حالا باید بپرسم آیا کسب این مدال‌ها در دوومیدانی که یک ورزش رکوردی محسوب می‌شود، عملکرد مناسبی بوده یا نه؟ از نظر من اینطور نیست و ما ناکام بودیم». تیم ملی دوومیدانی که به تازگی از رقابت‌های قهرمانی آسیا بازگشته، از نظر برخی کارشناسان این رشته دستاورد مهمی در هند کسب نکرده است.
ایرج حصیبی، کارشناس دوومیدانی ضمن بیان مطالب بالا معتقد است ملی‌پوشان رکوردهای مناسبی را از خود به جای نگذاشتند و برای اثبات صحبت‌های خود به احسان حدادی، دارنده مدال نقره المپیک لندن اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: «ما یک پرتابگر بزرگ در دنیا به نام احسان حدادی داریم که در این رقابت‌ها حضور نداشت. او اگر در این مسابقات شرکت می‌کرد و با رکورد 58متر مدال طلا می‌گرفت، آیا می‌توانستیم بگوییم که نتیجه خوبی گرفته است؟ قطعا اینطور نیست. برای پرتابگری که رکورد 68متر را زده است، دیگر رکورد 58متر نتیجه مناسبی به حساب نمی‌آید و ما نباید خودمان راگول بزنیم».
او البته در میان 21ورزشکار ایرانی که در رقابت‌های قهرمانی آسیا شرکت کردند، رکورد لیلا رجبی در پرتاب وزنه را یک رکورد ایده‌آل در ورزش دوومیدانی ایران می‌داند. حصیبی عنوان می‌کند: «پرتاب 18متری لیلا رجبی برای بانوان ما رکورد خوبی است. چون در ایران رکوردها 14متر است و اینکه یک نفر بیاید و 4متر بیشتر از حد تصور وزنه را پرتاب کند، امیدوار کننده است. اما رجبی سن بالایی دارد و کم‌کم باید به‌دنبال جایگزین مناسب برای او در تیم ملی باشیم. به غیراز رکورد لیلا رجبی دیگر ورزشکاری نداشتیم که رکورد مناسبی از خود به جای گذاشته باشد».
او به رکورد کیوان قنبرزاده اشاره می‌کند که توانست در پرش ارتفاع تیم ملی را صاحب یک مدال نقره کند. این کارشناس دوومیدانی معتقد است: «قنبرزاده 2متر و 21سانتی‌متر پریده و تیمور غیاثی سال 1353یعنی 39پیش همین رکورد را زده و مدال طلا گرفته است. پس ما پس از این همه سال همچنان 2متر و 21سانتی‌متر می‌پریم و پیشرفتی نکرده‌ایم».
در این‌باره بیژن شادمهر، کارشناس دوومیدانی با حصیبی هم‌نظر نیست و می‌گوید: «به‌نظر من، کارِ قنبرزاده بزرگ بوده و گرچه ما پیش‌بینی می‌کردیم که او با رکورد 2متر و 23سانتی‌متر مسابقه خودش را به پایان ببرد، حالا این اتفاق نیفتاده و او با 2سانتی‌متر کمتر مدال نقره گرفته است». البته قنبرزاده در کنار نفراتی چون سجاد مرادی، برادران صمیمی و... یک ورزشکار کم‌تجربه به حساب می‌آید که ظاهرا مسئولان فدراسیون انتظار زیادی از او برای به جای گذاشتن یک رکورد بهتر نداشته‌اند.
با این حال، رکوردهای به جای مانده در این رقابت‌ها باعث نگرانی برخی کارشناسان دوومیدانی شده است. به طوری که حصیبی تیم ملی را در این رقابت‌ها به‌عنوان یک تیم «شکست‌خورده» معرفی می‌کند. او می‌گوید: «به غیراز رجبی در واقع بقیه رکوردها در حد انتظار نبود و ما یک تیم شکست‌خورده هستیم. حالا هر چه که رؤسای وزارت ورزش و فدراسیون دوومیدانی بگویند، بازهم نمی‌توانند پرده‌ای روی این ناکامی بکشند».
