«ابن شهر آشوب» از علما و محدثين بزرگ شيعه، نقل كرده است:
«ام سلمه گويد: پيامبر (ص) نزد من بود. جبرئيل نازل شد. آن دو با هم گفتگو مي‌كردند كه حسن بن علي (ع) در زد. رفتم تا در را باز كنم. ديدم حسين (ع) هم با اوست. هر دو وارد شدند.
چون چشم‌شان به جدّشان پيامبر خدا افتاد، جبرئيل در نظرشان مانند دحيه كلبي - فردي خوش سيما از اهالي مدينه كه از ياران رسول خدا (ص) بود - آمد. دور دحيه مي‌چرخيدند. جبرئيل (ع) گفت: يا رسول الله ! دو كودك را نمي‌بيني كه چه مي‌كنند؟ فرمود: تو را همچون دحيه كلبي ديده‌اند. او زياد سراغ اين دو مي‌آيد و هرگاه مي‌آيد هديه‌اي براي‌شان مي‌آورد.
جبرئيل شروع كرد به اشاره كردن با دستش، مثل كسي كه چيزي را مي‌گيرد ناگهان در دستش يك سيب و به و انار بود. آنها را به امام حسن (ع) داد، همان‌گونه با دستش اشاره كرد و به حسين (ع) هم داد. هر دو خوشحال و خندان شدند و نزد جدّشان شتافتند.
پيامبر (ص) سيب و انار و به را گرفت و بوييد، سپس آنها را همان‌طور به هر يك آن دو داد و فرمود: با آنچه داريد نزد مادرتان برويد و اگر ابتدا پيش پدرتان برويد، بهتر است. آن دو طبق دستور پيامبر خدا رفتند و چيزي از آنها را نخوردند، تا پيامبر نزدشان برود، سيب و ميوه‌هاي ديگر به همان حال بود. فرمود: يا علي! چرا از ميوه نخوردي و به همسر و فرزندانت ندادي و ماجرا را فرمود. پس پيامبر (ص) و علي و فاطمه و حسن و حسين (ع) از آن خوردند و به ام سلمه هم دادند. انار و به و سيب به همان حال باقي بود و هر چه از آن خورده مي‌شد باز به حالت اول برمي‌گشت، تا اينكه رسول خدا (ع) از دنيا رفت.
امام حسين (ع) مي‌فرمايد: در دوران حضرت فاطمه (س) هم تغيير و كاهشي در آنها پيش نيامد. چون فاطمه (س) به شهادت رسيد، انار را از دست داديم و سيب و به در دوران پدرم باقي بود. چون اميرالمؤمنين (ع) شهيد شد، بِه هم ناپديد شد و سيب به همان حالت نزد امام حسن (ع) باقي بود؛ تا آنكه مسموم و شهيد شد. سيب باقي بود تا وقتي كه در محاصره و بي‌آبي قرار گرفتم. هرگاه تشنه مي‌شدم، آن را كه مي‌بوييدم، شدت عطشم فرو مي‌نشست. چون تشنگي‌ام افزون شد، بر آن دندان زدم و ديگر يقين به مرگ داشتم.
امام سجاد (ع) مي‌فرمايد : اين سخنان را پدرم ساعتي پيش از شهادت به من گفت. چون به شهادت رسيد، بوي آن سيب از قتلگاهش مي‌آمد. در پي آن سيب بودند و اثري از آن ديده نشد، ولي بوي سيب، پس از حسين (ع) هم باقي ماند؛ قبر او را زيارت كردم، ديدم بوي آن سيب از قبر او به مشام مي‌رسد. پس هر كس از شيعيان ما كه زائران قبر او باشند بخواهند آن بو را استشمام كنند، هنگام سحر دنبال آن روند. اگر مخلص باشند، آن را خواهند يافت.(۱)
البته بايد توجه داشت كه اين حديث مرسل است و از اعتبار لازم برخوردار نيست.
۱. منتهي الامال، شيخ عباس قمي، ج1 ؛ ر. ك: مناقب آل ابي طالب، ج ۳، ص ۱۶۱؛ روضة الواعظين، ص ۱۵۹؛ بحارالانوار، ج ۴۳، ص ۲۸۹ و، ج ۴۵، ص ۹۱.
- منبع: پايگاه اطلاع‌رساني حج به نقل از مجمع جهاني شيعه‌شناسي
نظر شما