به گزارش همشهری آنلاین، الی‌گشت به نقل از todayifoundout نوشت: وقتی یک چترباز می‌پرد، هواپیما حدودا ۸۰ تا ۱۱۰ مایل در ساعت سرعت دارد. علاوه بر آن، وقتی چتربازی از هواپیما می‌پرد، ارتفاع آن حدودا بین ۱۰ تا ۱۳ هزارپایی است، در حالی که چتربازانی که از جایگاه ثابتی می‌پرند، ارتفاعی ۳۵۰۰ پایی دارند که در مقایسه با هواپیما بسیار پایین است. این را نیز باید بدانید که چتربازان مبتدی سقوط آزاد از هواپیما، معمولا با دو مربی کار می‌کنند و به‌تنهایی این کار را انجام نمی‌دهند. حتی آن‌هایی که از نقطه ثابت با چتر می‌پرند، حداقل یک آموزش چهار ساعته می‌بینند و در بیشتر مواقع، دفعات اول به همراه شخصی که به اصطلاح به او کمکی می‌گویند پرواز می‌کنند؛ کار ساده‌ای نیست.
زمانی که یک چترباز از هواپیما می‌پرد، این کار را تنها یا در گروهی کوچک انجام می‌دهد. زمانی که این گروه بخواهند از هواپیما بپرند، باید فاصله‌ای بین ۲۰۰ تا ۵۰۰ متر داشته باشند؛ معمولا این‌طور حساب می‌شود که فردی که اول پریده، باید ۴۵ درجه پشت هواپیما باشد و چندین ثانیه از فرد دوم فاصله داشته باشد.
چتربازان حرفه‌ای همچنین ممکن است ریسک بیشتری بکنند. آن‌ها که احتمال دارد در ارتفاع ۱۵ هزار پایی بپرند، ممکن است به هیپوکسی (کمبود اکسیژن) دچار شوند که بسیار خطرناک است. همچنین برخی از چتربازانی که در این ارتفاع می‌پرند، با خود کپسول اکسیژن حمل می‌کنند. علاوه بر آن، هر چتر نجات هواپیما حدودا ۱۹ کیلوگرم وزن دارد و البته گران‌قیمت نیز است.
- مبانی هواپیماهای مسافربری
یکی از محبوب‌ترین هواپیماهای تجاری یا مسافربری خانواده بویینگ ۷۳۷ است. مثلا بوئینگ ۸۰۰-۷۳۷ می‌تواند حدودا ۲۰۰ نفر را از جمله کادر پرواز در خود جای دهد. با اینکه سرعت‌ها متفاوتند، اما این بویینگ می‌تواند حدودا ۶۰۰ مایل در ساعت در ارتفاع ۳۵ هزار پایی پرواز کند. این سرعت و ارتفاع با هم کار را برای پریدن با چتر بسیار سخت می‌کند.
چرا از چتر نجات هواپیما استفاده نمی‌شود؟
با خواندن موارد بالا می‌توانید دلایل را خودتان نیز حدس بزنید، اما ما آن‌ها تفکیک کرده و جداگانه به شما توضیح داده‌ایم.
- آموزش مسافران
از آنجا که چهار ساعت تمرین فقط برای سوار شدن به یک هواپیما غیر قابل انجام است، اگر بخواهند برای مسافران چتر نجات هواپیما تهیه کنند، مسافران مجبور به خواندن دقیق و اجرای دستورالعمل‌های پرش با چتر از جمله چگونگی پوشیدن چتر نجات و زمان دقیق باز کردن آن هستند. همه در درک دستورالعمل‌های دقیق و فنی خوب نیستند و همه به‌راحتی جزئیات را به یاد نمی‌آورند. حالا فکر کنید که آن‌ها در شرایطی نظیر پایین رفتن یا سقوط هواپیما قرار بگیرند و مجبور شوند که در چند ثانیه آن را پوشیده و کارهای لازم را انجام دهند؛ عملا نشدنی است.
- هر شخص برای خودش
زمانی که شخصی مجبور به پرش با چتر نجات شود، اصلا چیزی شبیه پرش از یک جای ثابت نیست. هر شخصی ممکن است استرس بگیرد و علاوه بر آن در چنین شرایط اضطراری نمی‌توان همه را کنترل کرد. فکر کنید که هر شخصی باید منتظر بماند که فاصله لازم را از شخص قبلی گرفته و در بین این همه مسافر، حتی نوبت او شود. صبر مسافران در این لحظات اصلا زیاد نیست.
- تجهیزات چتربازی بسیار جاگیر است
اضافه کردن یک چتر نجات هواپیما برای هر مسافر (به‌جز کلاه ایمنی، ارتفاع‌سنج و…) وزن زیادی را به هواپیما اضافه می‌کند. همچنین این‌ها جای زیادی می‌خواهند که در حال حاضر هواپیماها کاملا پر هستند و جای خالی برای اضافه کردن چنین تجهیزاتی ندارند.
- پرش با چتر تنها در طول پرواز قابل انجام است
تنها زمانی که شخصی بتواند از هواپیما توسط چتر نجات خارج شود، در طول پرواز است و این در حالی است که بیشتر سوانح مرگبار هواپیمایی در طول بلند شدن یا نشستن هواپیما رخ داده است. در نظر بگیرید که بین سال ۲۰۰۳ تا ۲۰۱۲ تنها ۹درصد از سوانح هواپیمایی (کلا ۷ مورد) زمانی اتفاق افتادند که هواپیما در طول پرواز بود و بیشتر آن‌ها نیز زمانی اتفاق افتادند که آب و هوا بسیار شرایط بدی مانند طوفان داشت. در این شرایط پریدن با چتر نجات هواپیما بسیار خطرناک است.
- جت‌ها در ارتفاع بالا و با سرعت زیادی حرکت می‌کنند
در ارتفاع ۳۵ هزار پایی (۳ برابر ارتفاع معمولی پرش)، همه مسافران به تجهیزات مورد نیاز در ارتفاع بالا مانند اکسیژن، ماسک، لباس پرواز، کلاه ایمنی و ارتفاع سنج نیاز دارند تا بتوانند پرش داشته باشند. یا آن‌ها می‌توانند دچار بیماری کمی اکسیژن شده و بعدا به هوش بیایند، البته اگر چتر نجات به طور اتوماتیک در ارتفاع ۱۵ تا ۲۰ هزار پایی باز شود. البته همه این‌ها خیلی خوش‌بینانه است، زیرا هواپیما سرعت بسیار بالایی دارد و آن‌قدر بزرگ است که امکان دارد مسافران زمانی که می‌پرند، به خود هواپیما برخورد کرده و آسیب ببینند.
- ایده چتر نجات کل هواپیما
در سال‌های اخیر برخی از هواپیماهای کوچک مجهز به یک چتر نجات هواپیما شدند که خود هواپیما را بلند کند. در سال ۲۰۱۳، بزرگ‌ترین هواپیمایی که توانست از این سیستم استفاده کند تنها جایگاه ۵ مسافر را داشت، اما هر روز این تکنولوژی رو به افزایش است و امید اینکه هواپیماهای بزرگ به چتر نجاتی متصل شوند که در شرایط بحرانی باز شود، بسیار بالاست.
نظر شما