حمزه نعیمی، مسئول مراسم اعتکاف دانشگاه صنعتی شریف به ما می‌گوید: امسال نیمی‌از شرکت کنندگان در مراسم اعتکاف را دانشجویان دانشگاه صنعتی‌شریف تشکیل می‌دهند و مابقی دانشجویان شرکت کننده از دانشگاه‌های سراسر کشور هستند که به مهمانی خدا آمده‌اند.
او با بیان این که در این 3 روز اعتکاف سخنرانی‌هایی حول محور مهدویت و مطالعات دینی، تدبر در قرآن و مطالعات نهج‌البلاغه انجام شد، می‌گوید: مراسم اعتکاف دانشگاه صنعتی شریف توسط هیئت الزهرا(س) دانشگاه که یک هیئت دانشجویی است برگزار می‌شود.
محمد رضا علی عسکری از اعضای این هیئت دانشجویی در پاسخ به این که حضور در مراسم اعتکاف چه فایده‌ای برای شما دارد، می‌گوید: مهمترین فایده اعتکاف نوعی بازیابی معنوی است که ما را همچون کامپیوترهای شخصی‌امان reset می‌کند.
این دانشجوی دانشگاه صنعتی شریف ادامه می‌دهد: پیامبر(ص) وعده داده که هر کس با خلوص نیت معتکف شود، گناهانش بخشوده خواهد شد.
اینجا هرکس به کار خودش مشغول است. یکی قرآن می‌خواند دیگری دعا، بعضی درس می‌خوانند. عده‌ای خوابیده‌اند. دنبال یک نفر می‌گردم که سوژه گفتگو شود. به سراغ هرکدام می‌روم یک سوژه تمام عیار است. چند نفر هم از شهرستان آمده‌اند. می‌پرسم: از کجا؟ می‌گویند: قم. چرا اینجا؟ می‌گویند: اعتکاف در دانشگاه شریف چیز دیگری است! می‌خواهم در مورد اعتکاف صحبت کند، می‌خندد و می‌گوید فعلاً می‌خواهم به سخنرانی گوش کنم.
عکاس در مسجد راه می‌رود و دنبال سوژه می‌گردد. دانشجوهایی که همه یک شکلند. تقریباً کسانی که در مسجد معتکف شده‌اند شبیه همان کسانی هستند که هر روز جمعه در خیابان انقلاب و جلوی دانشگاه تهران می‌بینیم. افرادی از اقشار مختلف جامعه ، که حالا در اینجا پاسدار هویت مذهبی‌اند و این را از گپ زدن‌ها‌یشان به راحتی می‌شود فهمید.
دکتر اعتمادی از رؤسای اسبق دانشگاه توجهم را جلب می‌کند. او که چند هفته پیش به عنوان استاد برتر دانشکده برق هم شناخته شد می‌گوید: اعتکاف
سبک بار شدن است و سبک بار شدن لازمه کوچیدن. ما می‌آییم در این بحبوحه دنیا آخرت را می‌بینیم و سعی می‌کنیم در سه روز خود را آماده کوچ اصلی کنیم. یعنی همه چیز را ول می‌کنیم و از همه چیز کناره می‌گیریم و در جایی قرار می‌گیریم که همه یکسانند.
درست مانند صحنه قیامت که همه در کنار هم یکسان نشسته‌اند و انسان هیچ چیزی برای خودش نیاورده. و هیچ چیزی هم نمی‌تواند با خودش داشته باشد. چون هیچ خروجی ندارد: «وَ لایُمْکِنُ الفِرارُ مِنْ حُکومَتِک.»
در اینجا از لذایذ دنیوی بی‌بهره‌ای و از همه کس و همه چیز جدایی. احکام اعتکاف، عجیب است! مثلاً روزه گرفتن یا درک گرسنگی و تشنگی. در روز قیامت هم که مقصد کوچیدن است، همه گرسنه و تشنه‌اند «اِلّّی مَنْ رَحِمَ رَبُّه» مگر کسی که خدا به او رحم کند و او را از فیض خودش بهره‌مند سازد. اعتکاف یعنی همه مشغول خودند و همه به خود می‌اندیشند. هر کسی به فکر این است که اعمال خودش را انجام بدهد. درست مثل روز قیامت. و این کوچیدن شبیه همان کوچیدن اصلی است. »
یک جمع رفاقتی هفت-هشت نفره توجهم را جلب می‌کند. رضا بادوام، جواد دانشیان، سید احمد موسوی، محسن و سعید قرایی، محمد سرایی و ابراهیم قهاری چهار سال است که معتکف می‌شوند.
هر کدام دانشجوی یک رشته و یک دانشگاه متفاوت‌اند و حتی یکی شان ساکن تهران نیست، اما ظاهراً دوستانِ قدیمی‌هستند. دلیل این دوستی را می‌پرسم، احمد می‌گوید که دو سال پیش در اعتکاف مسجد همین دانشگاه با هم آشنا شده‌اند و از آن موقع دوست صمیمی هستند. می‌گویند با بعضی‌ها هم در همین اعتکاف و در همین دو روز دوست شده‌اند. سر صحبت را با ابراهیم باز می‌کنم.
دانشجوی سال دوم رشته برق گرایش مخابرات است اما به رغم رشته‌اش که فنی است اطلاعات عرفانی و مذهبی بالایی دارد.
از او می‌خواهم در مورد اینکه اعتکاف چیست و او چرا هر سال معتکف می‌شود، برایم صحبت کند: «اعتکاف به معنی یک جا توقف کردنه، شاید بشه اینجور تعبیر کرد که در این زندگی روزمره که به طرز عجیبی انسان رو به حرکت تشویق می‌کنه (که البته خود این حرکت خیلی کم رو به کماله و اغلب حرکت رو به فناست) این توقف و ایستادن یعنی یک ترمز سنگین کردن! آقا ما نمی‌خوایم بریم! انسان می‌ایسته. با این سیل جمعیت و سیل بنی آدم که به واسطه پیشرفت علم و هر چیز دیگه‌ای که درک درستی ازش نداره و داره رو به فنا و نابودی سرعت می‌گیره. البته اسلام با صوفیگری و ترک دنیا مخالفه و دینداری رو در بطن جامعه و در زندگی توصیه می‌کنه نه در گوشه نشینی، اما آدم با اعتکاف در مقابل این سیلی که داره بی اختیار او رو می‌بره مدت کوتاهی می‌ایسته و تأمل می‌کند، تا دوباره و این بار با درک بهتر به راه بیفته. یک نفس گرفتن برای حرکت دوباره است.»
احمد ادامه می‌دهد: «3 روز اعتکاف در 365 روز سال» و « 1 ماه روزه در 12 ماه» و «17 دقیقه نماز در 1440 دقیقه روز» زمان زیادی نیست که تو برای تشکر از کسی که به تو نعمت بودن، سلامت، سعادت و توانایی رسیدن به همه چیز داده صرف کنی. که نه! می‌دانی که او به شکر تو نیازی ندارد و این تویی که از صَرف این یک صَدُم از زمانت، بیش از آن که آخرت خود را آباد کنی، در این دنیا طعم خوشبختی، آرامش و نشاط را خواهی چشید. چیزی تا ماه میهمانی خدا و اعتکاف رمضان باقی نمانده است.
