به گزارش پرس تی وی، دولت امریکا و به خصوص دپارتمان نیروی دریایی این کشور، تا مجبور نباشد از پذیرش اینکه تری کلرواتیلن تهدیدی است برای سلامتی افرادی که در پایگاه‌های مملو از این ماده شیمیایی کار می‌کنند، سرباز می‌زنند.
اکنون شرکت گوگل نیز همان کار را انجام می‌دهد. افرادی که در دفتر گوگل واقع در مانتین ویو کار می‌کنند می‌گویند اصلا درباره وجود ماده شیمیاییِ کشنده‌ی تی سی ای در این منطقه اطلاعی نداشته‌اند. ساختمان «گوگل پلکس» در مانتین ویو در نزدیکی محل دفن سوپرفاند زباله‌های خطرناکِ آژانس حفاظت محیط زیست قرار دارد. آلودگی ناشی از ماده شیمیایی تی سی ای اکنون سال‌هاست که به یکی از موضوع‌های مورد بحث با آژانس حفاظت از محیط زیست امریکا بدل شده است؛ این در حالی است که این سازمان در ماه فوریه «کانون‌های» جدید به شدت آلوده‌ای در این بخش از شهر مانتین ویو کشف کرده است.
مکانی که «گوگل پلکس» در آن قرار دارد پیش از این مورد استفاده‌ی سازندگان تراشه‌های کامپیوتری بود که در کار خود از ماده‌ی تی‌سی‌ای استفاده می‌کردند. به گفته آژانس حفاظت از محیط زیست امریکا در جریان عملیات ساخت و ساز «بخشی از این ماده شیمیایی نشت کرد و با آزاد شدن روی زمین، خاک آن منطقه و آب‌های زیرزمینی آن را آلوده ساخت.»
به گفته‌ی اس‌اف گیت، «تی‌سی‌ای در سال ۱۹۸۱ در خاک و آب‌های زیرزمینی سه شرکت پیدا شد. دولت فدرال این مناطق را به عنوان یکی از سایت‌های سوپرفاند معین کرد و از سال ۱۹۸۹ بیش از ۱۰۰ هزار پوند تی‌سی‌ای و دیگر آلاینده‌ها از خاک این مناطق خارج شده است.»
آژانس محافظت از محیط زیست وجود سطح بیش از پنج بخش تی‌سی‌ای در هر میلیارد را خطرناک می‌داند، این در حالی است که بالاترین سطح تی‌سی‌ای در آب زیر زمینی این منطقه از سوی این سازمان ۱۳۰ هزار بخش در یک میلیارد برآورد شده است.
کارمندان حقیقت را آشکار می‌کنند
هفته گذشته در رژه‌ی افتخار سان فرانسیسکو حضور داشتم. با آغاز این رژه می‌دانستم فرصتی خواهم یافت که با تعدادی از کارمندان گوگل گفت‌وگو کنم.
مطلبی را فهمیدم که بیش از همه از آن بیم داشتم... اینکه هیچ یک از این کارمندان جوان و با استعداد گوگل اصلا چیزی درباره مواد آلاینده‌ی تی‌سی‌ای نمی‌دانستند. افرادی که با آنان صحبت کردم ۱۰۰ درصد از این موضوع بی‌اطلاع بودند و از اینکه فهمیدند در محیط خطرناکی کار می‌کنند که می‌تواند برای سلامتی آنان مشکلات جدی در پی داشته باشد شوکه بودند.
گوگل پس از آن که موضوع تی‌سی‌ای علنی شد بیانیه‌ای صادر کرد: «سلامت و امنیت کارکنان ما از اولویت‌های درجه اول گوگل است و این شرکت برای حصول اطمینان از وجود سالم‌ترین محیط کاریِ ممکن اقدامات لازم را اتخاذ خواهد کرد.»
این ساختمان‌ها در میدلفیلد- ایلیس- ویسمن (MEW) قرار دارد. آژانس حفاظت از محیط زیست می‌گوید «این ساختمان‌ها متشکل از سه فهرست اولویت‌های ملی و یا سایت‌های سوپرفاند است: سایت سوپرفاند مانتین ویوی شرکت فیرچایلد سمی‌کنداکتر؛ سایت سوپرفاند شرکت ریتئون، سایت سوپرفاند مانتین ویوی شرکت اینتل و بخش‌هایی از سایت سوپرفاند منطقه موفت.»
آژانس حفاظت از محیط زیست می‌گوید کار تاسیساتِ پیشین ملزم به ذخیره‌سازی، حمل و نقل و استفاده از انواع مواد شیمیایی و به ویژه ترکیبات آلی فرار (VOC) بوده است.
مواد شیمیایی اولیه استفاده شده در سایت MEW، تری کلرواتیلن و فرآورده‌های تضعیف شده‌ی آن یعنی ۱.۲-دی‌کلرواتن و وینیل کلرید است. در جریان عملیات، مقداری از این مواد شیمیایی نشت کرده، به سطح زمین رسیده و خاک و آب‌های زیرزمینی منطقه را آلوده کرده است.
