به گزارش رويترز کودکان در بسیاری از بخش‌های روستایی چین، هنگام که والدینشان برای کار کردن به شهرها می‌روند، در دهکده‌ها باقی می‌مانند و پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها یا سایر بستگان از آنان نگهداری می‌کنند.
این کودکان یا به علت نوع شغل والدینشان، یا در بسیاری از موارد به علت نداشتن مجوزهای لازم برای زندگی در مناطق شهری و دسترسی به امکاناتی مانند مدرسه و خدمات بهداشتی، نمی‌توانند به آنان بپیوندند.
رسانه‌های دولتی چین خبر دادند که این چهار کودک، یک پسر و سه دختر در سنین 5 تا 13، در شهر بیجی در ایالت گوانگ‌ژو در خانه تنها رهاشده بودند و پس از نوشیدن آفت‌کش درگذشتند.
دولت مرکزی چین در بیانیه‌ای در روز جمعه 12 ژوئن اعلام کرد هنگامی‌که نخست‌وزیر لی از این رویداد اطلاع یافت، «به‌شدت ابراز نگرانی کرد.»
لی به ادارات دولتی مربوط دستور داد «نظارت خود را افزایش دهند» تا سازوکارهای تأمین اجتماعی «به فرمالیته صرف بدل نشوند.»
این بیانیه افزود، افرادی که وظیفه‌شان را به‌درستی انجام نداده باشند، پاسخگو خواهند بود.
تلویزیون دولتی چین اعلام کرد، بزرگ‌ترین پسر درگذشته به نام ژانگ کی‌گانگ نامه‌ای به‌جای گذاشته است که در آن آمده است: «ما مدت‌ها برای این کار برنامه‌ریزی کرده بودیم و امروز زمان اجرای آن است.»
دولت محلی بیجی اعلام کرد که تحقیقاتی را دراین‌باره آغاز کرده است و چندین مقام دولت از هم‌اکنون تنبیه‌شده‌اند. بر اساس این بیانیه، یانگ کیان، دبیر حزب کمونیست منطقه شهری تیانکان در شهر بیجی. چن مینگ‌فو، رئیس این منطقه شهری اخراج و اتهامات جنایی بر ضدشان ایرادشده است.
رسانه‌های دولتی اعلام کردند، پدر این چهار کودک در خارج از این ایالت کار می‌کرد و مادرشان هم در آن حوالی نبود. آنان مجبور بودند با 700 یوآن (112 دلار) در ماه که پدرشان می‌فرستاد، زندگی‌شان را بگذرانند، مدرسه را رها کرده بودند و از ذرت‌هایی که سال پیش پدرشان کاشته بود، تغذیه می‌کردند.
5 کودک بی‌خانمان در همین شهر در سال 2012 هنگامی در یک آشغالدانی پناه گرفته بودند، پس از روشن کردن آتش در نتیجه مسمومیت با مونوکسید کربن درگذشتند.
حدود 60 درصد از جمعیت تقریباً 1.4 میلیارد نفری چین تا سال 2020 در شهرها زندگی خواهند کرد و به‌این‌ترتیب میلیون‌ها نفر از ساکنان روستایی به مصرف‌کنندگانی بدل می‌شوند که می‌توانند نیروی محرکی برای دومین اقتصاد بزرگ جهان باشند.
رهبران چین وعده داده‌اند که سختگیری‌شان درباره ثبت محل سکونت یا به‌اصطلاح «هوکو» را کمتر کنند و موانع بر سر راه روند شهری شدن را بردارند. مقررات ثبت محل سکونت مانع می‌شود که کارگران مهاجر و خانواده‌هایشان در بیرون از روستاهای زادگاهشان به آموزش و خدمات اجتماعی دسترسی پیدا کنند.
نظر شما