بارها با او به گفت‌وگو نشسته‌ام و مواردی چند از مشکلات و راهکارهای احتمالی را با هم مرور کردیم. [با همه مشکلات کنار آمده‌ایم]
به نظر می‌رسد با توجه به تعهدات و قول‌های سازمان میراث فرهنگی که چند سال پیش باعث و بانی تشکیل این ارکستر شد و نیز میراث فرهنگی که با نام بزرگ «تخت جمشید» با این ارکستر به توافق اولیه دست یافته بود، ضروری است که ستادی یا مسئولی مستقیم به این تعهدات عمل نماید که در مجموع امکانات مناسب مالی موجود در این سازمان هزینه زیادی طلب نمی‌کرد، در بخش دیگری پیمان سلطانی اشاره به نامناسب بودن فضای تالار وزارت کشور نموده و امکانات برگزاری کنسرت در آنجا را «صفر» اعلام نموده در حالی‌که در بخش دیگری اشکال اساسی را در «فقدان نظام اداری و ساختاری» در وزارت کشور دیده است
به نظر می‌رسد که اگر مجموعه سیستم اداری این تالار همراهی و هماهنگی مطلوب را داشته باشند با تمهیداتی چون تجهیز دستگاه‌های صدابرداری مناسب‌تر، نصب رفلکتور برای ارکستر و ساماندهی بیشتر بر استقرار و رفت و آمد مخاطبین و افزایش فضای صحنه می‌توان انتظار برنامه‌ای که رضایت ارکستر و مسئولان آن را فراهم کند، داشت.
ضمن اینکه اصولاً ارکستری بزرگ چون ارکستر ملل در تالاری چون تالار وحدت جوابگوی هزینه‌های خود و نیاز تعداد بالای مخاطبان نیست. پیمان سلطانی چند بار در این مصاحبه از مشکلات مالی، نبود مشارکت‌کننده قوی (اسپانسر) و نبود حمایت‌های دولتی و... سخن گفته و این درد اصلی را به دفعات تکرار می‌کند.
اگر همت خود این هنرمند نبود و پاره‌ای تفاهمات اولیه و چند قراردادی با سازمان میراث فرهنگی و البته تشویق‌های پاره‌ای هنرمندان و مسئولان، معلوم نبود که سلطانی در همان روزهای نخست و در مرحله نطفه این ارکستر کار را متوقف نمی‌کرد.
ارکسترهای بزرگ در دنیا یا با حمایت شهرداری‌ها و سازمان‌های مشابه حتی با پرداخت سوبسید به حیات خود ادامه می‌دهند و یا اگر نوع موسیقی‌‌های به اصطلاح تجاری‌تر را اجرا می‌کنند با مدیریتی چند منظوره در بخش‌های بازاریابی به تبلیغات و اجرایی و وصل به سازمان‌ها و بنگاه‌های اقتصادی تحت عنوان اسپانسر به فعالیت‌های خود ادامه داده و به اجرای برنامه در مناطق مختلف دنیا می‌پردازند.
سالهاست که طی مطالب مختلف ضرورت مشارکت بخش‌های مختلف اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی در جامعه در افزایش فعالیت‌های فرهنگ- هنر مورد بحث قرار گرفته و بسیار کسان هم منافع دوجانبه آن برای اهالی فرهنگ – هنر و هنرمندان و همچنین مشارکت‌کنندگان را ذکر کرده‌اند، اما...افسوس.
