جوانانی‌که برای تیم اصلی و نیمکت رقابت می‌کنند

 به این اسم‌ها نگاه کنید: ایسکو، تیاگو آلکانتارا، کوکه، اینیو مارتینز و کریستیان تلو. اینها تنها چند بازیکن جوانی هستند که در سال‌های اخیر در فوتبال اسپانیا پرورش یافته‌اند و حالا هر کدام ستاره‌ای هستند و از آن مهم‌تر، مدعی حضور در جام جهانی برزیل. نمی‌توان خیلی راحت به این فکر کرد که بازیکنان بزرگی مانند ژاوی، اینی‌یستا، آلونسو و دیگران به‌خاطر این بازیکنان کنار گذاشته شوند اما نکته شیرین و در عین حال دردناک این است که همه این بازیکنان جوان واقعا شایسته بازی در تیم ملی کشورشان هستند. خود دل‌بوسکه اخیرا درباره ایسکو که خود را به تیم اول رئال مادرید هم تحمیل کرده، گفته است: «ما امید زیادی به ایسکو داریم. او آینده تیم ملی است.» کوکه فصلی موفق را با آتلتیکو مادرید داشت و به‌نظر می‌رسد در فصل جاری هم یکی از ستاره‌های جوان لالیگا باشد. شرایط تلو و تیاگو هم همینطور خواهد بود. آنها در اندک فرصت‌هایی که در بازی‌های ملی داشته‌اند، نشان داده‌اند که واقعا شایسته حضور در ترکیب اصلی این تیم هستند و عملکردشان در تیم‌های پایه هم استثنایی بوده است.

اما اینها تنها فوتبالیست‌های اسپانیایی خوب دنیا نیستند. بازیکنان فعلی اسپانیا در بزرگ‌ترین تیم‌های دنیا بازی می‌کنند و آنقدر زیاد هستند که دل‌بوسکه در هر پست، دست‌کم 2‌بازیکن خوب دارد. همین موضوع، هم جا را برای جوانان تنگ و هم انتخاب‌ها را برای دل‌بوسکه مشکل می‌کند و همین موضوع باعث می‌شود که بازیکنان جوان با وجود استعداد و حتی تجربه زیادی که دارند، صبر کنند تا نسل فعلی در تیم ملی از فوتبال کناره‌گیری کند. هیچ‌کس انتظار ندارد تا جام جهانی، ژاوی هرناندز، سرخیو بوسکتس، آندره اینی‌یستا و ژابی آلونسو یکباره از چشم دل‌بوسکه بیفتند. ترکیب جرارد پیکه و سرخیو راموس در قلب دفاع تضمین شده است و کسی هم فعلا نمی‌تواند خردی آلبا را بازیکن ضعیفی در سمت چپ دفاع بداند. در جلو پدرو گونزالس عالی کار می‌کند و خوان ماتا، ‌داوید سیلوا، سسک فابرگاس و خسوس ناواس بازیکنانی نیستند که شایسته نیمکت باشند؛ هر چند درخصوص همین چند بازیکن هم گاهی دل‌بوسکه مجبور به انتخاب است. تنها جایگاه تیم ملی اسپانیا که جوانان می‌توانند به آن امید داشته باشند، نوک حمله است که البته فرناندو تورس، روبرتو سولدادو و آلوارو نگردو برای این پست حی و حاضر هستند. تنها جایی که واقعا تیم ملی اسپانیا نیاز به ترمیم آن دارد، دفاع راست است. در ماه‌های اخیر، سزار آسپیلیکوئتا تقریبا این پست را از آلوارو آربلوا گرفته است. هر دوی اینها اما با چالشی به نام دانیل کارواخال روبه‌رو هستند که انتظار می‌رود این فصل مدافع ثابت رئال مادرید باشد.

بازیکنان جوان‌تر اسپانیا همگی به خوبی این شرایط را درک می‌کنند. آنها احتمالا باید بپذیرند که فعلا نمی‌توانند خود را به ترکیب اصلی تیم ملی کشورشان برسانند. از همین رو فعلا بهترین هدف برای بسیاری از آنها این است که خود را به نیمکت تیم ملی اسپانیا برسانند. هرچند رقابت در تیم ملی اسپانیا، حتی برای نیمکت هم فشرده و سنگین است، بودن در جام جهانی برزیل برای بازیکنان، حتی اگر روی نیمکت باشند، بهتر از این است که در اسپانیا باشند و از تلویزیون، بازی‌ها را نگاه کنند؛ در واقع می‌توان گفت حتی می‌تواند آرزوی بسیاری از آنها باشد.