جمعه ۲۷ مرداد ۱۳۸۵ - ۱۷:۱۷
۰ نفر

تاریخ بردرستی شیوه و صداقت روح پیشوایان معصوم(ع) صحه می گذارد، اگر چه چشم خونبار تاریخ به ندرت دیده است که این اهل بیت حقیقت، برمسند سزاوار حکومت نشسته باشند.

اینان بودند که با اعتقاد به رسالت الهی خویش، با وجود فشار های سهمگین سلطه‏هاى شیطانى و قدرت هاى طاغوتى ، با همه توان و نیروى عظیم‏ایمان واخلاص ، ستمگران باطل زمان را رسوا کردند و صفحات‏افتخار آمیزى را در تاریخ گشودند.

آن اسوه‏هاى ربانى و عصاره‏هاى علم و منادیان پارسایی ‏وفضیلت و پرچمداران رسالت و آن آزادگان آگاه واستواران نستوه آن چنان‏جوامع اسلامى را در دوره حیات اسلامی راهبرى نمودند که به تحقیق همه‏جهش ها ومبارزات فکرى و انقلابى و جانبازی هاى‏فرزندان اسلام در طول تاریخ از برکات آن بزرگواران معصوم بوده است.

ازمیان این شجره طیبه،هفتمین شاخ پربرگ وبار،مولانا امام موسی الکاظم(ع) تاریخی شگفت ـ به شگفتی تاریخ پرجبروت خاندان رسالت ـ دارد. در این برهه، بیت علوى دوره بس دشوار و توانفرسایى را سپرى‏مى‏کرد؛ زیرا در برابر جوّ اختناق و ارعاب نظام حاکم سر تسلیم فرودنمى‏آوردند و در مقابل، روانه زندان هاى مخوف بنى عبّاس مى‏شدند وآزار می دیدند وشکنجه مى‏شدند. چنین بودکه حاکمان بنى‏عبّاس بسیارى‏از علویّان را به شهادت رساندند.این امر خود نشانه‏اى است از شوکت مبارزان مکتبى و دلیلى‏است بر تهدید نظام حاکم از سوى ایشان.

همچنین مى‏توان با اتکا بر این‏دلیل به عمق مصیبت ها و فجایعى که این بیت پاک از ناحیه بنى عبّاس و درراه تحقّق رسالت ومکتب الهى متحمّل شدند، پى برد.

به دلیل اوجگیرى گرایش هاى مکتبى و افزون شدن احتمالات سقوط نظام عبّاسى، هارون الرشید به اقدامات وحشتناک بى نظیرى درتاریخ ورویارویى میان دستگاه قدرت عبّاسى و اهل‏بیت‏(ع)، دست زد.تقیّه، مبارزه مخفیانه، در زمان امام موسى کاظم(ع) به اوج خود رسیده‏بود وچه بسا ملقب ساختن آ» بزرگ به لقب «کاظم» به شیوه حیات آن‏حضرت‏به صورت تقیّه و فرو خوردن خشم و غیظ در برابر دردها و فشار اشاره‏داشته باشد.

سایر القاب آن‏حضرت نیز نمایانگر خصوصیّات دوران وى هستند.شیعیان حضرتش را با القاب «العبدالصالح» و «النفس الزکیّه» و«صابر»مى‏خواندند، همچنین تنوع کنیه آن‏حضرت، بر سرّى بودن حرکت دردوران‏ایشان دلالت مى‏کند. شیعیان، امام‏کاظم را با کنیه‏هاى «ابوالحسن»، «ابو على»، «ابوابراهیم» و بنابر قولى «ابو اسماعیل» نیز مى‏خواندند.

 امام موسى کاظم(ع) دیر زمانى در زندان هاى بنى عباس به سر برد و شهادت‏فاجعه آمیز حضرت را جز با شهادت امام حسین‏(ع) نمى‏توان برابردانست. این امر حاکى از آن است که دستگاه حاکم از قیام حضرت کاظم‏در برابر ستم خود، بسیار هراس داشت.

دیگر هیچ یک اززمامداران طاغوتى و خود سر نمى‏خواستند اشتباهى را که یزید بن معاویه‏در کشتن سید الشهداء (ع)به صورت علنى، مرتکب شده بود تکرار کنند،بلکه ترجیح مى‏دادند امامان را با ترور از میان بردارند تا در برابر مردم‏مسلمان ،خود را بى گناه و بى تقصیر جلوه دهند.حتّى هارون که امام کاظم را در زندان خود به شهادت رساند، کوشید از ریختن خون آن‏حضرت برائت جوید و چنین جلوه دهد که امام کاظم به‏مرگ طبیعى از دنیا رفته است.

از این جا در مى‏یابیم که حکومت اگر از جانب امام کاظم‏(ع)، که‏کانون مبارزه بود، خیالش آسوده مى‏شد اقدام به کشتن آن‏حضرت‏نمى‏کرد. افزون بر آنکه دستگاه حاکم، به آرامى و به تدریج، بسیارى از رهبران خاندان علوى را به قتل رساند.

کد خبر 2470

برچسب‌ها

پر بیننده‌ترین اخبار دین و اندیشه

دیدگاه خوانندگان امروز

پر بیننده‌ترین خبر امروز