دو دوبیتی

                    مرا از آب خوش هم دور کردی

نمی‌بینم در آیینه خودم را

                    مرا کنکور کورِ کور کردی

                    * * *

بلندای صدایت یک درخت‌ست

                   خطوط چهره‌ی سُرخت شلخته‌ست

دوباره مثل برج زهرماری

                   که بالارفتن از تو سختِ سخت‌ست