همشهری آنلاین، ثریا روزبهانی:عباسی این روزها علاوه بر انجام تمرینات فشرده ورزشی، به عنوان مربی دوچرخه سواری هم فعالیت می کند و در این زمینه شاگران بسیاری دارد. عباسی در گفت و گو با ما از علاقه اش به این رشته ورزشی و تلاش هایش برای رسیدن به این جایگاه تعریف و به وجود برخی کاستی ها در این رشته ورزشی اشاره می کند.
کنار دریاچه شهدای خلیج فارس قرار می گذاریم. قبل از ما رسیده و با دوچرخه اش اطراف محوطه دریاچه را رکاب می زند. اغلب شهروندان با نگاهشان حرکات ورزشی اش را موقع دوچرخه سواری زیر نظر دارند. دیدن بانویی با لباس فرم و همچنین دوچرخه مسابقات برایشان تعجب آور است. دوچرخه اش را روی جکش کنار دریاچه می گذارد و برایمان از نحوه آشنایی اش با این رشته ورزشی می گوید. او از ۲۰ سالگی دوچرخه سواری را با رکاب زدن در مسیرهای دوچرخه سواری بوستان جنگلی چیتگر آغاز کرده است. هرچند دوره های فعالیت ورزشی اش مداوم نبوده، اما با وجود مقطعی بودن باز توانسته است خود را در این رشته ورزشی اثبات و در بین نام آوران، نامش را ماندگار کند. او در این باره می گوید: «از سال ۸۷ دوچرخه‌سواری را از صفر شروع کردم و به عنوان ورزشکار مبتدی آموزش می دیدم. بعد از یک سال آموزش و تمرین به اردوی تیم ملی دعوت شدم و توانستم در مسابقات دوچرخه سواری در دو رشته، مدال نقره کسب کنم. پس از این موفقیت یک سال به خاطر ازدواج از این عرصه کناره گرفتم، اما بعد از این دوره گذر با ۳ سال تلاش و تمرین توانستم در سال ۱۳۹۰ اولین مدال انفرادی بزرگسالان رشته دوچرخه سواری بانوان و همچنین پرمدال‌ترین بانوی دوچرخه‌سواری ایران شوم. همچنین در سال ۱۳۹۳ رکورد سرعت دوچرخه سواری بانوان را هم کسب کردم، اما بعد از این موفقیت به خاطر بارداری ام ۳ سال دیگر هم از فعالیت و رقابت های ورزشی دور ماندم. البته از آن سال تاکنون رکورد سرعت ایران همچنان به نام من و شکسته نشده است و قصد دارم خودم دورباره آن را بشکنم. اکنون نزدیک به دوسال است که تمرینات دوچرخه سواری را آغاز و جدی تر از دفعات قبل آن را دنبال می کنم و می خواهم دوباره در عرصه رقابت ها حضور داشته باشم. از اواخر فروردین ماه احتمالاً مسابقات داخلی‌مان شروع می‌شود و علاوه بر مسابقات داخلی، در مسابقات برون‌مرزی هم شرکت می کنم. چراکه ورزش دوچرخه سواری سن خاصی نداشته و فقط به توانایی ورزشکار بستگی دارد که بخواهد تا چه زمانی این رشته را ادامه دهد. »
معضلی که به فرصت تبدیل می شود!