رکوردهای پایین
اکنون این پرسش مطرح است که چرا رکورد ملی‌پوشان پایین بود و عملکرد قابل‌توجهی در رقابت‌های آسیایی نداشتند. این سؤالی است که حصیبی هم به شکل دیگری تکرار می‌کند: «رکوردهای قبلی چگونه به‌دست آمده بود که در این رقابت‌ها نتوانستیم آن را تکرار کنیم؟ اگر دقت کنید حسن تفتیان در جام کازانف 100متر را در 10ثانیه و 15صدم ثانیه دویده و در هند در زمان 10 ثانیه و 41صدم ثانیه دویده است. پس نشان می‌دهد که در رکورد قبلی حرف‌وحدیث‌هایی بوده. سجاد مرادی در مسابقات 800متر نوسان زیادی داشت و معلوم نبود که چه کار می‌کند».
شادمهر درباره شخص سجاد مرادی نظر جالبی دارد و می‌گوید: «سن سجاد زیادشده و زمانی که 25سال داشت، رکوردهای بهتری می‌زد. البته سجاد و امیر مرادی را در ماه‌های اخیر در هیچ مسابقه‌ای ندیدیم و با اینکه سجاد می‌گفت آماده است، مقام چهارم را کسب کرد».
در ادامه حصیبی به وضعیت ملی‌پوشان ایران در ماده دهگانه اشاره می‌کند؛ جایی که هادی سپهرزاد بهترین دهگانه‌کار یک دهه اخیر دوومیدانی ایران که در این مدت یک‌بار قهرمان آسیا شد و 2 بار نایب‌قهرمانی به‌دست آورد،حضور داشت. او در ماده 110متر با مانع خطا کرد و از دور رقابت‌ها حذف شد. این حذف نیز یکی از بزرگ‌ترین ناکامی‌های تیم ایران محسوب می‌شود. حصیبی در این رابطه می‌گوید: «در دهگانه سپهرزاد عملکرد قابل‌قبولی نداشت. او با رکورد 7 هزار و712 امتیاز به المپیک رفت و در مسابقات هند دیدیم که جزو 3، 2نفر اول هم نبود؛ خیلی ضعیف بود. در ماده 400متر خوب نبودیم. در دوهای استقامت هم که فدراسیون هیچ تلاشی نمی‌کند و ما عملا حرفی برای گفتن نداریم».
شرایط آب‌وهوایی
شادمهر بر این باور است که اگر رکوردهای ملی‌پوشان پایین است، به‌دلیل شرایط آب‌وهوایی هند است. در روزهای برگزاری رقابت‌های آسیایی بارندگی و رطوبت هوا یکی از مشکلات ملی‌پوشان بوده است. جالب اینکه نماینده‌های دیگر کشورها هم در چنین شرایطی مسابقه دادند و اکنون این پرسش مطرح است که چرا ملی‌پوشان نتوانستند بیشتر از 6مدال کسب کنند؟ شادمهر می‌گوید: «به‌نظر من مقام چهارمی رضا قاسمی در آسیا خوب بود. چون او همیشه در هوای خشک تهران تمرین می‌کرد و به هوای هند عادت نداشت. یعنی شرایط آب و هوایی روی قاسمی تأثیر گذاشته بود. شرایط آب‌وهوایی تأثیر زیادی در رکوردهای ورزشکاران می‌گذارد و هوای بارانی هند هم سبب شد ملی‌پوشان ما نتوانند آنطور که باید و شاید رکوردهای قابل‌توجهی از خود به‌جای بگذارند». اما حصیبی این گفته‌ها را قبول ندارد و معتقد است: «ما قبول داریم که ورزش دوومیدانی ما از چین، کره‌جنوبی و ژاپن عقب است اما نه تا این حد که در مسابقات آسیایی مشاهده کردیم. حالا برخی گرمی هوای هند را بهانه می‌کنند و معتقدند که به‌دلیل گرمای هوا رکورد ورزشکاران ایرانی پایین بوده. ببینید زمانی که یک رقابت بین‌المللی برگزار می‌شود، شرایط آب و هوایی یک کشور را که نمی‌آیند با شرایط ایران تطبیق بدهند. بالاخره شرایط برای همه ورزشکاران یکسان است؛ مثلا 2 هفته پیش لیگ الماس در شرایطی برگزار شد که باران شدید می‌بارید. منتها همه ورزشکاران مسابقه دادند و نتایج خود را به‌دست آوردند. به‌نظر من همه اینها بهانه است و واقعیت این است که ما روی ورزشکاران خود کار نکرده‌ایم؛یعنی چیزی نکاشته بودیم که بخواهیم درو کنیم. مسابقات قهرمانی یک قاره برای کسانی است که کار کرده‌اند و ما که کار نکردیم نباید توقعی از ورزشکاران خودمان داشته باشیم».
