دایی- قلعه نویی؛ این حراج بی‌بازگشت است!

همشهری آنلاین- رضا جوکار

با اعلام چند باره فدراسیون فوتبال سرمربی داخلی تیم ملی قطعا داخلی خواهد بود. گزینه ای که قطعا از میان علی دایی و امیر قلعه نویی انتخاب خواهد شد. فارغ از  اینکه نام کدام مربی از قوطی فدراسیون فوتبال بیرون بیاید، انتخاب هر یک از این دو گزینه می‌تواند بزرگترین ریسک دوران سرمربیگری آنها باشد.

در دوران بعد از انقلاب تنها دو  سرمربی داخلی برای دومین بار به عنوان سرمربی تیم ملی انتخاب شدند که هر دو سرنوشت تلخی را تجربه کردند. جلال طالبی که به شکل غیرمنتظره‌ای همای بخت را بر روی شانه‌هایش دید و در جام جهانی فرانسه جایگزین مربی صاحب سبکی مانند ایویچ شدبعد از پایان آبرومندانه جام جهانی 98 نیمکت تیم ملی را به منصور پورحیدی تعارف زد و بعد از قهرمانی تیم ملی در بازیهای آسیایی بانکوک این منصورخان بود که با پذیرش سرمربیگری استقلال، دوباره نیمکت تیم ملی را پیشکش آقا جلال کرد.

اتفاقی که تلخ‌ترین خاطره دوراه سرمربیگری جلال طالبی را رقم زد. سرمربی نسل پرافتخار 98 بعد از دو سال قرار بود بر روی نیمکت تیم ملی در جام ملتهای 2000 لبنان بنشیند. اما تغییر برخی بازیکنان نسبت به جام جهانی 98 حاشیه های هولناکی در تیم ملی ایجاد کرده بود. به جز اشتباه مهلک علی دایی در نبرد حیثیتی با کره، از تیم 2000 طالبی خاطراتی چون شب‌نشینی بازیکنان کنار سواحل لبنان و صدای لگد هافبک سرخها بر در اتاق طالبی بر سر نیمکت‌نشینی‌اش در خاطره فوتبالدوستان ایرانی باقی مانده است. طالبی بعد از اتفاقات تلخ لبنان راهی سوریه شد و برای مدتی سرمربی تیم ملی و امیدهای این کشور شد.

اما محمد مایلی کهن هم با اخراج علی دایی از سرمربیگری تیم ملی در مقدماتی جام جهانی 2010  به عنوان دومین مربی ای که سابقه نشستن بر روی نیمکت تیم ملی را داشت انتخاب شد تا راه ناهموار به جا مانده از دایی برای صعود به جام جهانی را هموار کند.

اما او در دام غائله بازی سایپا و استقلال افتاد و بیانیه‌های جنجالی  او و امیر قلعه نویی سرمربی وقت استقلال علیه یکدیگر باعث تا پیش از اینکه برای بار دوم لذت حضور برروی نیمکت تیم ملی را بچشد از این سمت استعفا دهد. استعفایی که مسیر سرمربیگری مایلی‌کهن را کاملا عوض کرد و او را بعدها راهی تیمهایی نظیر گهر دورود و ملوان کرد و این روزها هم تنها هر جا نیاز به انتقاد از کسی باشد به یاد او می‌افتند.

اما آنچه که ممکن است دایی و قلعه‌نویی را به پایان دوران مربیگری خود در ایران نزدیک کند بیشتر از نحسی دوباره نشستن بر روی نیمکت تیم ملی ناکامی مجدد آنها روی نیمکت تیم ملی خواهد بود.

اگر جلال طالبی و محمد مایلی‌کهن با چند خاطره به یاد ماندنی هدایت تیم ملی را برای بار دوم بر عهده گرفتند هنوز تصویر علی دایی مغموم بر روی نیمکت استادیوم آزادی در میان رقص و هلهله بازیکنان عربستان  مهم ترین قاب دوران سرمربیگری او بر روی نیمکت تیم ملی است.

تصویری که مشابه آن در جام ملت‌های 2007 مالزی برای امیر قلعه‌نویی تکرار شد تا یکی از بهترین نسل‌های فوتبالی ایران هم سرنوشتی جز حذف در مرحله یک چهارم نهایی برابر کره نداشته باشد.

دایی و قلعه‌نویی هر کدام که به عنوان سرمربی تیم ملی ایران انتخاب شوند یا تیم ملی را راهی دور بعد مقدماتی و سپس جام جهانی خواهند کرد و یا در مسیر پایان دوران سرمربیگری خود قدم خواهند گذاشت. ناکامی دوباره با تیم ملی مسیری است که بازگشت به دوران افتخار از آن ناممکن به نظر می‌رسد و شاید به حراج گذاشتن عمر مربیگری بیانجامد.

راستی  کسی آخرین تصویر از بالا بردن جام توسط این دو بزرگوار را به یاد دارد؟