به گزارش خبرگزاری تسنیم, مهدی یوسفی درباره روغن دنبه و نمک دریا اظهار داشت: تقسیم بندی مواد غذایی در طب سنتی ایران قدری متفاوت با طب نوین است به‌گونه‌ای که فقط غذای مطلق است که قابلیت تبدیل به عضو را دارد.
به‌گفته یوسفی غذاهای مطلق به دو بخش عمده غذای دوایی و دوای غذایی تقسیم بندی می‌شود؛ غذای دوایی به این مفهوم است که هم نقش غذا را در بدن ایفا می‌کند هم دارو.
استادیار دانشکده طب سنتی و مکمل دانشگاه علوم پزشکی مشهد افزود: دو ماده غذایی که متأسفانه در سال‌های اخیر تبلیغات فراگیر نامناسبی در خصوص آن انجام شده است, روغن حاصل از دنبه و نمک استحصال شده از دریاچه ارومیه است.
یوسفی بیان داشت: به همان میزان که تبلیغات غذایی و دارویی برای این به‌اصطلاح ماده غذایی انجام شده است, دیدگاه طب سنتی برای آنان تبیین نشده است و ضروری است که جایگاه تغذیه‌ای و درمانی این دو ماده غذایی را با استناد به منابع طب سنتی تشریح کرد.
وی ادامه داد: در طب سنتی برای نمک انواع مختلفی در نظر گرفته شده است که بسیاری از آنان فقط نقش درمانی دارند و نمی‌توان به‌عنوان نمک طعام مورد استفاده قرار داد.
این استادیار دانشکده طب سنتی و مکمل دانشگاه علوم پزشکی مشهد اضافه کرد: یکی از انواع نمک‌های طعام نمک دریاست که به‌صراحت در منابع طب سنتی عنوان شده است که "بدترین نوع نمک طعام است" و این در صورتی است که این نمک چندین بار تصفیه شده تا سفیدرنگ شود و به‌صورت کریستالیزه درآید.
یوسفی اضافه کرد: در این بین تکلیف نمکی که از دریاچه ــ که به‌دلیل محدودیت‌های ارتباط با آب‌های آزاد و ورود انواع آلاینده‌های شیمیایی مملو از ترکیبات مضر است ــ به دست می‌آید، معلوم است.
وی افزود: یکی از انواع چربی‌های منعقد شده که به شحم معروفند, دنبه است. چربی‌های منجمد که به‌دلیل کثرت اجزای عرضی به حالت جامد در آمده‌اند, برای تغذیه مناسب نیست.
این استادیار دانشکده طب سنتی و مکمل دانشگاه علوم پزشکی مشهد خاطرنشان کرد: مصرف نابجا و بیش از حد روغن دنبه در افرادی که قوه هاضمه آنان قوی نیست, می‌تواند منجر به آسیب‌های جسمی و روحی شود.
نظر شما