پيش از انقلاب من به همراه بسياري از جوان‌هاي علاقه‌مند در سينماي آزاد فعاليت مي‌كرديم. بچه‌هايي چون فريدون جيراني، غلامرضا موسوي، محمدعلي سجادي، بيژن امكانيان و... از فعالان سينماي آزاد بودند. در دهه50 شرايط حاكم بر سينماي حرفه‌اي آن دوران، طوري نبود كه ما بتوانيم به ساخت فيلم بلند فكر كنيم. وقتي انقلاب پيروز شد سير تحولات سياسي و اجتماعي در عرصه فرهنگ و هنر هم تأثيرات زيادي گذاشت طوري كه ما به‌نوعي شاهد تغيير نسل فيلمسازي شديم.
برخي كنار گذاشته شدند و بسياري هم خودشان كنار رفتند و شرايط به‌گونه‌اي رقم خورد كه جوان‌هاي سينماي آزاد كه سال‌ها پشت سد فيلمفارسي مانده بودند بتوانند فيلم بلند سينمايي بسازند. فيلم‌هاي من و هم‌نسلانم كه در آن سال‌ها ساختيم اغلب با بودجه‌هاي اندك و به شكل تعاوني ساخته شدند. آن موقع فضاي جامعه انقلابي بود و طبيعي به نظر مي‌رسيد كه حال و هواي سينما هم متأثر از اين فضا باشد.
«آفتاب‌نشين‌ها»، «پرونده» و «سناتور» در چنين شرايطي ساخته شد و مورد توجه مردم هم قرار گرفت. سينماي انقلابي نتيجه طبيعي جامعه‌اي بود كه انقلاب كرده بود. مردم از سينما تغيير و تحول مي‌خواستند و علاقه‌مند بودند مضامين انقلابي را بر پرده سينما ببينند. دوراني كه هم نهادهاي دولتي مثل بنياد مستضعفان به توليد فيلم ياري مي‌رساندند و هم بخش خصوصي حاضر بود سرمايه‌اش را صرف فيلم‌هاي انقلابي كند. به اين دليل واضح كه فيلم اگر درست ساخته مي‌شد مردم از آن استقبال مي‌كردند. همانطور كه از ساخته‌هاي من در آن سال‌ها «پرونده» زياد ديده شد و «سناتور» يكي از پرتماشاگرترين فيلم‌هاي پس از انقلاب است.
- نويسنده و كارگردان سينما
نظر شما