به گزارش آسوشیتدپرس یک بیماری تحلیل‌برنده شبکیه چشم؛ بینایی این مرد به نام راجر پونتز را به تدریخ از بین برده بود.
پورتز که مبتلا به بیماری «رتینیت پیگمنتوزا» است، برای سال‌ها تقریبا به طور کامل نابینا شده بود. اکنون به یمن استفاده از یک شیوه با تکنولوژی پیشرفته که شامل کاشتن جراحی «یک چشم بیونیکی» است، او آنقدر توانایی بینایی پیدا کرده است که بتوانند بارقه‌های کوچکی از همسر، نوه و گربه‌اش را شناسایی کند.
پونتز در هنگام ویزیت بوسیله پزشکانش در مرکز چشم کلوگ در دانشگاه میشیگان گفت: «فوق‌العاده است؛ اینکه هر روز چیزی جدیدی می‌بینیم برایم هیجان‌انگیز است.» این وزنه‌بردار حرفه‌ای و کارگر کارخانه ۵۵ ساله یکی از چهار نفری در آمریکا است که از هنگامی که سازمان غذا و داروی آمریکا مجوز استفاده از یک شبکیه مصنوعی را صادر کرد، آن را دریافت کرده است.
در این مرکز پزشکی که در شهر آن آربور میشیگان قرار دارد، هر چهار جراحی برای قرار دادن این شبکیه مصنوعی در چشم بیماران انجام شده است و جراحی پنجمی برای ماه آینده برنامه‌ریزی شده است.
رتینیت پیگمنتوزا یک بیماری ارثی است که به الت از دست رفتن سلول‌های شبکیه‌ای حساس به نور به نام سلول‌های استوانه‌ای و مخروطی باعث از دست رفتن تدریجی و پیشرونده بینایی می‌شود. بیماران فقدان دید جانبی یا محیطی و دید شبانه را تجربه می‌کنند که می‌تواند تقریبا به نابینایی بینجامد.
همه ۱۰۰ هزار یا بیشتر افرادی که در آمریکا دچار رتینیت پیگمنتوزا هستند نمی‌توانند از این چشم بیونیکی استفاده کنند. به گفته دکتر برایان مک، یکی از مدیران شرکت فراورده‌های پزشکی سکند سایت (Second Sight) مستقر در کالیفرنیا که این وسیله را می‌سازد، می‌گوید حدود ۱۰ هزار نفر از این مبتلایان دیدشان آنقدر پایین آمده است که نیاز به این وسیله داشته باشند. در میان این افراد حدود ۷۵۰۰ نفر امکان استفاده از این جراحی را دارند.
ایمپلنت یا وسیله کاشتنی که در چشم پونتز کار گذاشته شده است بخشی از سیستمی است که بوسیله «سکند سایت» ایجاد شده است و شامل یک دوربین ویدئویی کوچک و یک فرستنده است که در یک عینک جاسازی شده‌اند.
تصاویر ثبت‌شده بوسیله دوربین به رشته‌ای از پالس‌های الکتریکی تبدیل می‌شوند که به طور بی‌سیم به رشته‌ای از الکترودها بر روی سطح شبکیه منتقل می‌شود. این پالس‌ها عملکرد سلول‌های باقیمانده سالم شبکیه را شبیه‌سازی می‌کند، و باعث می‌شود آنها سیگنال را به عصب بینایی بفرستند.
اطلاعات بینایی سپس به مغز می‌روند و در آنجا الگوهای نوری که تجربه می‌شوند، مورد بازشناسی و تفسیر قرار می‌گیرند و در نهایت بیمار امکان بدست آوردن دوباره حدی از کارکرد بینایی‌اش را پیدا می‌کند.
پونتز، هنگام به چشم زدن این عینک که آن را «چشم‌های» خود می‌نامد، می‌تواند گربه‌اش را تشخیص دهد و در بغل بگیرد و دریابد که جرقه نورانی که حس می‌کند نوه‌اش است که دارد به سوی آشپزخانه می‌شتابد.
عمل کارگذاشتن شبکیه مصنوعی چندین بار در سال‌های گذشته در اروپا نیز انجام شده است و انتظار می‌رود موفقیت مشابهی در آمریکا پیدا کند؛ دانشگاه میشیگان یکی از ۱۲ مرکزی است که در آمریکا مشاوره برای این بیماران را می‌پذیرد.
