«سر بالا» و دو یادداشت دیگر

با این‌همه کهولت و با این حال و هوای پاییزی‌اش، هم‌چنان ابهت دارد و برای این‌که تمامش را ببینیم، باید سرمان را رو به آسمان بگیریم‌.

کاش ما آدم‌ها هم این‌قدر بزرگ و تازه باشیم که حتی در پاییز دلمان، اگر با ما هم‌صحبت شد، سرش را رو به آسمان بگیرد و بگوید:

خدایا شکرت که چنین انسانی در کنارم است!

مبینا یگانه، ۱۶ساله

خبرنگار افتخاری نشریه‌ی دوچرخه از شهریار

نفوذی در شب

شب و شهر و مِه. همین چند شب پیش بود که پرده را برای تماشای روی ماهِ ماه کنار زدم و چشم‌های متعجبم مه را دید که تا کف خیابان پایین آمده بود؛ مثل یک نفوذی. به قول خانم‌جان، چشم چشم را نمی‌دید.

فقط دختر پشت پنجره می‌تواند لذت تماشای مه را در فاصله‌ی یک قدمی بچشد؛ دختری پشت پرده‌ی مه...

نگین زمانی، ۱۵ساله

خبرنگار افتخاری نشریه‌ی دوچرخه از تهران

جای خالی

سال‌ها بعد، یک جای خالی مدام آزارت می‌دهد که چرا وقتی بود، قدرش را ندانستی.

اما پر می‌شوند و خالی می‌شوند و می‌آیند و می‌روند این جای خالی‌های لعنتی.

تو جدی‌شان نگیر!

فقط قدر بدان.

حدیث بابایی، ۱۷ساله

خبرنگار افتخاری نشریه‌ی دوچرخه از تهران

تصویرگری: استفان ژوهانسن