ساکنان منطقه‌ی مانتین ویوی کالیفرنیا روزانه به صورت بالفعل در معرض ماهیت کشنده‌ی این ماده شیمیایی قرار دارند، همانند کهنه سربازان نیروی دریایی امریکا که در «موفت» خدمت کردند و برای سال‌ها در معرض این ماده خطرناک قرار داشتند. پایگاه سابق نیروی دریایی اکنون «فرودگاه صحرایی فدرال موفت» نام دارد. همانگونه که پیداست، موفت یکی از سمی‌ترین کانون‌های آلوده به مادّه شیمیایی تری کلرواتیلن است.
رسانه‌ها اشتباه می‌کنند
پایگاه خبری سی‌بی‌ای سانفرانسیسکو در مقاله‌ای آورده است: «به گفته‌ی آژانس حفاظت از محیط زیست، قرار داشتن در معرض تی‌سی‌ای پس از چند دهه سبب مشکلات پزشکی خواهد شد.»
کارشناسان بر این باورند که این گفته کاملا غلط است و اینکه اطلاعات نادرست رسانه‌ها صرفا به دولت و آلوده‌کنندگان سود می‌رساند، چرا که هر دو سعی دارند هزینه‌های مربوط به این سایت‌های خطرناک را از سر خود باز کنند.
به گفته‌ی دکتر فیلیپ لوک، استاد فارماکولوژی و زهرشناسی قانونی در دهه ۷۰ میلادی، شخصی برای پاک کردن قفسه‌های سوپرمارکت از تی‌سی‌ای استفاده کرد و ظرف سه هفته به خاطر نارسایی کبدی جان باخت. دکتر لوک در پرونده‌ی قتل غیرعمد این فرد شهادت کارشناسانه داد. شرکت «داو کمیکال» در این پرونده به پرداخت دیه‌ی این فرد محکوم شد. از این رو می‌توانیم نتیجه بگیریم که اگر شخصی در معرض سطوح بالای تی‌سی‌ای قرار داشته باشد تنها چند روز طول می‌کشد تا بمیرد و نه چند «دهه»!
من درباره تی‌سی‌ای می‌دانم، چرا که این ماده مهمترین آلاینده‌ای است که در پایگاه نیروی هوایی-دریایی ال تورو وجود دارد، جایی که من در دهه ۸۰ میلادی در آن خدمت می‌کردم.
از سال ۲۰۰۸، من به همراه گروهی از تفنگداران پیشین ال تورو بر روی افشای سمی و خطرناک بودن این پایگاه کار می‌کردیم، مکانی که شرکت «لنور هومز» قصد دارد از آن برای ساخت واحدهای مسکونی استفاده کند و شرکت «گریت پارکس» نیز می‌خواهد در خاکِ آلوده‌ی آنجا پارکی برای بچه‌ها بنا کند.
ما همواره درباره تی‌سی‌ای و اثرات آن بر روی پایگاه‌های دریایی مطلب نوشته‌ایم و همواره آگاه بوده‌ایم که نیروی دریایی و نهادها دیگر نیز از این مواد شیمیایی که در مقادیر بسیار زیاد از سوی شرکت داو کمیکال تولید می‌شود، استفاده می‌کنند. لازم به ذکر است که میزان آلودگی موفت در مقایسه با ال تورو بسیار شدیدتر است.
همانگونه که دنیل دبولت مورخ ۲۲ فوریه ۲۰۱۳ در نشریه‌ی «ام وی ویو وُیس» گزارش کرد: «به گفته‌ی النا لی، مدیر پروژه‌ی سازمان محافظت از محیط زیست، اگرچه این منطقه از سال ۲۰۰۳ مرتبا مورد بررسی قرار می‌گیرد در ماه دسامبر برای اولین بار مشخص شد که ساختمان جدید گوگل در «ویسمن رود» در معرض بخار تی‌سی‌ای و آن هم بالاتر از سطح تعیین شده‌ی این سازمان قرار دارد. گفته می‌شود تغییرات صورت گرفته در ساختمان این شرکت از طبقه پایین راه را برای ورود این بخارهای سمی به بخش‌های دیگر باز کرده است.»
شرکت گوگل آشکارا از این خطر آگاه بود چرا که از سال ۲۰۰۳ محیط را برای تعیین نفوذ تی‌سی‌ای آزمایش می‌کرد. به بیان ساده‌تر، مسئولان این شرکت می‌دانستند که کارمندان‌شان از همان ابتدا در معرض تی‌سی‌ای قرار دارند، با وجود این از همان ساختمان آلوده استفاده کردند. یک ملک نظامی آلوده شده ارزان تمام می‌شود. آنها می‌توانند موضوع را نادیده بگیرند اما گوگل پلکس در مرز رسیدن به آلودگی موفت قرار دارد و با توجه به آنچه درباره ال تورو می‌دانیم، امکان ندارد که کل منطقه نیز به این ماده آلوده نشده باشد. البته باید آلودگی تی‌سی‌ایِ ناشی از شرکت ساخت تراشه‌های کامپیوتری را نیز به آن افزود.
