در واقع می‌توان اینطور هم گفت که بازیکنان زیادی این فرصت را داشته‌اند که با فرگوسن کار کنند. تعدادی از آنها مسلما از مربیان قبلی برای او باقی مانده بودند، تعدادی را خود او خرید، تعدادی هم محصول سیستم پایه جوانان بودند. انتخاب 11بازیکن از میان تمام آنها، نه‌تنها به‌خاطر تعداد بسیار بالا که به‌خاطر کیفیت بسیار بالای بسیاری از آنها واقعا سخت است. فقط به این مورد فکر کنید: پیدا کردن دو مدافع میانی از بین استیو بروس، گری‌پالیستر، یاپ استام، نمانیا ویدیچ و ریو فردیناند چقدر کار سختی می‌تواند باشد؟ انتخاب میان روی کین و برایان رابسون در خط هافبک چطور؟ کار حتی سخت‌تر هم می‌شود. آخر چطور می‌شود از میان وین رونی، مارک هیوز، دوایت یورک، اندی کول، اریک کانتونا، رود فان نیستلروی و رابین فان‌پرسی تنها دو نفر را انتخاب کرد.البته که تعداد بازیکنان شگفت‌انگیزی که در این لیست بیرون مانده‌اند بسیار زیاد است اما تیم انتخابی من از میان بهترین بازیکنانی که در دوران حضور منچستریونایتد در اولدترافورد بازی کرده‌اند اینها هستند:
پیتر اشمایکل: دروازه‌بان دانمارکی، نه‌تنها به دروازه‌بانی در منچستریونایتد که به دروازه‌بانی در انگلیس معنایی جدید داد. او با مبلغی بسیار کم از بروندبی به منچستریونایتد آمد اما این تیم را به قهرمانی‌های زیادی رساند.
گری نویل: او نه‌تنها یک رهبر مادرزاد در زمین که بهترین دفاع راست نسل خودش بود. او یکی از نخستین مدافعانی بود که توانست مفهوم هجومی جدیدی به دفاع‌های کناری بدهد.
ریو فردیناند: 30میلیون پوندی که باشگاه در سال 2002برای خرید او پرداخت، یک رکورد بود اما فردیناند به خوبی نشان داد که ارزش این همه پول را داشته است. بعد از مصدومیت‌های زیاد، گفته می‌شد که کار او تمام است اما فردیناند توانست دوباره خود را به تیم ملی انگلیس تحمیل کند.
استیو بروس: اینکه چرا بروس، کاپیتان یونایتد، هرگز نتوانست به تیم ملی برود یک معماست. گلی که او به شفیلد ونزدی زد، عامل اصلی نخستین قهرمانی فرگوسن بود. همین که او بالاتر از یاپ استام به این لیست رسیده خوب بودنش را ثابت می‌کند.
دنیس اروین: اروین یکی از قهرمان‌هایی است که قدرش خیلی دانسته نشد. او خیلی رو به جلو نمی‌رفت اما کسی هم نمی‌توانست به راحتی به سمت او برود. او در ضربات ایستگاهی نظیر نداشت.
کریستیانو رونالدو: آدم باید بازیکن خارق‌العاده‌ای باشد که جای دیوید بکام را در این لیست بگیرد اما رونالدو به همین اندازه خارق‌العاده است. رونالدو بعد از اعلام بازنشستگی فرگوسن، او را در سایت شخصی‌اش «رئیس» خواند که نشان می‌دهد هنوز به سرمربی قبلی‌اش ارادت دارد.
پل اسکولز: همین که زین‌الدین زیدان می‌گوید اسکولز بهترین هافبکی است که او جلویش بازی کرده، کافی است. او با بالارفتن سال‌های حضورش در منچستریونایتد، کیفیتی اختصاصی‌تر یافت و به راحتی می‌توانست توپ را در هر نقطه کوچک دلخواهی در زمین فرود بیاورد. فصل پیش هم که بعد از بازنشستگی انصراف داد و به تیم برگشت، شکست یک بر صفر برابر ویگان در غیبت او بود که قهرمانی را از یونایتد گرفت.
روی کین: یک انتخاب سخت دیگر، بین روی کین و برایان رابسون بود. هیچ‌کس دوران رابسون را در منچستریونایتد نمی‌تواند فراموش کند اما من روی کین را به‌خاطر تأثیری که بعد از آمدن از ناتینهگام فارست بر تیم جدیدش گذاشت، انتخاب می‌کنم. به‌عنوان کاپیتان و رهبر تیم، او در مواقع سخت تیم را به همراه خودش به جلو می‌کشید. همه بازی نیمه نهایی لیگ قهرمانان 1999با یوونتوس را به یاد داریم که چطور عامل اصلی پیروزی تیمش شد.
رایان گیگز: از نقطه نظر تعداد قهرمانی‌های کسب شده و تداوم حضور، گیگز بهترین بازیکن دوران لیگ برتر است. او در دوره‌ای که گوش‌چپ‌های کارآمد کمی در فوتبال جزیره بود، برگ برنده تیمش بود. او البته هرگز کارآمدی‌اش را از دست نداده و هنوز هم در سن 39سالگی، یکی از بازیکنان تأثیرگذار تیمش است.
اریک کانتونا: مبلغ کمی که یونایتد برای کانتونا به لیدز پرداخت (1/2 میلیون پوند) در تقابل محض با تأثیری است که کانتونا در یونایتد داشته است. او غرور و تکبر را به تیمش داد؛ چیزی که هر تیمی برای برنده بودن به آن نیاز دارد.
وین رونی: بازی‌های زیادی را وین رونی به تنهایی برای منچستریونایتد برده است. او در پست‌های مختلفی هم بازی کرده و عصای‌دست فرگوسن بوده است. او بهترین گزینه برای بودن در کنار کانتوناست.
رابی ساوج
