او انسانی معتقد، وطن پرست و بسیار مردم دوست است. حال چه شده است که حسین پهلوان ما در آستانه شرکت در مسابقات جهانی به یکباره از شرایط موجود اظهار ناراحتی و نارضایتی کرده و خود را گله مند نشان می دهد.
در این که او به دلیل دوری چندماهه از خانواده و زندگی شخصی دچار نقصان روحیه و خستگی جسم شده و از این که در حد و اندازه زحماتی که برای کسب افتخار و مدال از خود نشان داده است، او را حمایت و شارژ مالی نکرده اند، هیچ شکی وجود ندارد، اما این که این قهرمان بزرگ در آستانه شرکت در مسابقات مهم جهانی خود را چنین بی انگیزه نشان می دهد، نکته قابل تأمل و شک برانگیزی است که تمامی آنها، به دور از شأن و شخصیت این قهرمان دوست داشتنی است.
به نظر می رسد ورای آن چه که امروز رضازاده آن را نشان می دهد، اتفاقات دیگری در وزنه برداری ایران در حال شکل گرفتن است که آثار ناشی از آنها این چنین رضازاده را خسته و بی انگیزه ساخته است.
قرار نیست، نصیحت کنیم؛ اما توصیه دوستانه به این قهرمان بزرگ این است که: زیاد خود را درگیر اتفاقات موجود نکند، هم به کلمبیا و هم به دومنیکن برود، شاد کردن دل مردم و پهلوان ماندن غنیمت بزرگی است که نصیب خیلی ها نمی شود. حسین جان! تو در جهان ورزش، یک استثنا هستی، پس بازهم استثنا بمان
