سیروس برزو، پژوهشگر تاریخ کیهان‌نوردی و پیشگام ترویج دانش کیهان‌نوردی در کشور گفت: استیفن نیگل، صد و هفتادمین فضانورد جهان و نود و نهمین فضانورد آمریکا در 27 اکتبر 1946 در کانتون از ایالت ایلی نویز متولد شد. دیپلمش را از دبیرستان کانتون در 1964 گرفت و برای ادامه تحصیل به دانشگاه ایالتی ایلینویز روی آورد.
به گزارش ایسنا، او توانست در سال 1969 در رشته مهندسی فضانوردی و هوانوردی درجه کارشناسی بگیرد و برای ادامه تحصیل به دانشگاه ایالت کالیفرنیا در فرسنو رفت. نیگل در سال 1978 کارشناسی ارشد خود را با تخصص مهندسی مکانیک به دست آورد.
برزو خاطرنشان کرد: نیگل در سال 1969 از طریق برنامه آموزشی افسران ذخیره نیروی هوایی تفنگداران دریایی در دانشگاه ایلینویز به عضویت این گروه در آمد. در فوریه 1970 دوره آموزش خلبانی را درپایگاه هوایی لاردو در تگزاس به پایان رساندو پس از آن به پایگاه نیروی هوایی لوک درآریزونا برای آموزش آز مایش هواپیما های اف- 100معرفی شد.
از اکتبر 1970 تا 1971، نیگل در شصت و هشتمین اسکادران جنگده تهاجمی خلبانی اف- 100 در پایگاه نیروی هوایی انگلاند در لوئیزیانا خدمت کرد. او در 1971 یک سال به عنوان استاد خلبانان 28- تی برای نیروی هوائی سلطنتی تایلند درآدرون فعالیت داشت. در بازگشت به آمریکا به آموزش خلبانان هواپیمای دی7-آ و آزمایشگری پرواز در پایگاه نیروی هوایی انگلاند در لوئیزیانا پرداخت.
وی افزود: نیگل از فوریه تا دسامبر 1975 در دانشکده خلبانی آزمایشگر نیروی هوایی آمریکا در پایگاه هوایی ادواردز در کالیفرنیا شرکت کرد و در ژانویه 1976 در 6512 اسکادران آزمایشی واقع در ادواردز گماشته شد.
نیگل به عنوان یک خلبان آزمایشگر در برنامه‌های بسیاری که شامل پروازبا 4-اف و دی7-آ بود انجام وظیفه کرد. وی در مجموع بیش از 9400 ساعت پرواز شامل6650 ساعت با جت انجام داده است.
نیگل در ژانویه 1978 توسط ناسا به عنوان فضانورد انتخاب شد. در اوت 1979 دوره یک ساله تمرین و آموزش را پشت سر گذاشت تا به عنوان خلبان در پروازهای شاتل شرکت کند.
برزو تصریح کرد: وی در دوران خدمت در نیروی هوایی آمریکا و ناسا موفق به دریافت مدال و نشان‌های مختلفی شد که مدال‌های "صلیب نیروی هوایی"، "انجام عملیات هوایی"، مدال "خدمات شایسته"، مدال "رهبری برجسته" ناسا، دو مدال "خدمات استثنایی" ناسا و چهار مدال "پرواز فضایی" ناسا و همچنین نشان آکادمیک و جایزه "اوریلرایتاز" آن جمله هستند.
از مارس 1995 تا سپتامبر 1996 او معاون مدیر مرکز فضایی جانسون در برنامه ریزی پرواز، ایمنی، قابلیت اطمینان و کنترل کیفیت بود و از سپتامبر سال 1996 به عنوان خلبان پژوهش در گروه عملیات پرواز کار می‌کرد.
وی افزود: خلبانی تی-38 که درپرواز شماره -1 کیهان پیمای شاتل این ناو را پس از ورود به زمین استقبال و همراهی کرد، اپراتوری مرکز هدایت پروازدر جریان پروازهای شماره 1 و 2 کیهان پیمای شاتل، اعتبارسنجی نرم افزارهای آزمایشگاه تجهیزات الکترونیک شاتل وآزمایشگاه شبیه سازی پرواز از جمله وظایفی بود که نیگل قبل از نخستین سفرش به فضا برای ناسا انجام داد.
اولین پرواز فضایی او از 17 تا 1985 ژوئن 24 به عنوان متخصص پرواز درماموریت دیسکاوری و در چارچوب پرواز شماره51-جی کیهان پیمای شاتل صورت گرفت که هفت روز و یک ساعت و 39 دقیقه و 34 ثانیه طول کشید و نامش را به عنوان یکصد و هفتادمین فضانورد جهان و نود و نهمین فضانورد آمریکا به ثبت رساند.
برزو خاطرنشان کرد: پرواز فضایی دوم نیگل از 30 اکتبرتا 6 نوامبر 1985 و طی ماموریت 61-آ کیهان پیمای شاتل به عنوان خلبان شاتل چلنجر صورت گرفت. این سفر هفت روز و 45 دقیقه و 40 ثانیه طول کشید.
در سومین پرواز، نیگل فرماندهی خدمه شاتل فضایی آتلانتیس را بر عهده داشت. این ماموریت در قالب پرواز شماره 37 کیهان پیمای شاتل از 5 تا 11 آوریل 1991 به مدت پنج روز و 23 ساعت و 33 دقیقه و 40 ثانیه صورت گرفت.
وی افزود: نیگل از 26 آوریل تا 6 مه سال 1993 به عنوان فرمانده خدمه شاتل فضایی کلمبیا در پرواز شماره 55 کیهان پیمای شاتل، آخرین سفر مداریش را به انجام رساند. مدت زمان این ماموریت 9 روز و 23 ساعت و 41 دقیقه بود.
نیگل در اول مارس 1995 از فضانوردی کناره گیری کرد اما به سمت آموزشگر فضانوردان جدید در مرکز فضایی جانسون باقی ماند. او سرانجام در ماه اوت 2011 به کلی خود را بازنشسته کرد. پس از بازنشستگی یک دوره سخنرانی در دانشگاه میسوری داشت.
وی دوبار تاهل اختیار کرد و همسر دوم او، لیندا گادوین، فضانورد دیگر ناسا است.
نظر شما