نبود مربی بزرگ
با نتایج به‌دست آمده در رقابت‌های آسیایی برخی معتقدند که فدراسیون دوومیدانی برای ملی‌پوشان تدارک مناسبی ندیده تا نتیجهاش را در هند ببیند. حصیبی می‌گوید: «ما این پرسش را مطرح می‌کنیم که مربیان ما چه کسانی هستند؟ آقای حدادی که تنها مدال‌آور المپیکی دوومیدانی به حساب می‌آید بعد از المپیک لندن مربی نداشته. یک مربی به نام ایگور را در پرش ارتفاع داریم که اتفاقا یک مقام دومی هم به‌دست آوردیم. با وجود اینکه کیوان قنبرزاده رکورد خوبی از خود به جای نگذاشت. اما بقیه ورزشکاران با کدام مربی به مسابقات آسیایی رفتند؟ البته نه اینکه مربی نداشتند، منظور من مربی در سطح بالاست. اگر نه مربی در سطح پایین زیاد داریم. در دوومیدانی مثلا یک مربی می‌تواند تلاش کند که یک ورزشکار تا 2 متر بتواند بپرد و بعد از آن دیگر نمی‌تواند تأثیری روی ورزشکار بگذارد. برای همین لازم است که مربی سطح بالاتری بیاید تا ورزشکار را به سطح بالایی برساند. والیبال ما هم با ولاسکو به اینجا رسیده و کسی نمی‌تواند بگوید بدون مربی بزرگی مثل او هم می‌توانستیم به این موفقیت برسیم».
حدادی مشکل مالی ندارد
چرا فدراسیون دوومیدانی امکانات لازم را برای ملی‌پوشان فراهم نمی‌کند؟ این کارشناس دوومیدانی پاسخ می‌دهد: «حدادی شخصا مشکل مالی ندارد و در خانواده‌ای هم زندگی می‌کند که حاضرند برای موفقیت احسان فرش زیر پایشان را هم بفروشند. او وقتی که مربی می‌خواهد نمی‌تواند با هزینه شخصی چنین کاری کند و این وظیفه فدراسیون است. وقتی حدادی در المپیک مدال نقره گرفت، همین مسئولان فدراسیون و وزارت ورزش جلو آمدند و این موفقیت را به نام خودشان زدند. در چنین وضعیتی هم آنها بپذیرند که تیم ملی ناکام بوده و اشتباهات خود را به گردن بگیرند». او بر این باور است که در ناکامی تیم ملی فدراسیون مقصر است و اضافه می‌کند: «در ناکامی تیم ملی فدراسیون نقش زیادی داشته و اگر به اساسنامه فدراسیون نگاه بیندازید یکی گسترش ورزش است و یکی هم تدارک تیم ملی در مسابقات خارجی. الان فدراسیون دوومیدانی لیگ برگزار می‌کند، در شرایطی که برگزاری لیگ جزو شرح وظایف فدراسیون نیست و کار فدراسیون غیرقانونی است». شادمهر نیز مقام تیمی ایران در این رقابت‌ها را با دوره قبلی مقایسه می‌کند و می‌گوید: «ما در دوره قبلی مقام هفتم آسیا را به‌دست آورده بودیم و در هند سیزدهم شدیم. این برای ما نتیجه خوبی نیست، درحالی‌که امارات از رتبه بیستمی به مقام هشتمی رسیده؛ یعنی پیشرفت کرده است. البته دوومیدانی مثل والیبال و بسکتبال نیست که تیمی بررسی شود. به‌نظر من، در دوومیدانی عملکرد هر ورزشکار را باید به‌طور جداگانه ارزیابی کرد».
