ای مولود خجسته "عشق" در کلاس تو، درس خوانده و " ایثار" به تو مقروض است و " آفرینش" از روح تو جان گرفت. اما حسین جان چرا ما خبر "ولادت" تو را هم که می‌شنویم، بغض گلویمان را می‌فشرد و چرا ما در روز ولادت تو نیز اشک، پهنای صورتمان را فرا می‌گیرد؟
به گزارش سرویس دین و اندیشه خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)، صبح گاه سوم شعبان سال چهارم هجرت، دومین فرزند برومند علی(ع) و فاطمه علیهماالسلام در خانه وحی و ولایت، دیده به جهان گشود و خانه زهرای اطهر(س) به نور جمال این نوگل باغ نبوت و ولایت و چراغ فرزندان آسمان رسالت و امامت، معطر و روشن شد. آن گاه که خبر ولادتش به پیامبر خدا(ص) رسید، به خانه فاطمه آمد و به اسماء فرمود تا آن کودک را بیاورد. اسماء، او را در پارچه‌ای سپید پیچید و خدمت رسول خدا برد. پیامبر در گوش راست او، اذان و در گوش چپش، اقامه گفت. اسماء عرض کرد: پدر و مادرم فدایت، گریه شما از چیست؟ فرمود: برای این فرزندم می‌گریم. عرض کرد: این کودک که الان به دنیا آمده فرمود: بعد از من گروهی از ستمکاران او را خواهند کشت. خداوند شفاعت مرا به آنها نرساند.
ماجرای نامگذاری نوزاد به نام "حسین"
رسول خدا(ص) به حضرت علی(ع) فرمودند این نوزاد را چه نام می‌گذاری؟ عرض کرد: در نامگذاری بر شما سبقت نمی‌گیرم؛ پیامبر(ص) فرمود: من هم بر پروردگارم سبقت نگیرم، جبرئیل نازل شد و فرمود: ای محمد! خدای بزرگ تو را سلام می‌رساند و می‌فرماید:«عَلیٌّ مِنْکَ کَهارونَ مِنْ موسی؛ علی نسبت به تو به منزله هارون نسبت به موسی است» او را به اسم پسر هارون نام گذار که شبیر است.
پیامبر(ص) فرمود: زبان من عربی است، جبرئیل عرض کرد نام او را «حسین» بگذار. چون روز هفتم شد دو گوسفند سیاه و سفید برای او عقیقه کردند و یک رانش را به قابله دادند و سرش را تراشیده به وزن موی سرش نقره تصدق نمودند و خلوق (که چیز خوشبویی است) بر سرش مالیدند.
تربیت در دامان وحی و رسول خدا(ص)
نخستین کلمه‌ای که امام حسین(ع) بر زبان آورد؟
حسین(ع) هنوز زبان نگشوده بود که رسول خدا (ص) برای انجام نماز مستحبی، ایستاده بود و حسین نیز در کنارش. رسول خدا (ص)می‌گفت: «اللّه اکبر»، ولی حسین (ع)نتواست بگوید. این کار شش بار تکرار شد. بار هفتم هنگامی که رسول خدا (ص)گفت: «اللّه اکبر»، حسین (ع)زبان گشود و گفت: «اللّه اکبر». به این ترتیب، نخستین کلام حسین (ع)هنگام زبان گشودن، «اللّه اکبر» بود و تا آخر، پای «اللّه اکبر» ایستاد و خون پاکش را برای اعلای کلمه «اللّه اکبر» ایثار کرد.
مولودی که وارث پیامبران شد
در زیارت نامه معروف «وارث» (که امام صادق (ع) آن را به جابرجعفی آموخت و فرمود: با این زیارت نامه، امام حسین (ع)را زیارت کن)، آمده است:«امام حسین (ع)» وارث (کمالات) آدم، نوح، ابراهیم، موسی، عیسی، محمد و امیرالمؤمنین علی و حسن علیهم السلام است. حسین (ع) وصی پاک پیامبر (ص) است. حسین (ع) برپا کننده نماز و ادا کننده زکات و مجری امر به معروف و نهی از منکر است. حسین (ع)نوری است از صلب‌های بزرگ و رحم‌های پاک. او هرگز به آلودگی‌های جاهلیت نیالوده است. او از ستون‌های دین و رکن‌های مؤمنان است.
القاب امام حسین (ع)
امام حسین(ع) نیز همچون پدر و پدر بزرگوارشان به برخی القاب معروف و مشهور بودند که هرکدام از این القاب دارای معانی و مفاهیم والایی هستند. از جمله آنها که در کتب و منابع تاریخی ذکر شده عبارتند از: عطشان، مظلوم، قتیل العبرات، سیدالشهدا، ثار الله، قتیل الله، وتر الله، خامس اصحاب کسا، وارث، موضع سرّالله، لدلیل علی الله، مجاهد، شهید، رشید، غریب الغرباء، شاهد، حجت الله، خازن الکتاب المسطور، سفیر الله، عابد، سید شباب اهل جنه، سفینه النجات، امام مقتول، زکی، عبدالله، وصی الله، قتیل الکفره، ولی الله، سبط پیامبر آل الله، ابوالشهداء، ابوالاحرار، ابوالمجاهدین، خامس آل عبا، خون خدا، سلطان کربلا، وترالموتور، سریع العبره، قتیل اشقیاء.
