به این می‌گویند خانه!

- درجه‌ی هوا روی 25 درجه تنظیم شود.

- یک موسیقی کلاسیک پخش کن.

- جاروبرقی شارژ شو و اتاق خواب را تمیز کن!

- ...

این فرمان‌ها شاید دیگر خیلی عجیب هم به‌نظر نرسند؛ این‌که به وسیله‌های داخل خانه بگوییم چه کار باید بکنند و آن‌ها هم با تشخیص صدای ما، آن کار را انجام بدهند. همین حالا هم تعداد قابل توجهی از وسیله‌های خانه وای‌فای دارند و یا با فرمان‌های صوتی کار می‌کنند. اما تا یک‌پارچه و همه‌گیرشدن این فناوری، هنوز راه درازی در پیش داریم. این‌که مثلاً یک یا دو ساعت مانده به زمان رسیدنمان به خانه، با گوشی همراه، سیستم گرمایش را به دمای دلخواه برسانیم، ببینیم در یخچال چه چیزهایی نیست که سر راه بخریم، فر را روشن کنیم تا وقتی رسیدیم غذا آماده شده باشد و... اتفاق جذابی است که به کمک فناوری خانه‌های هوشمند تحقق پیدا می‌کند.

مراکز تحقیقاتی زیادی در دنیا وجود دارند که روی استانداردهای لازم برای خانه‌های هوشمند کار می‌کنند. آن‌ها با شناسایی نیاز می‌کوشند بهترین راه‌حل را برای یک‌پارچه‌کردن سیستم و وسیله‌ها ارائه ‌کنند. یکی از موضوع‌های اصلی در خانه‌های هوشمند، وصل‌شدن تمام وسیله‌ها به هم است. برای این‌ کار باید استانداردی تعریف شود که وسیله‌های تولیدشده در شرکت‌های متفاوت، همه از قواعد و اصول مشخصی تبعیت کنند تا امکان اتصالشان به هم فراهم شود و بتوانند به بهترین شکل کار کنند.

یکی دیگر از موضوع‌های مورد بحث در خانه‌های هوشمند، امکان استفاده از ساختار خودکار تأمین انرژی، انرژی‌های پاک و بهینه‌کردن مصرف سوخت است. یعنی هر وسیله‌ به هر میزانی که به سوخت نیاز دارد، به بهترین شکل آن را از منابع پاک تأمین کند. مثلاً تصور کنید وسیله‌های قابل شارژ به محض کم‌شدن باطری‌شان فقط پیغام ندهند که دستگاه را به باطری وصل کنید؛ بلکه خودشان به‌طور خودکار شروع به تأمین انرژی از نزدیک‌ترین منبع کنند. مثلاً گوشی همراه روی میز قرار دارد و میز با دریافت پیغام گوشی که باطری‌اش کم شده، شروع به شارژ کردن آن می‌کند. یا لباس‌شویی و ظرف‌شویی خودشان می‌دانند که باید در ساعت‌هایی که مصرف انرژی معمولاً کم‌تر است، به‌کار بیفتند.