پانوفسکی، فیزیکدان آمریکایی، یهودی‌الاصل متولد آلمان بود که در دهه 1930 همراه خانواده‌اش در اثر فشار به یهودیان، به آمریکا مهاجرت کرد.
در 15 سالگی وارد دانشگاه شد و در 1942 دکترایش را از دانشگاه کلتک گرفت و در همان زمان به عضویت طرح منهتن برای ساخت بمب اتمی برای آمریکا درآمد.
پس از جنگ در دوران مک‌کارتی که اعضای هیات علمی دانشگاه کالیفرنیا در برکلی مجبور به امضای یک تعهدنامه شدند، در اعتراض به این عمل شرم‌آور آن دانشگاه را ترک کرد و به دانشگاه استنفورد رفت و در آن‌جا یکی از بزرگ‌ترین پژوهشگاه‌های دنیا در فیزیک ذرات بنیادی یعنی مرکز شتاب‌دهنده خطی استنفورد (SLAC) را تأسیس کرد که در مدت مدیریت او 3 جایزه نوبل به‌دست آورد.
پانوفسکی در ۱۹۶۹برنده مدال ملی دانش آمریکا شد و در ۱9۷۹ جایزه «انریکو فرمی» وزارت انرژی آمریکا را به‌دست آورد و در شکل‌دادن به خط‌مشی‌های علمی و هسته‌ای آمریکا نقش اساسی داشت.
او مشاور نزدیک روسای جمهوری آمریکا از آیزنهاور تا جیمی کارتر بود و دستاوردهای گوناگونی داشت که عبارتند از: کمک به تصویب پیمان منع آزمایش‌های هسته‌ای در جو، ماورا جو و زیر آب در سال ۱۹۶۳، امضای پیمان محدودکردن سامانه‌های ضد موشک‌های بالستیک در سال ۱۹۷۲و کمک به احداث مرکز امنیت بین‌المللی و کنترل تسلیحات در آخرین سال‌های خدمتش در استنفورد.
آزادی و شفافیت علمی و مبادله اطلاعات میان محققان غربی با پژوهشگران شوروی سابق و چین نیز از آرمان‌های پانوفسکی بود که در راه آن تلاش می‌کرد.
