نکته قابل تامل درباره این راننده، این است که او نه‌تنها سن کمی دارد بلکه فصل به فصل هم بهتر می‌شود و از همین حالا می‌توان او را تا سال‌های زیادی راننده‌ای بی‌رقیب در مسابقات اتومبیل‌رانی دانست. دیوید کولتهارد راننده سابق فرمول یک، در یادداشتی، قهرمانی این فصل فتل و آینده حرفه‌ای روشنش را بررسی کرده است.
راننده آلمانی در سال 2013واقعا بی‌نقص بود. نکته نگران‌کننده برای رقبای او این است که او مدام هم در حال قوی‌تر شدن است. قوی‌تر شدن ضرورتا به‌معنای سریع‌ترشدن نیست بلکه او در حال رسیدن به روش مناسبی برای کار کردن و درک تیمش است.
او تازه 26سال دارد و می‌توانید جوانی‌اش را در فیزیک بدنی‌اش هم ببینید. او قیافه جوانانه‌ای دارد با این حال آشکارا مشخص است که حالا از جوان ریزاندامی که قبلا بوده، خیلی قوی‌تر به‌نظر می‌رسد. این البته چیزی از میزان استعداد ذاتی او نمی‌کاهد.
تا به حال، زندگی حرفه‌ای فتل در بالا رفتن و صعود کردن خلاصه می‌شده است. با این حال او گاهی آنطور که باید بالا نبوده است و لوئیس همیلتون و فرناندو آلونسو رقبای او نه به‌خاطر برتری‌های مطلق او که بیشتر به‌خاطر نقص فنی از رقابت با او بازمانده‌اند. این نقایص البته برای فتل هم روی خواهد داد. این یکی از واقعیت‌های زندگی است چه برسد به ورزش. وقتی که این اتفاق‌های ناگوار روی بدهند، آن‌وقت است که می‌توانیم به تصویری واقعی از اینکه فتل واقعا چه‌کسی است برسیم. اما در حال حاضر ما تنها می‌توانیم او را روی سکو ببینیم.
فتل وقتی که قهرمان شد، بلافاصله با ماشینش در پیست دور در جا زد و ریسک جریمه را به جان خرید. این کار او بدون جریمه هم نبود و او 25هزار یورو جریمه شد. در دوره دیگری از مسابقات فرمول یک، این احتمال وجود دارد که از او به‌خاطر این کار، امتیاز کم شود. اما او این قدرت را دارد که ریسک کند تا امتیاز از دست بدهد چون خیلی بیشتر از اندازه کافی امتیاز دارد. او با این کارش که ناشی از هیجان بود، نشان داد که قهرمان شدن در فرمول یک چه ارزش زیادی برای او دارد.
برخی می‌گویند که همه موفقیت فتل، به‌خاطر حضور آدریان نیووی، رئیس خلاق طراحی تیم ردبول است اما اینها همه مزخرف است. هیچ شکی وجود ندارد که آلونسو و همیلتون هم می‌توانند با استفاده از ماشینی که زیر پای فتل است به موفقیت‌های زیادی دست پیدا کنند اما مارک وبر (هم‌تیمی فتل) راننده بدی نیست. در واقع او یک راننده خیلی خوب است اما به هر دلیل همیشه پشت سر فتل است. یکی از این دلایل می‌تواند شیوه قرار گرفتن این دو راننده در ماشین باشد. وبر هیکل درشت‌تری دارد و در مقایسه با فتل، شرایط سخت‌تری را در کابین راننده ماشین تجربه می‌کند. چه دلیل تفاوت این دو نفر این باشد، چه چیز دیگری، وبر نتوانسته است از ماشینش نهایت استفاده را ببرد. میشائیل شوماخر راننده اسطوره‌ای فراری هم البته شرایطی مشابه وبر داشت و دشواری‌های وبر، برای او هم صادق بود. اما اینکه کمی کندتر از یکی از بزرگان این ورزش باشید اصلا شرم‌آور نیست. وبر هنوز هم یک راننده باکلاس جهانی است.
داستان مثل ماجرای یوسین بولت است؛ آنهایی که هربار توسط یوسین بولت شکست داده می‌شوند، احمق و کودن نیستند. آنها ورزشکارانی استثنایی هستند، ولی در حال حاضر به اندازه بولت خوب نیستند اما قرار نیست ماجرا همیشه همینطور باقی بماند.
اثر انگشت طراحی نیووی را می‌توان در بسیاری از ماشین‌هایی که قهرمان شدند اما ماندگار نشدند دید. او همیشه هم در جای درست نبوده است. من به خوبی می‌توانم این موضوع را درک کنم چون راننده چند تا از این ماشین‌ها بوده‌ام. اما نیووی در موضوع هنر درک آیرودینامیک، واقعا استثنایی است. نیووی و تیم او در ردبول در چند سال اخیر واقعا عملکردی استثنایی داشته‌اند. او نه تنها این قدرت را دارد که طراحی را هدایت کند که می‌تواند به خوبی تشخیص بدهد از چه افرادی در زمینه‌هایی که خودش ضعیف است بیشترین استفاده را ببرد.
فتل بدون شک با یک رانندگی بی‌نقص قهرمان شد. استراتژی او برای رفتن به یپت استاپ در دور دوم مسابقه هند، کمی من را متعجب کرد اما وقتی که مطمئن باشید که سرعت کافی دارید -چیزی که فتل و ردبول از آن مطمئن بودند- یک استراتژی کاملا هوشمندانه است.
او در دور اول اجازه داد که رانندگان با هم درگیر شوند و وقتی که رانندگان دیگر هنوز جلوی یکدیگر را می‌گرفتند و مراقب همدیگر بودند، به‌راحتی جلو رفت و همه آنها را گرفت. این کار واقعا شجاعانه بود. اما او کاری را کرد که باید می‌کرد و در طول مسابقه، همه حریفانش را پس زد و در نهایت قهرمان شد.
برای وبر کنار کشیدن از این مسابقه کمی سخت بود اما او به هر حال باید این کار را می‌کرد. شاید برخی به تئوری توطئه فکر کنند اما این چیزها در یک تیم اتفاق نمی‌افتد. هیچ‌کس از روی عمد باعث نقص فنی ماشین نمی‌شود.برای من، آلونسو، همیلتون و فتل، 3 راننده برتر فرمول یک هستند. نیکو روزبرگ، کیمی رایکنن، وبر و چند راننده دیگر بعد از این 3 نفر قرار دارند.
بهترین‌های دنیای فرمول یک
میشائیل شوماخر؛ 7 قهرمانی: 1994، 1995، 2000 الی 2004
خوان مانوئل فانیو؛ 5 قهرمانی: 1951، 1954 الی 1957
آلن پروست؛ 4 قهرمانی: 1985، 1986، 1989، 1993
سباستین فتل؛ 4 قهرمانی: 2010 الی 2013
آیرتون سنا؛ 3 قهرمانی: 1988، 1990، 1991
فتل به روایت اعداد
مسابقه: 117
قهرمانی: 36
قهرمانی فصل: 4
حضور روی سکو: 59
اولین قهرمانی فصل فرمول یک: 2010
