همشهری‌آنلاین: منصفی با تخلص رامی از اولین شاعرانی بود که راه و رسم شعر نیمایی را در هرمزگان گسترش داد؛ به‌گونه‌ای که پس از مرگش، او را «نیمای جنوب» نامیدند. او همچنین توانست با اتکا به گویش محلی و رویکرد به موسیقی جهانی، راه بکر، زیبا و پرتوانی را در ترانه‌سرایی بگشاید.
ابراهیم منصفی، شاعر، خنیاگر، نویسنده و هنرمند پرآوازه هرمزگانی در سال ۱۳۲۴ در بندرعباس متولد شد.
پدر ابراهیم مینابی و مادرش اهل صحراباغ لار بود که پس از تولد ابراهیم زندگی پایداری نداشتند. ابراهیم به قول خود زاده عشق زنی بود به مردی که آوازش او را سحر کرده بود. پس از جدایی آن دو از هم، ابراهیم دوران کودکی و نوجوانی‌اش را با پدربزرگ و مادربزرگ پدری خود گذراند.
ابراهیم منصفی دوران تحصیل خود را در بندرعباس گذراند و پس از طی کردن مقطع ابتدایی وارد دوره متوسطه شد. هم زمان با همین روزها و تحصیل او در دبیرستان بود که نخستین جرقه‌های او برای دل سپردن به هنر و ادبیات نیز آغاز شد.
او که الفتش با صدا و خواندن را با حضور در تعزیه خوانی‌های ماه محرم تجربه کرده بود در آن روزها جذب گروه‌های تئاتر دانش‌آموزی شد و از سویی دیگر عشق سرودن نیز او را آرام نمی‌گذاشت تا آنجا که عطش سیری‌ناپذیر او از شعر و ادبیات بسیار زود او را برای چاپ اولین مجموعه شعرش ترغیب کرد. مجموعه‌ای که او با کمک تعدادی از دوستانش با نام مروارید ساحل در شمارگان اندک به چاپ رساند و بعدها از “تعجیل در چاپ این مجموعه اظهار پشیمانی کرد.
حضور در سه فیلم کوتاه سینمای آزاد آن سال‌ها به کارگردانی حسن بنی‌هاشمی به عنوان بازیگر و دریافت جایزه اول سینمای آزاد برای فیلم نهنگ که نویسنده آن نیز خود منصفی بود اشتهار دوچندان او را فراهم کرد.
منصفی که در واقع از هنرمندان جامع الاطراف هرمزگان است، همچنان که در عرصه بازیگری موفقیت‌های چشمگیری را به دست می‌آورد در زمینه سرودن و موسیقی نیز پرتوان به کار خود ادامه می‌داد. او که با موسیقی ملت‌های مختلف آشنایی داشت و در این زمینه مطالعات ارزشمندی را انجام داده بود با علاقه‌ای که به موسیقی فلامینگوی اسپانیا و موسیقی هند از خود نشان داد، توانست آثار در خور تحسینی را خلق کند.
او در عرصه سرودن ترانه‌های بومی با اقبال به سمت ترانه‌هایی که رنگ و بوی اجتماعی داشت در این حوزه تحول اساسی را به وجود آورد، اجرای ساده و بی‌شیله پیله او با آکورد گیتار هنوز مخاطبان فراوانی دارد و نگاههای بسیاری را به خود جلب کرده است.
در هرمزگان منصفی را با عنوان نیمای هرمزگان می‌شناسند. به واقع منصفی و چند تن از هم دوره‌های خود جزء اولین نفراتی بودند که به سرودن شعر نو نیمایی و آزاد در این منطقه جنوبی روی آوردند و زمینه ادامه این جریان ادبی را در این خطه فراهم کردند. او که در شعرهای آزاد خود پیرو بلامنازعه احمد شاملوست با تاثیرپذیری از اقلیم و جغرافیای بومی منطقه گاهی به شعر خود تمایزی قابل تشخیص داده است.
منصفی سه دختر و یک پسر به نام بنیامین داشت که مرگ بنیامین کوچک در پنج سالگی او را دچار اندوه و مصیبت بی‌پایانی کرد. او در شب اول تیرماه ۱۳۷۶ در سن پنجاه و دو سالگی با مرگی خودخواسته به زندگی‌اش پایان داد.
آثار منصفی از آغاز موج نو ادبیات در نشریاتی چون «خوشه» به سردبیری احمد شاملو، «آبنوس»، «تماشا»، مجله‌ی «موسیقی» و همچنین در گفت‌وگوهای سیروس طاهباز با شاعران نوپرداز جنوب در مجله‌ی «فردوسی» به چاپ رسیده است همچنین از آثار منتشر شده منصفی می‌توان به مروارید ساحل، رنجترانه‌ها، گفته‌های ناگفته، ترانه‌های رامی، آلبوم ترانه‌های رامی، زخم هزار ترانه اشاره کرد
نظر شما