مذاکرات ژنو 2بیش از همه‌‌چیز امتداد همان نزاع جاری در میدان، اما در وجه سیاسی و دیپلماتیک است. دوطرف در یک اتاق و زیر یک سقف نشسته‌اند اما تاکنون یک کلمه هم مستقیما با همدیگر رد و بدل نکرده‌اند. از این رو، درباره مستقیم بودن این مذاکرات نمی‌توان به‌صورتی جدی سخن راند.
اما نشستن مخالفان بر سر میز مذاکره بیش از همه‌‌چیز، از نگاه دولت سوریه یک دستاورد تلقی می‌شود. مخالفان تا پیش از برگزاری نشست دوم ژنو و حتی در زمان افتتاح آن، تأکید کردند که تنها و تنها برای به‌دست گرفتن قدرت و تشکیل هیأت حاکمه‌ای انتقالی به ژنو آمده‌اند و اگر غیراز این باشد، در مذاکرات حضور نخواهند یافت. اما یک روز بعد، مخالفان این پیش شرط را کنار گذاشتند و بر سر میز مذاکره نشستند. دولت سوریه این اقدام را نوعی دستاورد برای خود می‌داند که توانست مخالفان را بر سر میز بنشاند بی‌آنکه درباره موضوع واگذاری قدرت سخنی به میان آورند.
پس از این، مذاکرات نه در باب واگذاری قدرت بلکه درباره ارسال کمک‌های انسان دوستانه به افراد محاصره شده در مناطق قدیمی شهر حمص آغاز شد و این هم نوعی عدول مخالفان از هدف تعریف شده‌شان بود. در دومین روز مذاکرات با حضور اخضر ابراهیمی، دولت سوریه موافقت کرد که زنان و کودکان از مناطق محاصره شده در مناطق قدیمی شهر حمص خارج شوند. این رویداد در دومین روز مذاکره بیش از آنکه توافقی دوجانبه باشد، موافقت دولت سوریه بود با درخواستی که در این مذاکرات ارائه شد. دولت سوریه در واکنش به خواسته مخالفان درباره لغو محاصره مناطق قدیمی شهر حمص تأکید کرده که در هر لحظه آماده است زنان و کودکان از این مناطق خارج شوند و درباره مردان، مخالفان باید فهرستی از آنان به‌دست دهند تا درصورت وجود افراد تروریست در میان‌شان، از خروج آنان جلوگیری شود.
درمقابل، مخالفان گفته‌اند که فهرستی ندارند. دولت سوریه می‌گوید که اصرار مخالفان بر لغو محاصره این مناطق بیشتر از آن روست که این مناطق در آستانه سقوط به‌دست ارتش است و مخالفان می‌کوشند تا مانع این امر شوند. دولت سوریه همچنین در پاسخ به فراخوان مخالفان برای رفع محاصره و رسیدن کمک‌های انسان دوستانه به این مناطق و مناطق دیگر تأکید می‌کند که این اقدام از یک سال گذشته و از رهگذر توافق با سازمان ملل در جریان است و پیش از آنکه مخالفان دراین باره درخواستی دهند، چنین اقدامی انجام شده است.
عقب‌نشینی مخالفان از پیش‌شرط نخستشان و نیز چانه‌زنی درباره ارسال کمک‌های انسان دوستانه صرفا به مناطقی مشخص که بیشتر پایه فرقه‌ای و گرایشی دارد باعث می‌شود تا پیش‌بینی کنیم که دست‌کم دور جاری مذاکرات ژنو 2 - که تا چند روز دیگر به تعلیق درخواهد آمد - هنوز هیچ نتیجه‌ای برای مخالفان دربر نداشته است و مخالفان فعلا نه‌تنها در میدان که در میز مذاکرات هم عقب‌نشینی کرده‌اند و هیأت رسمی سوریه هم دست‌کم تاکنون توانسته است روند مذاکرات را براساس خواسته خود جهت‌دهی کند.
آیا این مذاکرات شکست خواهد خورد؟ اخضر ابراهیمی فرستاده سازمان ملل به سوریه چنین نظری ندارد؛ چرا که شخصیت‌هایی در مقام او چاره‌ای جز خوش‌بینی ندارند و باید بر حداقل‌های اولیه، اساس و بنیان کار خود را قرار دهند. دولت سوریه از شکست این مذاکرات ابایی ندارد.
سوریه می‌داند که شکست مذاکرات بیش از آنکه خسارت و شکستی برایش باشد، نوعی دستاورد است زیرا در میدان دست برتر را دارد و می‌تواند به‌دستاوردهای میدانی و در پی آن دیپلماتیک ادامه دهد. مخالفان هم خود تمایلی به موفقیت این مذاکرات ندارند؛ چرا که از نگاه‌شان، با متهم کردن نظام به لجبازی، می‌توانند چهره آن را که اخیرا و در پی توانایی‌اش در اثبات حقانیت خود در مبارزه با تروریسم، ترمیم شده، مجددا مخدوش سازند. شاید آنان هم می‌دانند خواسته‌ای که در میدان درگیری به‌دست نیامده، به آسانی و بر سر میز مذاکره به‌دست نخواهد آمد.
