صدرالدین علی‌پور، مدیرکل محیط زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران، در گفت‌وگو با ایلنا، درباره سیاست‌های اجرایی که در بحث مدیریت مصرف آب در شهرداری تهران درنظر گرفته شده است، اظهار داشت: در بحث فضای سبز نیز حداکثر تلاش برای توسعه سیستم‌های مکانیزه برای کاهش استفاده از آب در حال انجام است و همچنین تلاش برای استفاده از گونه‌های فضای سبز که به کمبود آب مقاوم باشند و با کاشت آنها بتوان در مصرف آب صرفه‌جویی کرد. همچنین یک سیاست اجرایی با آب و فاضلاب تهران پیگیری می‌کنیم، تا امکان استفاده از پساب فراهم شود و به ازای استفاده از پساب در هر متر مکعب آب، مصرف آب از چاه‌ها کم شود و در همین راستا طی دوسال گذشته تعدادی از چاه‌ها پلمپ شده است.
مدیرکل محیط زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران در ادامه افزود: در شهر تهران با وسعت و جمعیتی به این مقدار نیازمند اقدامات جدی‌تر و پیگیری‌های موثرتر هستیم و همچنین در حوزه قانونگذاری به قانون‌های سختگیرانه‌تری نیاز داریم، زیرا موضوع محیط زیست یکی از موضوعات مهم شهر تهران است که در نظرسنجی انجام شده، بیشترین مطالبه مردم از شهرداری به ویژه در حوزه آلودگی هوا بوده است.
علی‌پور با اشاره به اینکه پروژه‌های شهرسازی گذشته تهران اکنون به یکی از معضلات شهر تبدیل شده‌اند، افزود: سابق بر این پروژه‌های بزرگ مقیاسی در سطح شهر اجرا شده است که ملاحظات محیط‌زیستی برای آن دیده نشده است و بعد از اجرا برای آن پیوست محیط‌زیستی تهیه شده است و علی‌رغم آنکه هدف از اجرای پروژه خدمت بوده، اما به معضلات شهر تبدیل شده‌اند.
وی در پاسخ به این سوال که تهران اکنون رکوردار فرونشست در جهان است، تمهیدات شهرداری تهران برای جلوگیری از برداشت بی‌رویه از چاه‌ها و آب‌های زیرزمینی چیست؟ گفت: مولفه اکوسیستم مولفه پیچیده‌ای است و نمی‌توان اینگونه فرض کرد، چون یکسال بارش‌های مناسب و استانداردی رخ داده است، اوضاع خوب است، خشکسالی ١٥ ساله، توسعه، افزایش جمعیت، افزایش بهره‌برداری از آب‌های زیرزمینی ما را ٣٠ سال آبی عقب انداخته است، در نتیجه با یک سال بارش، نمی‌توان گفت شرایط آبی مناسبی داریم. تازه اگر سطح بهره برداری و توسعه را در همین لحظه متوقف کنیم، ٣٠ سال زمان لازم است تا به شرایط آبی مطلوب برسیم. فرونشست موضوعی است که در یک دوره یکساله، شش ماهه و حتی در یک دوره مدیریتی مرتفع نمی‌شود، زیرا فرایند توسعه و بهره‌برداری بیش از اندازه از سطح آب‌های زیرزمینی و همچنین رعایت مطالعات جامع به لحاظ فنی از جمله مکانیک خاک، بافت خاک و نفوذپذیری خاک را در اجرای پروژه‌ها لحاظ نکردیم. همینطور پروژه هایی که در زیرزمین اجرا شد، برای مثال احداث مترو در یک خط مسیر قنات را قطع می‌کند و عوارض این توسعه بدون دخالت اصول فنی و کارشناسی سال‌ها بعد دیده می‌شود. در مجموع در صورت وقوع صرفا می‌توان اقداماتی از جنس مدیریت بحران انجام داد.
وی درباره این نکته که آیا محیط زیست در توسعه زیرساخت‌های شهری در شهرداری تهران جایگاهی دارد؟ گفت: یکی از شاخص‌های توسعه‌یافتگی موضوع محیط‌زیست است، به لحاظ جایگاه محیط‌زیست در شهرداری اتفاقات خوبی در تشکیلات رخ است، در دوره جدید توانستیم پست‌های سازمانی محیط زیستی در مناطق را افزایش دهیم و به لحاظ برنامه و بودجه علی‌رغم انقباضی که با شرایط موجود اقتصادی در شهرداری است، تلاش شد تا سطح بودجه به لحاظ اجرایی در مناطق افزایش یابد که شروع خوبی است. واقعیت این است که نمی‌توان یکباره و طی یکی دو سال، کمبود توجه به محیط زیست در حوزه شهرداری را جبران کنیم. ساختار شهرداری یک ساختار محلی است که رفتارهای سازمانی مربوط به خود را دارد، به لحاظ اجرایی و عملیاتی در برخی قسمت‌ها مقاومت‌هایی نسبت به اجرای پروژه‌های محیط زیستی وجود دارد، اما در این دوره گام‌های خوبی در شهرداری تهران برداشته شده است.
