ثبت احوال

 يعني اتصال بين آدم‌هاي مختلفي كه هر كدام حساب كاربري دارند و مي‌توانند به شكل فردي يا گروهي با هم تماس بگيرند. اگرچه بعد از راه‌اندازي اين شبكه‌ها امكانات گوناگوني به آنها اضافه شد ولي اين ويژگي «ارتباط» به‌عنوان پايه اصلي همه آنها باقي ماند. با اين حال تصور همه كساني كه در اين شبكه‌ها هستند از اين كلمه شبيه به هم نيست.

يك گونه از افرادي كه در شبكه‌هاي اجتماعي فعال هستند، شامل كساني مي‌شوند كه زندگي خود را از اين راه حفظ مي‌كنند. شنبه در محل كار يا تحصيل شاهد اتفاق خاصي هستند، تصوير آن را با شرح به اطلاع بقيه مي‌رسانند. يكشنبه در جمعي دوستانه حضور دارند، عكس سر‌هاي به هم فشرده دوستان را مي‌گذارند و توضيح مي‌دهند كه چه همراهان خوبي دارند.

دوشنبه غذايي رنگارنگ تدارك مي‌بينند و روي يك سفره تميز از آن عكس مي‌اندازند. سه‌شنبه فقط يك پرتره از حال خوب خودشان مي‌گيرند. چهارشنبه لباس جديدي را امتحان مي‌كنند و در يك زاويه خوب از آن عكس مي‌اندازند. پنجشنبه زمان وقت‌گذراني در رستوران‌هاست كه براي ثبت عكس، فضاي مناسبي است. جمعه عصر حس خوبي ندارند و فقط از پنجره رو به خيابان عكس مي‌گيرند و سعي مي‌كنند جمله متناسبي براي آن پيدا كنند كه هم حس دلتنگي را نشان بدهد و هم لطيف باشد.

اين عكس‌ها همه لايك فراوان و كامنت‌هاي مشابه مي‌گيرند كه مانند ديد و بازديد است؛ به اين معني كه اگر ظرف غذاي كسي را لايك كنيد او هم ظرف غذاي شما را لايك مي‌كند. اگر در ديدن جمع دوستانه‌اي كه خودشان را روي مبل و در يك قاب جا داده‌اند، كامنت بگذاريد مهماني دوستانه شما هم كامنت مي‌گيرد. سهم بزرگي از تصاوير شبكه‌هاي مجازي همين عكس‌هايي است كه با دوربين تلفن همراه ثبت و بلافاصله به اشتراك گذاشته مي‌شود.

هر از گاهي كارشناسان خبر از بزرگ‌ترشدن شبكه‌هاي اجتماعي مي‌دهند و ياد‌آوري مي‌كنند كه اين ابزار‌هاي ارتباطي در حال تصرف جايگاه ديگر رسانه‌ها هستند. حتي براي اين كار آمار و اطلاعاتي هم ارائه مي‌كنند كه نشان مي‌دهد نشريات چاپي چقدر عرصه را به شبكه‌هاي اجتماعي واگذار كرده‌اند و كانال‌هاي تلويزيوني چه زماني قرار است تعطيل شوند و هرچه كه دارند را در مسير اينترنت همراه ببازند تا جايي كه هرچه هست به خواست كاربران و تمايل آنها پخش شود. نظريه‌پردازان هم از تأثير انبوه كاربراني مي‌گويند كه اخبار و اطلاعات را به شكل هدفمند دنبال مي‌كنند و مي‌توانند بر سياست و اقتصاد كشور‌هاي خود تأثير بگذارند.

اگر فقط گروه معدودي از كاربران شبكه‌هاي اجتماعي تمام «گالري» حساب خود را از عكس‌هاي «سلفي» پر كرده بودند، مي‌شد اينطور تصور كنيم كه بيشتر كاربران اين شبكه‌ها به‌دنبال كسب آگاهي و به جريان انداختن آن هستند اما تعداد كساني كه از اين شبكه‌ها به شكل يك دفترچه خاطرات مشترك استفاده مي‌كنند زياد است. كساني كه سيل و آتش‌سوزي و جنگ هم نمي‌تواند آنها را از عالم روزمره شخصي- گروهي‌شان بيرون بياورد. اين گروه اگر تصوير پروفايل خود را هم تغيير بدهند يا عكس و«هشتگ» را به اشتراك بگذارند باز هم اين كار را نه به‌دليل مسئوليت اجتماعي بلكه به پيروي از «مد» انجام مي‌دهند.
ظاهرا تعريف هريك از ما از «ارتباط» با ديگري متفاوت است. همانطور كه تصور متفاوتي از «وقت‌گذراني» داريم.