پیشنهاد کاربردی درباره برخورد با آثار کپی

او معتقد است این کار می‌بایست بسیار زودتر از این انجام می‌شد.

به گزارش همشهري آنلاين، عليرضا سميع‌آذر درباره نامه اخیر معاون هنری وزير ارشاد درباره لزوم برخورد با آثار کپی گفت: آرزو می‌کنم این اراده به طور جدی از طرف معاونت هنری وزارت ارشاد و مرکز هنرهای تجسمی دنبال شود و این قضیه به نتیجه برسد. چون آثار مثبت آن فراتر از جمع‌آوري یک تعداد آثار جعلی از بازار هنر است. این کار به هر هنرمندی احساس امنیت می‌دهد تا بداند اثر هنری او علاوه ‌بر حمایت‌های فرهنگی و معنوی از طرف حاکمیت، مورد حمایت حقوقی و قضایی هم قرار دارد و بنابراین هنرمندان می‌توانند با فراغ بال بیشتر به آفرینش هنری بپردازند.

وي در ادامه افزود: در حال حاضر علاوه ‌بر شخص کپی‌کار، اشخاص دیگری هم هستند که مبادرت به فروش آثار تقلبی می‌کنند. اکنون این دو دسته از افراد آزادانه و بدون هیچ نگرانی و تقریباً با امنیت کار خود را انجام می‌دهند. حتی گاهی که عده‌ای متوجه کار آنها می‌شوند، این افراد هیچ هراس و اضطرابی به خود راه نمی‌دهند، چون می‌دانند پیگیری قانونی برای مقابله با آنها نخواهد شد. به نظرم باید قبل از هر چیز به افرادی که آثار کپی را تولید و توزیع می‌کنند، رسیدگی شود و مورد پیگرد قانونی گیرند.

مدیر حراج تهران خاطرنشان کرد: بهترین و اصولی‌ترین راهکار مقابله با جعل آثار هنری، برخورد حقوقی و قضایی است. بدترین برخورد هم این است که ما در یک بحث فنی و کارشناسی بی‌پایان با یکدیگر درگیر شویم و بر سر اصل بودن یا نبودن برخی آثار مدام بحث کنیم. زیرا در زمان بحث ما، آنها در امنیت کامل به تولید و فروش آثار جعلی ادامه می‌دهند. بنابراین باید برخورد حقوقی و قضایی با هدف یافتن جاعلین و اعمال قانون با آنها انجام شود تا ما شاهد از بین رفتن جعل آثار باشیم یا دست‌کم آن را به حداقل برسانیم.

سمیع‌آذر تاکید کرد: راه شناختن آثار جعلی بسیار ساده است: آثار تقلبی موجود در بازار همه یک ویژگی مشترک دارند و آن اینکه هویت خریداران قبلی آنها روشن نیست. ممکن است آثار جعلی حتی مورد بررسی یک کارشناس هم قرار گرفته باشند اما چون جعل اثر استادانه بوده، کارشناس نتوانسته جعل بودن آن را تشخیص بدهد اما وقتی شما از فروشنده می‌پرسید آن را از کجا آورده است، پاسخ روشنی ندارد. کافی است از هر کسی که یک اثر مشکوک به جعل دارد بخواهیم خریداران قبلی اثر را معرفی کند. این کار کارشناسی نیست، بلکه یک تجسس آگاهی است که به نظر من باید به فرآيند پیگرد حقوقی و قضایی اضافه شود و البته اینجا پای نیروی انتظامی هم احتمالاً به میان می‌آید.

نویسنده کتاب انقلاب مفهومی توضیح داد: این کاری است که در همه جای دنیا انجام می‌شود. یعنی شما وقتی به حراج‌های بزرگ دنیا مثل کریستیز و ساتبیز مراجعه مي‌كنيد و اثری ارائه می‌دهید، آنها به طور طبیعی از شما می‌خواهند پیشینه و تاریخچه اثر را ارائه کنید. یعنی بگویید این اثر قبلاً متعلق به چه کسی بوده و صاحب قبلی هم آن را از چه کسی خریده است. تاریخچه اثر به همین شکل باید تجسس شود تا در نهایت به خود هنرمند برسیم.

سميع‌آذر یادآور شد: در کشورهای پیشرفته این آگاهی وجود دارد که تا ندانند یک اثر متعلق به چه کسی است، آن را نمی‌خرند. باید از اثر هنری حمایت قانونی انجام شود، هم به خاطر حراست از هنر و نام‌های بزرگ که اعتبار ملی یک کشور هستند هم به خاطر امنیت اقتصادی که هر گونه سوء‌استفاده ممکن است سرمایه افرادی را به مخاطره بیندازد. البته صرفاً وظیفه وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي نیست که به حقوق آثار هنری رسیدگی کند، بلکه وظیفه دستگاه قضایی حراست از یک سرمایه فرهنگی اقتصادی است.