وی درباره طرح کنترل آلودگی هوا که چند روز از اجرای آن می‌گذرد و پیوست‌های محیط‌زیستی لازم را ندارد، اظهار داشت: آلودگی هوا یک موضوع سیستمی است و نمی‌توان به صورت یک بعدی به آن پرداخت. کیفیت خودرو، کیفیت سوخت، معاینه فنی، توسعه حمل ونقل عمومی، توسعه خدمات الکتروینک و در مجموع در حدود ١٢ نهاد و ارگان در کنترل آن نقش دارند و تنها توجه به یک بخش آن در اثرگذاری طرح موثر نیست، برای مثال تنها نمی‌توان به معاینه فنی اکتفا کرد، توسعه زیرساخت‌ها، برای ثبت ورود و خروج حودروها و موارد دیگر باید همراستا با هم کار کنند تا شاهد کاهش تردد خودرو در سطح شهر باشیم.
مدیرکل محیط زیست و توسعه پایدار شهرداری تهران در ادامه تصریح کرد: این طرح جدیدی است که در دنیا نیز به آن پرداخته می‌شود و موفقیت آمیز بوده است. طبیعی است مانند هر طرح بزرگ دیگری که در ابتدای اجرا نقدهایی به آن وارد باشد و نیاز به اصلاحات و نظرات کارشناسی بیشتری داشته باشد، اما اصل آن پذیرفته شده است. طرح باید اجرا شود و تاثیر آن بر روی ابعاد محیط زیستی، اجتماعی و اقتصادی و کیفیت زندگی مردم دیده شود و نواقص برطرف شود. اگر این طرح به درستی و با همکاری همه بخش‌ها انجام شود می‌تواند منجر به کاهش آلودگی هوا شود.
وی با اشاره به اینکه نکته اساسی در حوزه محیط زیست این است که در هر مقیاس جغرافیایی یک ظرفیت زیستی وجود دارد، به ظرفیت شهر تهران که مدت‌ها است از توسعه لبریز شده اشاره کرد و گفت: تهران با این مقیاس و مساحت، جوابگوی ٤ الی ٥ میلیون نفر جمعیت است، در حالی که تهران اکنون در حدود ١٠ میلیون نفر جمعیت دارد، به این میزان جمعیت مهاجری که روزانه به شهر تهران رفت و آمد می‌کنند را نیز باید اضافه کرد که بر برد اکولوژیکی شهر و رفت و آمدها و آلودگی هوای شهر تهران اثرگذارند. این اصلی‌ترین مساله تهران است، نمی‌توان از زمینی به مساحت مشخص دوبرابر ظرفیت آن استفاده کرد.
علی پور در ادامه اظهار داشت: اولین و مهمترین چالش شهر تهران این است که به دلیل نامتوازن بودن پخش امکانات در تهران، در کمتر از یک درصد کشور، ٢٥ درصد جمعیت جای داده شده است که یک نکته خیلی مهم در تهران است و باید پخش خدمات به سمتی رود که تراکم جمعیت تنها در تهران متمرکز نباشد.
وی افزود: از طرفی یکپارچه شدن فعالیت‌های مرتبط با شهرداری نیز باید در دستور کار قرار گیرد، در همه دنیا مدیریت یکپارچه وجود دارد، آب و فاضلاب، کنترل ترافیک، همه زیرمجموعه شهرداری است و یک متولی دارد، اما شهرداری تهران مدیریت یکپارچه ندارد، و هر کدام از دستگاه‌ها سیاست‌های واحد خود را دارند و در اجرای یک اقدام هماهنگ با مشکل مواجه هستیم.
علی پور در ادامه تصریح کرد: زمانی نگاه توسعه صرف در شهرداری وجود داشت و تراکم بیش از حدی که در بسیاری از مناطق برای رسیدن شهر به بودجه بیشتر رخ داد، باعث شد در آن مقطع با تراکم فروشی کمبودهای مالی را جبران کنند که اکنون تبدیل به یک معضل شهر شده و هزینه‌های چندبرابری روی دست شهر گذاشته است. توسعه امروز تهران را به جایی رسانده است که همه مولفه‌های زیستی آن در یک مرحله بحرانی و خط قرمز قرار گرفته است و به این دلیل که در یک بازه زمانی طولانی ایجاد شده است، به همان اندازه زمان نیز نیازمند است تا اصلاحات انجام شود.
نظر شما