این دودل دلگرم‌کننده دو کودک را به تصویر می‌کشد که پلاکاردی با عنوان «از تو متشکریم، دکتر سالک!» را در دست دارند؛ این تصویرسازی ستایشی از کار این ویروس‌شناس در مقابله با بیماریی است که قربانیان اصلی آن کودکان هستند.
میانگین موارد بیماری فلج اطفال یا پولیو در ایالات متحده، در دو سال پیش از در دسترس قرار گرفتن گسترده واکسن سالک، بیش از ۳۵ هزار مورد بود. این رقم تا سال ۱۹۶۲ به ۹۱۰ مورد کاهش یافت.
سالک در سال ۱۹۳۹ مدرک دکترایش را از دانشکده پزشکی دانشگاه نیویورک گرفت، و مدت کوتاهی بعد پزشک دائم بیمارستان مونت سینایی در شهر نیویورک شد.
او بعدها استعدادهایش را در حوزه پژوهش به کار انداخت و فلوی دانشگاه میشیگان شد و در آنجا بود که به کار برای تولید واکسن آنفلوآنزا به درخواست ارتش آمریکا پرداخت.
او در سال ۱۹۴۷ به مقام رئیس آزمایشگاه پژوهش ویروسی در دانشکده پزشکی دانشگاه پیتسبورگ منصوب شد و در آنجا تکنیک‌هایی را به وجود آورد که به او در کشف واکسن فلج اطفال کمک کردند.
سالک بر اساس ایده پذیرفته واکسن برای پیشگیری بیماری عفونی، این پیشنهاد را مطرح کرد که با استفاده از ویروس‌های غیرفعال‌شده می‌توان ایمنی نسبت به ویروس بیماری‌زا را در بدن ایجاد کرد.
پژوهش‌های سالک به زودی توجه بازیل اوکانر، رئیس وقت «بنیاد ملی فلج کودکان« ( که اکنون «بنیاد نقائص هنگام تولد March of Dimes نام دارد)، را جلب کرد و سازمان او پول لازم برای تلاش‌های سالک برای ایجاد واکسنی بر ضد این بیماری معلولیت‌زا را فراهم آورد.
واکسنی که سالک ساخت ابتدا بر روی میمون‌‌ها و بعد بر روی بیمارانی که از قبل به فلج اطفال مبتلا شده بودند، در «مرکز کودکان مفلوج دی تی واتسن» ( اکنون انستیتوی واتسن) آزمایش شد.
آزمایش ملی این واکسن در آمریکا در سال ۱۹۵۴ بر روی یک میلیون کودک در سنین ۶ تا ۹ - که به نام پیشگامان پولیو (Polio Pioneers) مشهور شدند، انجام شد: نیمی از این کودکان واکسن و نیمی دیگر دارونما (پلاسبو) دریافت کردند. واکسن سالک در ۱۲ آوریل ۱۹۵۵ بی‌خطر و موثر اعلام شد.
سالک تصمیم گرفت برای واکسنش را ثبت تجاری نکند و پولی از کشفش به دست نیاورد و ترجیح داد که شاهد توزیع هر چه گسترده‌تر این واکسن باشد.
او ۲۲ ژوئیه ۱۹۹۵ در ۸۰ سالگی درگذشت.
نظر شما