کریستین سالازار نماینده یونیسف در ایران گفت: «خطرناک‌ترین موضوعی که تهدیدکننده سلامت کودکان ایران است خطر عبور آنها از خیابان و حتی خط عابر پیاده است و من از زمانی که به ایران آمده‌ام نگران این مسئله هستم!» تقریبا یک ماه از پخش این خبر(که البته برای خیلی‌ها اصلا مهم نبود) گذشت که روزنامه جوان نوشت:«سوانح رانندگی روزانه جان 4 کودک تهرانی را می‌گیرد.»
آیا این آمار آن‌قدر تکان‌دهنده هست که همه دستگاه‌های ذی ربط به فکر چاره راه باشند؟! آیا حل این مشکل فقط از یک سازمان یا وزارتخانه به تنهایی ساخته است؟! چه راه‌هایی برای کاهش این حوادث وجود دارد؟ اگر چه آگاهی بخشیدن به مردم و اطلاع‌رسانی و تلاش برای تغییر رفتار مردم و همچنین اصلاح فرهنگ ترافیکی تا حدی می‌تواند این مشکل بزرگ را حل کند اما نکته مهم آموزش به کودکان از سنین پایین یعنی قبل از دبستان و به خصوص در مهدکودک‌ها و پس از آن در دبستان و مدرسه راهنمایی است.
به گونه‌ای که هم به کودکان آموزش دهیم که چگونه از خط عابر پیاده عبور کنند و هم یاد بگیرند در سن بزرگسالی چگونه رانندگی کنند و به قوانین و مقررات احترام بگذارند.
دیگر از حرف‌های قابل توجه نماینده یونیسف در ایران این است که «در بسیاری از کشورها رانندگی خطرناک و رعایت نکردن حقوق دیگران جرمش مانند قتل است اما در ایران این مسئله به راحتی در همه جا دیده می‌شود و کسی نگران این موضوع نیست!»
رانندگان ما باید بدانند که تصادفات دومین عامل مرگ و میر در ایران است و کودکان زاویه دید محدودی دارند و خودروهایی که خارج از زاویه دید‌شان حضور دارند را نمی‌بینند به همین دلیل با آرامش از خیابان عبور می‌کنند. قاعدتا خودرویی که در زاویه دید محدود کودک جای نمی‌گیرد، در صورت عدم مراقبت لازم ممکن است با وی تصادف کند.
تصور کودک هنگام عبور از خیابان با تصوری که ما نسبت به عبور یک خودرو داریم متفاوت است. آنها خودروی عبوری را به صورت یک نقاشی در حالت سکون یا با سرعت اندک تصور می‌کنند، لذا با این برداشتی که آنها از حرکت و سرعت خودرو دارند باید رانندگان خود را با کودکان تطبیق دهند و هر جا کودکی را دیدند مراقب باشند. از دیگر نکاتی که رانندگان باید بدانند اینکه کودکان در یک لحظه نمی‌توانند بر 2 موضوع تمرکز کنند.
یعنی اگر دوچرخه‌ای از خیابان در حال عبور باشد کودک دوچرخه را می‌بیند اما خودرویی که بعد از دوچرخه به زاویه دید کودک وارد می‌شود را با وجود سرعت بیشتر نمی‌بیند و این نکته نیز می‌تواند خطرات زیادی را برای او به دنبال داشته باشد که رانندگان باید به آن توجه کنند.
اگر چه در این نوع موارد مسن‌ترها و سالخوردگان نیز کمتر از کودکان نیستند آیا عبور از خط عابر پیاده تنها مشکل ترافیکی است؟ رانندگان ما چقدر با حقوق عابران پیاه آشنا هستند؟ آیا موتورسوارها که در تمامی مکان‌های قابل تصور یعنی پیاده‌رو و سواره‌رو ،خط عابر پیاده و پل‌ها و پله‌ها حضور فعال دارند را می‌توان ندیده گرفت؟ آیا تعداد پل های موجود در عرض خیابان‌های ما به اندازه کافی است؟ آیا افراد سالخورده توان استفاده از پل‌های بدون
پله برقی را دارند؟
آماری از کشور ویتنام را به آمار سقوط از ارتفاع که بی‌تشابه با ایران نیست مقایسه کنید.
سوانح، عامل 70 درصد مرگ‌ها در کشور ویتنام است . حدود 68 درصد این حوادث نیز بر کودکان این کشور وارد می‌شود. 41 درصد این حوادث برای کودکان ناشی از سقوط از ارتفاع و 27 درصد ناشی از تصادفات جاده‌ای است.