عباسی اعتقاد دارد این رشته ورزشی هیجان زیادی دارد و این هیجان از جمله دلایلش برای انتخاب این رشته بوده است. او در این باره می گوید: «دوچرخه سواری یکی از رشته های ورزش است که به زیرشاخه و زیر مجموعه ها بسیاری تفکیک می شود و هرکدام از این رشته ها در نوع خودش جالب و جذاب است. حتی این رشته ورزشی در زندگی روزمره هم در بین شهروندان جایگاه ویژه ای برای خودش دست و پا کرده است و در ترددهای شهری از این وسیله پاک استفاده می کنند. » بانوی دوچرخه سوار در ادامه به اندک بودن سرانه وسایل حمل و نقل عمومی در منطقه ۲۲ اشاره و از دوچرخه به عنوان بهترین وسیله برای سفرهای درون منطقه ای شهروندان یاد می کند. پرمدال ترین بانوی دوچرخه سوار ایران، در این باره می گوید: «در منطقه ۲۲ موقعیت و ظرفیت های خوبی وجود دارد تا با تعبیه و ساخت مسیر اختصاصی دوچرخه سواری شهروندان از دوچرخه برای تردد استفاده کنند. فقط کافی است شهروندان را نسبت به انجام این موضوع تشویق و به ساکنان آموخت که برای یک مسافت کوتاه تا جایی که امکان دارد با خودرو تردد نکرده و به جای آن از دوچرخه استفاده کنند. با محقق شدن این ایده ساکنان با دوچرخه سواری هم جسم و روح‌شان سالم می ماند و هم به کاهش آلودگی هوا کمک می کنند. دوست دارم موقعیتی در منطقه ۲۲ برایم ایجاد شود تا بتوانم مهارت هایم را در این رشته ورزشی در اختیار شهروندان و هم محله ای هایم بگذارم. » اکنون او مربی بوستان ترافیک و همچنین مربی فدراسیون دوچرخه سواری است. «هم شاگرد خانم دارم و هم آقا و سن های آنها متغیر است از کودک گرفته تا بانوی سالمند. برخی از آنها مبتدی هستند و برخی حرفه ای آموزش می بینند. افراد مبتدی دوچرخه سواری را در ۴ جلسه فرا می گیرند. » چرا که دوچرخه جدا از تفریح و ورزش می‌تواند یک همراه خوب برای اهالی محسوب شود و آنها حتی برای خریدهای روزانه شان با دوچرخه رفت و آمد کنند. »
امکاناتی که نیست
عباسی ازدغدغه هایش برای پیشرفت دوچرخه سواری حرفه ای می گوید: «ورزشکار حرفه ای دوچرخه سواری برای انجام تمریناتش به محیطی استاندارد نیاز دارد. متاسفانه این محیط و فضا بسیار اندک و محدود است. برای مثال دوچرخه سواران تهرانی در محوطه اطراف ورزشگاه آزادی تمرین می کنند و آسفالت این معبر نامناسب و این محوطه پر از چاله است. این محدوده با فضاهای استاندارد برای دوچرخه سواری مغایرت دارد. همین موضوع باعث می شود اغلب ورزشکاران به ویژه مبتدی ها در این مسیر زمین بخورند که علاوه بر آسیب دیدن بدنشان، دوچرخه آنها هم صدمه می بیند. همچنین پیست چوبی یکی دیگر از امکانات ورزش حرفه‌ای دوچرخه‌سواری است که متاسفانه در ایران این پیست وجود ندارد. این پیست چوبی ۲۵۰ متر مساحت داشته و سرپوشیده است و اغلب مسابقات بین‌المللی در این پیست‌ها برگزار می‌شود، اما پیست ما که از سال ۱۳۵۳ ساخته شده سرباز، سیمانی و مساحتش هم ۳۳۳ متر است. »
حامی که وجود ندارد
دوچرخه‌سواری تقریباً جزو ورزش‌های پرخرج محسوب می‌شود. ۵۰ درصد از موفقیت ورزشکار دوچرخه سواری به امکانات در اختیارش مربوط می شود. اکنون با توجه به قیمت دلار و این موضوع که بیشتر لوازم‌ها این رشته ورزشی از خارج از کشور وارد می شود، ورزشکاران حرفه ای دوچرخه سواری به حامی نیاز دارند. عباسی می گوید: «متاسفانه در ورزش دوچرخه‌سواری همیشه جای خالی حامی احساس می شود تا به کمک اسپانسر ورزشکار به موفقیت برسد. برای مثال شرکتی از سال ۱۳۹۶ اسپانسر من است و در این زمینه حمایتم می کند. اگر حامی های دیگری مانند این شرکت از ورزشکاران پشتیبانی کنند مسلماً راه رسیدن به موفقیت برای ورزشکاران این رشته هموارتر خواهد شد. » از موفقیت‌های آتوسا عباسی علاوه بر کسب عناوین قهرمانی کشوری و باشگاهی می توان به عنوان قهرمان قهرمانان در سال ۹۲ و ۹۳ و همچنین سال ۹۷ و ۹۸، دارنده اولین مدال بزرگسالان در مسابقات کاپ آسیایی، ملی‌پوش و رکوددار سرعت ایران از سال ۹۳ تا کنون اشاره کرد.
نظر شما