«سفر به قندهار» ساخته محسن مخملباف - کارگردان ایرانی - اولین فیلم بلند سینمایی است که مستقیما به اوضاع داخلی افغانستان بعد از به قدرت رسیدن طالبان می‌پردازد.
هرچند در دنیا گهگاه فیلم‌های مستندی درباره اوضاع افغانستان بعد از طالبان ساخته شده (که البته ماجرای اکثر آنها در پاکستان یا در شمال افغانستان - یعنی در آن محدوده‌ای که در دست «احمدشاه مسعود» بود – می‌گذرد) اما این اولین فیلم سینمایی در دنیاست که مستقیما زندگی مردم افغانستان - در خود افغانستان - بعد از به قدرت رسیدن طالبان را نشان می‌دهد.
«نفس» - مهاجر افغانی مقیم کانادا - برای دیدن خواهرش که قصد دارد در لحظه آخرین کسوف قرن بیستم، به دلیل شرایط حاکم بر افغانستان خودکشی کند - رهسپار قندهار می‌شود. او توسط ضبط صوتی که همراه دارد، برای خواهرش حرف می زند تا شاید بتواند او را از این کار منصرف کند.
این فیلم در واقع خاطرات دختر جوان روزنامه نگاری است که سال‌ها در کانادا زندگی کرده و هم‌اکنون برای نجات خواهرش به افغانستان سفر می‌کند. مسافرتی وحشت‌آور در دل سرزمینی محصور در سنت و سیاست.
این سفر توسط تصاویر تکان دهنده محسن مخملباف روایت می‌شود؛ جایی که پزشک سیاه پوست آمریکایی، زنان را از پشت پرده ضخیمی که فقط سوراخی برای دیدن دارد، معاینه می‌کند و جایی که صلیب سرخ برای روی مین رفتگان، دست و پای مصنوعی از آسمان می‌ریزد. از یاد نبریم که در افغانستان در طول 20 سال گذشته، در هر 5 دقیقه یک نفر از گرسنگی یا جنگ و انفجار مین، مرده یا کشته شده است.
تصاویر به غایت سهمگین و مدرن این فیلم، نگاهی دارند به دوزخ بدوی افغانستان به شکلی مبهوت کننده.
این فیلم با پیامی آرام و در عین حال خشن، بیانگر شرایطی است که در چهره پوشیده «نفس» می‌توان خواند؛ آرام به وسعت بیابان پیش رود و خشن از این‌رو که کودکان خردسال، سلاح به دست دارند و مردان بی‌پا، در انتظار و رؤیای پای مصنوعی‌ای که از آسمان می‌بارد، به هر سو می‌دوند.
این فیلم در سال 1379 در سینماهای ایران اکران شد و استقبال گسترده‌ای از آن شد.
