در جشنواره امسال که از 30 آذر در 9 تالار تهران آغاز شد، بیش از 1200 نوازنده و خواننده در گروه‌های مختلف موسیقی سنتی، ارکسترال، پاپ و محلی به اجرای برنامه پرداختند، اما این تنها موسیقی پاپ بود که در اولین حضور رسمی خود در جشنواره فجر، تمام نگاه‌ها را معطوف خود کرد.
این بخش که با حضور چند خواننده مطرح و محبوب، گرم‌تر از بخش‌های دیگر جشنواره به‌نظر می‌رسید، البته در روزهای پایانی، مغلوب سرمای مردافکن شب‌های تهران شد و شور و حال روزهای ابتدایی خود را از دست داد.
شاید مردم که برای نخستین بار می‌توانستند سازهای غربی را با صداهای قدرتمند و متفاوت بر سن تالارهای تهران ببینند، آرام آرام دریافتند که پشت جیغ‌های گیتار برقی و ضربات خشونت‌بار درامز، چیز عجیبی هم نیست.
به ویژه آن که فالش خواندن خوانندگانی که در آلبوم‌های‌شان، پشت تکنیک‌ها و سر و صداهای تمامی‌ناپذیر شیوه نواختن در این گونه موسیقی، پنهان می‌شدند، در برخی از این اجراهای زنده، چنان به چشم می‌آمد که عظمت موسیقی بزرگ کلاسیک و ملی، با تمام هنری که در تک تک نت‌ها و سیم‌هایش حس می‌شود، هر مخاطبی را به احترام وامی‌داشت.
سروصدا، عروسی و هنر موسیقی
جشنواره بیست‌وسوم بدون شک پرسروصداترین جشنواره پس از انقلاب بود؛ باز هم به علت حضور بخش پاپ.
درست در شرایطی که اعضای جدی ارکستر ملی ایران در تالار رسمی وحدت، با لباس‌های شق و رق و چهره‌های سرد، با دقت هر چه تمام‌تر سازهای‌شان را به صدا درمی‌آوردند و سکوت لابه‌لای نت‌ها به خوبی حس می‌شد، کمی بالاتر از میدان فاطمی پایتخت، نوازندگان سازهای غربی، با تمام قدرت بر دستگاه‌های‌شان می‌کوبیدند و تمام توان خود را به کار می‌بستند که هیچ لحظه‌ای از صدا خالی نماند.
این سرو صدای ریتمیک، گاه آنچنان هنرمندانه اتفاق می‌افتاد که لذت و شادی، با هنر و جشنواره درهم می‌آمیخت و گاه، تالار وزارت کشور، به تالار یک عروسی باشکوه تبدیل می‌شد، با میهمانانی از میدان ولی عصر بالاتر...
با این همه، حضور بخش پاپ در جشنواره امسال سبب شد استقبال مردم بیش از همیشه و در برخی اجراهای تالار بزرگ کشور، شگفت‌انگیز شود. آنچنان که بازار فروش بلیت در بازار سیاه سردر این تالار عظیم و مجهز، به افراد مختلف نیز سرایت کرده بود.
بازاری که در شب‌های عروسی به شدت سفید شد و تا 5هزار تومان زیر قیمت معمول بلیت نیز رسید.
گام اول، پرده آخر
هرچند تقریبا همه خبرنگاران این دوره از جشنواره، در تالار وزارت کشور بست نشسته و عملا بی‌خیال بخش‌های دیگر شده بودند، اما جشنواره امسال، بخش‌های دیگری هم داشت که اتفاقا طرفداران ویژه خود را تا حد زیادی راضی کرد.
حضور چهره‌های شناخته شده‌ای چون جلیل عندلیبی، فرهاد فخرالدینی، جلال ذوالفنون، سید‌عبدالحسین مختاباد، سالار عقیلی، لیلی افشار، پری زنگنه و... بخش‌های دیگر جشنواره را نیز کم و بیش گرم نگهداشت.
ضمن آن که در خانه هنرمندان هم، نشست‌های تئوریک، با سخنرانی‌های متفاوت، چهره جشنواره را جدی‌تر می‌کرد. با این همه، بخش بین‌الملل، عملا بخش فراموش‌شده جشنواره امسال محسوب می‌شد که تنها در اجرای خوب گروه هلندی، تا حدودی دیده شد.
در واقع همان‌طور که انتظار می‌رفت جشنواره 23 به شدت زیر سایه پاپ قرار گرفت.
اتفاقی که بعد از 23 سال، کاملا قابل پیش‌بینی بود. این تصمیم مسئولان ارشاد که با استقبال گروه زیادی از مردم همراه شد، در گام اول، نشان داد که نادیده گرفتن موسیقی پاپ، نادیده گرفتن بخش عمده مخاطبان موسیقی است و پرده آخر حرکت اقدامات معاونت هنری ارشاد، می‌تواند برگزاری مستقل جشنواره پاپ باشد.
اقدامی که بیش از هر کس، دوستداران پاپ را خوشنود خواهد ساخت.