پنهان کردن سمی بودن ساختمان گوگل
داشتم به صفحه‌ی ویکیپدیا درباره گوگل پلکس نگاه می‌کردم که دریافتم در آن هیچ اشاره‌ای به موضوع تی‌سی‌ای نشده است، به نظرم عجیب بود. به نظر می‌رسد کنترل اطلاعات درباره گوگل مدت‌ها است که انجام می‌شود، در حقیقت هیچ اشاره و منبعی برای موضوع سمی بودن ساختمان این سازمان وجود ندارد.
باور کنید برای کسی که در روز بیش از هشت ساعت در معرض تی‌سی‌ای تنفس می‌کند دیگر فرقی ندارد. از میان رابرت اوداود، راجر باتو و جان الدریک، سه تفنگدار سابق ال تورو که برای تهیه گزارش درباره خطر موجود در این پایگاه با آنها کار می‌کردم، من تنها کسی هستم که گرفتار سرطان نشده‌ام. دو تن از پسرانم زمانی که در نزدیکی پایگاه ال تورو اقامت داشتم به دنیا آمدند و تقریبا شش ماهه بودند که جان سپردند. امرزو یکی از پسرانم از ورم روده رنج می‌برد. مشکلاتی که فرزندانم با آن دست به گریبان بوده‌اند همه و همه به آلودگی ناشی از تی‌سی‌ای باز می‌گردد. ناگفته پیداست که این آلودگی برای نسل‌ها وجود داشته است.
ما به سبب تحقیقات‌مان در ال تورو و اسناد موجود در نیروی دریایی امریکا می‌دانیم که «تلّ» عظیمی از ماده شیمیایی تری کلرواتیلن از ال تورو به صورت زیرزمینی به سوی شهر ارواین در حرکت است، من از شمار موارد ابتلا به سرطانی که نه به طور قطعی اما به طور احتمالی از آلودگی آب پدید آمده است، اطلاع دارم. گوگل به هیچ وجه قادر نیست آن طور که باید و شاید مردم را از این خطر حفظ کند. این خطری است که زیر پاهایشان جریان دارد و ظاهرا گوگل سعی دارد به واسطه‌ی فناوری کارمندان خود را از این ماده‌ی شیمیاییِ سمی و مرگ‌آور حفظ کند.
بار دیگر در مقاله نشریه‌ی «ام‌وی وُیس» مورخ ۲۲ فوریه ۲۰۱۳ آمده است: «بیش از هزار تن از کارمندان گوگل در ژوئن ۲۰۱۲ وارد منطقه کواد (Quad) در نزدیکی جاده‌های ویسمن و میدلفیلد شدند؛ منطقه‌ای که زمانی میزبان شرکت‌هایی مانند فیرچایلد و اینتل بود. این شرکت‌ها از تری کلرواتیلن به عنوان مایع محلل در تولید اولین قطعات سیلیکونی رایانه‌ای استفاده کردند که این موضوع باعث شد مقادیر زیادی از آب‌های زیرزمینی آلوده شوند؛ میزانی که پاکسازی آن چندین دهه به طول خواهد انجامید.»
تنها چند ماه طول کشید تا این مسئله دردسر ساز شود. در حالی که گوگل آشکارا تلاش می‌کند نقش خود را پنهان کند، برخی از کارکنان آن که از قضا باردار هم هستند و از این آلودگی آگاهند، دست به اعتراض زده‌اند. گوگل با مشکلی روبروست که نمی‌تواند آن را پنهان کند؛ این شرکت باید اطلاعات را در اختیار کارکنان خود قرار دهد تا آنها بتوانند در مورد محل کار خود دست به انتخابی آگاهانه بزنند. می‌دانم که وکلای گوگل زیر فشار زیادی هستند. آنها می‌دانند که مشکل جدی است و حقیقت و مسئولیت پذیری هزینه زیادی خواهد داشت اما آنان اکنون باید وارد عمل شوند و افراد را به محیط امن کاری انتقال دهند؛ در غیر این صورت هزینه بسیار بیشتر از این خواهد بود.
درباره نویسنده:
تیم کینگ کارشناس تحولات سیاسی و نظامی در جهان است. تجربه‌ی چندین ساله وی به عنوان خبرنگار حقوق بشر ابعاد گسترده‌ای به خود گرفته است. در سابقه کینگ، پوشش اخبار جنگ افغانستان در سال‌های ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ و جنگ عراق در سال ۲۰۰۸ وجود دارد. تیم همچنین یکی از نیروهای سابق تفنگداران دریایی امریکا است و از سوی رسانه‌هایی مانند آسوشیتد پرس نیز به دلیل گزارش‌ها، عکاسی و نویسندگی خود برنده جوایزی شده است.
مترجم: پروانه کریمی
