تلفن‌های همگانی از زلزله تا زندگی

همانطور که می دانید توسعه ابزارهای فناوری کمک شایانی به پیشگیری از فجایع در رخدادهایی این چنین میکند.

یکی از این ابزارهای فناوری در حوزه ارتباطات، تلفن های همگانی است. تلفن هایی که روزگاری نه چندان دور و پیش از فراگیر شدن تلفن های همراه، به عنوان وسیله مهم ارتباطی خصوصا در ارتباطات جاده ای به شمار می رفت.

این تلفن ها که دسترسی به آن برای همگان به راحتی ممکن بود در عین برقراری تماس های فوری، استفاده از آن به رفع دغدغه های مسافران و در راه ماندگان می انجامید.

در واقع تلفن های همگانی خدمتی از سوی مخابرات بود تا ارتباطات را برای مردم در اقصی نقاط برقرار کند، اما در گذر زمان و با پیدایش و افزایش کاربری ابزارهای نوین، به این ابزار ارتباطی توجه کمتری شد تا جایی که حتی خداحافظی با کارت اعتباری تلفن همگانی مطرح شد.

کارت هایی که با استفاده از آن شهروندان می‌ توانستند از هر تلفن بدون استفاده از سکه یا حتی تجهیزات کارت ‌خوان خاص، ارتباط تلفنی خود را (شهری، بین شهری، همراه و بین ‌المللی) برقرار کنند.‌

اما همان طور که اشاره شد با گسترش ارتباطات سیار، این ابزار کاربردی و دسترس پذیر، کمتر مورد توجه واقع شد و مغفول ماند به طوری که کمبود یا نبود کارت های اعتباری در مناطق مختلف موجبات عدم امکان استفاده مردم از این ابزار ارتباطی را فراهم کرد.

اکنون در شرایط بحرانی همچون زلزله، این ابزار ارتباطی همگانی مورد توجه است تا در هنگام قطعی احتمالی یا اختلال موقتی یا دائمی شبکه همراه، راه حلی ثابت و پشتیبانی مطمئن برای مردم در تماس های ضروری باشد.

ناگفته پیداست که توجه مسئولانه به این مهم به اندازه بکارگیری آن ضروری است.

لیکن توجه به تلفن های همگانی به تازگی از سوی مسئولان ذی ربط در جریان حوادث اخیر در غرب کشور احساس شد؛ به طوری که چندی پیش در جریان بازدید رسول سرائیان مدیرعامل وقت شرکت مخابرات ایران از مناطق زلزله زده استان کرمانشاه، وی بر ضرورت بکارگیری تلفن های همگانی در چنین شرایطی تاکید کرد!

در همین حال وی دستور داد تا تلفن های همگانی را درمجاورت چادرهای اسکان آسیب دیدگان زلزله نصب کنند.

این موضوع ضرورت بکارگیری تلفن های همگانی را از دیدگاه مسئولان عالی رتبه اپراتور اصلی مخابرات کشور به خوبی نمایان می سازد.

در همین راستا در مناطقی که به روزرسانی تلفن های همگانی مورد توجه قرار گرفت (مانند مناطق یاد شده)، این امر به خوبی توانسته است در مواقع مختلف از جمله زلزله تسهیلات مناسبی فراهم کند.

اما آیا این مقدار توجه کافیست؟ به نظر می آید در کنار صدور فرامین مدیریتی در سطوح عالی، زمینه سازی سریع و صریح بر بکارگیری چنین ابزاری در کشور به خصوص پایتخت، باید انجام شود تا به قول معروف علاج واقعه قبل از وقوع شود.

با تحقق توسعه یافته این پروژه در کشور و احیای این ابزار مهم ارتباطی، حرکت مسئولانه مخابرات، در کنار توسعه و تکمیل شبکه ارتباطی و مسئولیت های اجتماعی، موثر و به موقع خواهد بود.

روزنامه نگار و کارشناسICT