چرا حسین(ع) مصباح هدایت و کشتی نجات است؟
همه این روایت را خوانده‌ایم که "همانا حسین چراغ هدایت و کشتی نجات است بنابراین عبودیت تنها از برکت نام حسین (ع)زنده است. سالکان نیازمند نورند و حسین (ع)مصباح هدایت است. چراغ روشنی که خداوند در طریق دشوار بندگی افروخته است تا عاشقان در آن نظر کنند و جان خویش را از فروغ او بیافروزند. عاشقان غرقه دریای عشقند و حسین (ع)کشتی نجات است. آن که در کشتی نجات نشسته است، از موج‌های حایل دریای عاشقی بیم ندارد.
پرسش‌های پدر از حسین (ع) و پاسخ او
روزی علی (ع)به فرزندش حسین (ع)فرمود: «پسرم! چه چیز، آدمی را آقا و بزرگوار می‌کند؟» حسین (ع)پاسخ داد: «نیکی کردن به خانواده و خویشاوندان و بردباری در برابر حوادث». پرسید: «غنا و بی نیازی چیست؟» پاسخ داد: «در این که آرزوها را کم کنند و به هرچیز می‌رسد، خشنود باشند». پرسید: «پستی چیست؟» پاسخ داد: «پستی مرد در این است که هر چیز را برای خود بخواهد و خود را تسلیم شادمانی‌ها کند». پرسید: «زشتی در چیست؟» پاسخ داد: «در این که کسی با رهبرش (رهبر حق) دشمنی ورزد». آن گاه علی (ع)به یکی از یاران خود به نام حارث الاعور فرمود: «این سخنان حکمت آمیز را به فرزندانت بیاموز؛ زیرا این سخنان، خرد را زیاد و اندیشه را استوار می‌سازد».
تربتش شفا و حرمش محل استجابت دعا
او شجاعترین امت حضرت محمد (ص) بود و شجاعت حضرت محمد (ص) و حضرت علی (ع) در ایشان جمع بود. خداوند در تربت ایشان شفا، و در داخل حرم امام حسین (ع ) استجابت دعا را قرار داده است. پیامبر (ص) در حقش فرمود: احب اللّه مَن احب حسینا یعنی: خداوند دوست می‌دارد کسی را که حسین را دوست بدارد. پیامبر(ص) در حق او و برادر گرامی‌اش امام حسن (ع) فرمود: دو فرزند من حسن و حسین پیشوایان امت می‌باشند خواه زمام امور به دست بگیرند و یا نگیرند.
حسین(ع) در کربلا ماندگار و جاویدان شد
درباره شهادت حضرت سید الشهداء و بی وفایی امت رسول خدا به نوه مکرمش زیاد شنیده‌ایم و چند ماه به خاطر این واقعه دردناک و جانسوز عزاداری می‌کنیم و چه زیبا سنتی است اما واقعه کربلا گرچه از نظر زمان کوتاه بود و تنها یکروز از صبح تا عصر به طول انجامید اما لحظه لحظه آن درس شهامت و ایثار و فداکاری، ایمان و اعتقاد و اخلاص بود. واقعه کربلا دانشگاهی است که از طفل شیرخوار تا پیرمرد محاسن سفیدش به بشریت درس آزادگی می‌آموزد. خون‌های مطهر امام حسین (ع) و یارانش به اسلام حیات تازه بخشید و زمینه سرنگون شدن دودمان فاسد اموی را فراهم آورد. امام حسین علیه السلام روز دهم محرم سال 61 هجری، در سن 57 سالگی در کربلا به شهادت رسید. مرقد ایشان و برادر فداکارش حضرت اباالفضل و فرزندان و یارانش در شهر کربلا در عراق قرار دارد.
پاداش زیارت امام حسین(ع)
عبدالله بن عباس می‌گوید: روزی نزد پیامبر رفتم و دیدم حسن بر دوش اوست و حسین بر زانوی او، و پیامبر آن دو را می‌بوسد و می‌گوید:«خداوندا! هرکس این‌ها را دوست می‌دارد دوست بدار و با هرکس که با آنان دشمنی می‌کند دشمنی کن.» آن گاه فرمود:«ای عباس، گویا حسین را می‌بینم که محاسنش به خونش رنگین شده است، و کمک می‌طلبد؛ اما کسی یاری‌اش نمی‌کند.»
پرسیدم:«چه کسانی با او چنین می کنند، یا رسول الله؟» فرمود:«اشرار امتم. خداوند آنها را به شفاعت من نایل نکند.»
آن گاه فرمود:«ای ابن عباس، کسی که او را زیارت کند در حالی که عارف به حق او باشد، خداوند ثواب هزار حج تمتع و هزار عمره را برای او می نویسد. هرکس او را زیارت کند، گویا مرا زیارت کرده و کسی که مرا زیارت کند، گویا خدا را زیارت کرده است، و حق زائر خداوند این است که به آتش جهنم، عذاب نشود. آگاه باش که زیر قبه حرمش دعا اجابت می‌شود و در تربتش شفاست و امامان فرزندان اویند.»
و در پایان یکی از پندهای تکان دهنده ایشان را می‌خوانیم:
شخصی به حضور امام حسین (ع)رسید و عرض کرد: «گنه‌کارم و نمی‌توانم گناهانم را ترک کنم. مرا موعظه کن». امام (ع) فرمود: «پنج کار را انجام بده و هرچه می‌خواهی، گناه کن: 1 روزی خدا را مخور. 2 از ملک خدا بیرون برو. 3 به جایی برو که خدا تو را نبیند. 4 وقتی عزراییل خواست روحت را از بدنت جدا کند، او را از خود بران. 5 وقتی که مالک دوزخ خواست تو را به دوزخ افکند، زیر بارش مرو. در این صورت، هرچه می‌خواهی، انجام بده».
