تو گفتی مهربان‌تر از خدا نیست/دمی از بندگان خود جدا نیست...
شاید شما هم این شعر معروف را شنیده باشید؛ ولی نام شاعرش را هم می‌دانید، شاعر این شعر، همان چهره آشنای ادبیات کودک است که سه‌شنبه 27 فروردین به دنیایی دیگر پر کشید. بله، منظورم پروین دولت‌آبادی، شاعر شعرهای کودکانه است؛ کسی که حالا او را به عنوان یکی از بنیان گذاران شعر کودک در ایران می‌شناسیم.
دولت‌آبادی در جایی درباره اولین سروده‌هایش و نیز نقش شعر در زندگی گفته بود: «از سیزده چهارده سالگی شعر گفتم. فضای زندگی من فضای خانوادگی معلمی بود. در خانواده ما شعر، جزو آذین‌های زندگی بود و من به آن خو گرفته بودم. شعر در من زندگی را تشدید می کند و به من یاد می‌دهد که چگونه می‌توانم هنر انسان بودن را اول در خودم تجربه کنم و پیش ببرم.»
اما ارزشی که امروز برای پروین دولت‌آبادی و شعرهایش قائلیم، تنها به این دلیل نیست که او یکی از پیشکسوتان شعر کودک به حساب می‌آید. دولت‌آبادی جزو شاعرانی بود که شعر کودک را از زبان نصیحت‌گونه و مفاهیم آمیخته به پند و اندرز جدا کردند و لذت مخاطب را در اولویت قرار دادند.
بعضی از کتاب‌هایی که از پروین دولت‌آبادی برای کودکان چاپ شده، عبارتند از: گل بادام، بر قایق ابرها، گنجشک و وزغ، بازمی‌آید پرستو نغمه‌خوان و... .
