براساس گزارش نيواطلس، محققان لابراتوار ملي شتابگر SLAC باران‌هاي گرانقيمتي را كه تصور مي‌شود بارش آنها در سياره‌هاي اورانوس و نپتون رايج باشد را در زمين شبيه‌سازي كرد.
از گذشته تاكنون دانشمندان همواره براين باور بودند كه بارش باران الماس در اين دو سياره به دليل شرايط اتمسفري و سطحي آنها امكان‌پذير است. دور هسته جامد این دو سیاره، لایه‌هایي از انواع مختلف یخ،از جنس آب‌هاي باستاني،آمونياك و متان تشكيل شده‌است. در چنین شرایطی، فشار بالا، عناصر هیدروژن و کربن را به شکل الماس‌های جامد در می‌آورد؛ این الماس‌ها سپس مانند باران به سمت هسته سیاره فرو می‌ریزند.
با این حال، این پدیده هرگز به صورت مستقیم مشاهده نشده بود و برای بازخلق چنین شرایطی در آزمایشگاه، محققان از نوعی ترکیب پلاستیکی به نام پلی‌استایرن استفاده کردند که از متان تولید می‌شود. پلی‌استایرن، یکی از عناصر کلیدی موجود در اتمسفر اين دو سياره است.
دانشمندان سپس پلاستیک را با پرتو قدرتمندترین ليزر پرتو ایکس جهان ،LCLS بمباران کردند و امواج قدرتمند اين ليزر به صورت جفت از داخل ماده عبور کردند. اولین موج شوک، کوچک و کند بود و این موضوع امکان غلبه موج شوک دوم بر آن را داد.
در لحظه کوتاه همپوشانی دو موج كوبشي يا شاك ويو، فشار بالا تمامی اتم‌های کربن پلاستیک را به شکل سازه‌های الماسی ریز خرد کرد، اين سازه‌ها فقط چندنانومتر عرض داشتند و طول عمر آنها بسيار كوتاه و تنها يك ثانيه بود.
دانشمندان در آزمایش‌های قبلی بازخلق باران الماس نتوانسته‌بودند اين ريزالماس‌ها را مستقیم مشاهده كنند، اما در آزمایش جدید، ضربه‌های لیزر پرتو ایکس، امکان شکل‌گیری سازه‌های الماس و همچنین امکان اندازه‌گیری اندازه و ترکیب آنها را فراهم کرد.
در حالی که این الماس‌های آزمایشگاهی بسيار ریز و بي‌دوام بودند، محققان احتمال مي‌دهند الماس‌هایی که در عمق اورانوس و نپتون شکل می‌گیرند، بسیار بزرگ‌تر و دارای وزن میلیون‌ها قيراط باشند و هزاران سال نيز عمر كنند زيرا الماس‌ها به کندی در داخل جبه سیاره فرو می‌ریزند تا لایه ضخیمی از الماس را حول هسته شکل دهند.
نظر شما