هسته‌های اتم‌های برخی از عناصر خودبخود دچار تلاشی میشود، اما تنها هسته‌های اتم‌های عناصر معینی مانند اورانیوم- 235 و پلوتونیوم- 239 می‌تواند دچار یک واکنش زنجیره‌ای شکافت هسته‌ای شود و در نتیجه در نیروگاه‌های هسته‌ای برای تولید انرژی به کار رود.
علت این است که این هسته‌ها هنگامی که متلاشی می‌شوند، تعداد زیادی ذره نوترونی آزاد می‌کنند که خود این نوترون‌ها با برخورد به هسته‌های سایر اتم‌ها آنها را متلاشی می‌کنند و این امر خود به آزادی نوترون‌های بیشتر منجر میشود. به این ترتیب فرایند شکافت هسته‌ای می‌تواند ادامه یابد و مرتبا انرژی آزاد شود.
اورانیوم- 235 سوخت مرجح برای همه رآکتورهای هسته‌ای تجارتی است.
سوخت اورانیوم در مرکز رآکتور قرار داده میشود و معمولا با یک ماده تعدیل‌کننده، که سرعت حرکت نوترون‌ها را کاهش می‌دهد، احاطه میشود.
کاهش سرعت نوترون‌ها با این هدف صورت می‌گیرد که احتمال القای شکافت هسته‌ای بوسیله آنها را افزایش دهد.
هنگامی که واکنش زنجیره‌ای شکافت هسته‌ای به وجود آید، گرمای حاصل از آن برای به جوش آوردن آب و چرخاندن یک توربین بخار به کار می‌رود که الکتریسته تولید می‌کند.
این واکنش زنجیره‌ای را می‌‌توان با وارد کردن میله‌های کنترل‌کننده که حاوی مواد جاذب نوترون هستند، به درون رآکتور کند یا حتی به کلی متوقف کرد.
LiveScience, 16 Nov., 2007
