگاه جامع‌تری بر برنامه‌ریزی کلان‌شهری در تهران حاکم شده‌است).
نبود ثبات لازم در مدیران اجرایی شهر، البته منحصر به تهران نبوده و دیگر شهرهای بزرگ ایران نیز در این باره متحمل آسیب‌های زیانبار بوده‌اند؛ آسیب‌هایی که هزینه آن را شهروندان می‌پردازند.
به هر رو، همچنانکه ذکر شد امیدواریم که سومین دوره شوراها برآیندی از خردجمعی دانش مدیریت شهری در ایران و نیز مجموعه تجارب و دستاوردهای 2 دوره گذشته باشد.
چشم‌انداز در پیش‌رو نیز برای تحقق این امید خوشبختانه روشن و نویدبخش است.
