اما اخیراً حادثه‌ای تلخ، دنیای فناوری را فلج‌کرده است: «یک هواپیمای مالزیایی با ۲۷۰ سرنشین ناپدید شده است.»
هیچ‌کس فکر نمی‌کرد سرنوشت این هواپیما تا روزها و روزهای بعد هم‌چنان نامعلوم باشد. هرچند جست‌وجوگران اعلام کرده‌اند که دامنه‌ی جست‌وجو هرروز کوچک‌تر از روز پیش می‌شود، با این‌حال همه‌چیز درباره‌ی این هواپیما در هاله‌ای از رمز و راز فرورفته است.
به همین بهانه نگاهی داریم به آخرین فناوری‌های جست‌وجو که به‌طور رسمی منتشر شده‌اند. فناوری‌هایی که با تمام پیچیدگی‌هایشان، در حال جنگ با زمان هستند.
هواپیمای زیرشکار
هواپیماهای نظامی از مفیدترین ابزارهای جست‌وجو برای یافتن ردی از یک هواپیمای گمشده هستند.
«اوریون پی۳» و «پوسیدون پی۸» یا خدای دریاها، هواپیماهای بسیار پیشرفته‌ای هستند که برای یافتن اجسام و زیردریایی‌ها در عمق آب، طراحی شده‌اند. اوریون یک پرنده‌ی زیرشکارچی است که با یک حس‌گر بسیار قوی و رادارهای دیجیتالش می‌تواند زیردریایی‌ها را شناسایی کند. این هواپیما هم‌چنین دارای یک فاصله‌یاب بسیار قوی و آشکارساز الکترواپتیک (مادون قرمز) است که می‌تواند ناهنجاری‌های مغناطیسی و صوتی در عمق آب را ردیابی کند.
پوسیدون یک هواپیمای آمریکایی است که با داشتن تمام این قابلیت‌ها طوری طراحی شده تا مدت بیش‌تری بدون سوخت‌گیری پرواز کند.
کشتی‌های «اچ‌ام‌ای‌اس» (HMAS) و اچ‌ام‌اس (HMS)
علاوه بر تجهیزات آسمانی پیشرفته، تجهیزات دریایی کشورهای مختلف نیز برای یافتن ردی از هواپیما بسیج شده‌اند.
یکی از پیشرفته‌ترین کشتی‌ها، کشتی اچ‌ام‌ای‌اس متعلق به نیروی دریایی استرالیاست که به منطقه‌ی احتمالی سقوط هواپیما در نزدیکی بندر پرث در استرالیا فرستاده شده است. این کشتی دارای ردیاب‌هایی بسیار قوی و آشکارسازهای صوتی و الکتریکی است. سیگنال‌هایی که اخیراً دریافت کرده گمانه‌زنی‌ها درباره‌ی سقوط هواپیما در این ناحیه از اقیانوس را شدت بخشیده است.
هم‌چنین کشتی اچ‌ام‌اس که متعلق به نیروی دریایی بریتانیاست در روزهای ابتدایی جست‌وجو از خلیج فارس به سوی اقیانوس هند حرکت کرد تا با قابلیت‌های منحصربه‌فردش، به یافتن هواپیما کمک کند.
شناورهای ردیاب
بعد از این‌که ماهواره‌های نظامی استرالیا، عکس‌هایی از دو شیء مرموز در ناحیه‌ی احتمالی سقوط پیدا کردند، شناورهای پیشرفته به این منطقه فرستاده شدند. شناورهای ردیاب با حس‌گرهای فوق حساس و میکروفون‌های زیرآب موسوم به هیدروفون منطقه‌ای وسیع را جست‌وجو کردند و اجسام دیده شده در عکس‌های ماهواره‌ای را ردیابی کردند. با این حال بعد از بررسی‌های پیچیده، مشخص شد، اجسام شناور ربطی به هواپیمای مفقود شده ندارند.
اما این شناورها هم‌چنان در آماده باشند تا به محض دریافت نشانه‌های سقوط احتمالی، بقایای هواپیما را ردیابی کنند.
ماهواره‌ها
یکی از اولین سرنخ‌های جست‌وجو را ماهواره‌ها در اختیار کاوشگران گذاشتند. عکس‌های ماهواره‌ای کمک زیادی به گمانه‌زنی‌ها درباره‌ی سرنوشت این هواپیما کردند. متخصصان، بازبینی عکس‌های ماهواره‌ها را در سراسر دنیا بررسی کردند و روند جست‌وجوها را تندتر نمودند.
یکی از این ماهواره‌ها که متعلق به شرکت دیجیتال‌گلوب است و در ۷۷۰کیلومتری سطح زمین به‌شکل معلق قرار دارد، قادر است تا یک‌کیلومتر مربع را در روز پوشش دهد.
دید انسان مطمئن‌تر از فناوری
اگرچه تیمی از فناوری‌های پیشرفته برای یافتن اثری از این هواپیما بسیج شده‌اند، با این‌همه جست‌وجوگران همواره برای دید انسانی ارزش بیش‌تری قائلند. آن‌ها معتقدند دید انسان از طریق هواپیما یا کشتی و با کمک دوربین‌های پیشرفته، اگرچه زمان بیش‌تری می‌برد، اما بسیار قابل اعتمادتر از نتایج رادارهاست.
