به گزارش همشهری آنلاین به نقل از فارس، نوع واکنش سنگاپور به ویروس کرونا به عنوان یکی از کشورهایی که ارتباطات اقتصادی و به تبع آن رفت و آمد فراوانی نیز با کشور چین دارد، به یک الگو برای دیگر کشور ها تبدیل شده است. به نظر می رسد اولین مسئله ای که به کمک سنگاپور در کنترل این ویروس آمد، تجربه این کشور در مواجهه با ویروس سارس در سال های ۲۰۰۲ تا ۲۰۰۳ بود. اولین اتفاقی که بعد از مهار سارس در سنگاپور رخ داد، این بود که دولت تصمیم گرفت تا بیمارستان‌های قدیمی را بازسازی کرده و حتی امکانات بهداشتی را برای کارآمد شدن در مقابل چنین بحران‌هایی افزایش داد. از سوی دیگر، دولت قوانینی را برای مواقع اضطراری وضع کرد، قوانینی که حالا در مهار کرونا به کمک دولت آمده اند. از سوی دیگر، تجربه سارس سبب شده است تا مردم این کشور نیز درک بهتری از اینگونه بیماری‌ها و نحوه برخورد با آن داشته باشند.
- مهم‌ترین اقدامات دولت سنگاپور در مقابله با کرونا
در همان اولین روزهایی که این ویروس کشف و مسری بودن آن نیز مشخص شد، سنگاپور بنابر همان تجربه قبلی شروع به آماده سازی خود کرد. کاهش بیش از ۸۹ درصدی پروازها بین چین و سنگاپور از اولین اقدامات این کشور در مقابله با کرونا به شمار می‌رود که بیشترین کاهش را در بین همه کشورها داشته است. همچنین دولت از مردم خواست تا تمامی سفرهای خارجی خود را به تعویق بیندازند.
اقدام مهم دیگر سنگاپور، پذیرش و انجام تست حداکثری بود. بیمارستان‌ها حتی افرادی را که علائم خفیف داشتند نیز بستری می‌کردند و اجازه برگشت به خانه و قرنطینه خانگی را نمی‌دادند. چرا که معتقد بودند قرنطیه خانگی امنیت لازم را ندارد و مشخص نیست که افراد در قرنطیه خانگی آیا واقعا پروتکل‌ها را رعایت می‌کنند و سایر افراد می‌توانند در امان باشند یا خیر؟
دولت سنگاپور همچنین به صورت مداوم از طریق رسانه‌های مختلف اقدام به اطلاع‌رسانی به مردم و به روز کردن اطلاعات خود کرد. یکی از مدل‌های اطلاع‌رسانی در این کشور که به گفته مقامات سنگاپور، سازمان بهداشت جهانی در حال ترجمه آن به زبان انگلیسی است، استفاده از داستان مصور در رسانه‌ها برای اطلاع‌رسانی در مورد نحوه رعایت نکات بهداشتی اعم از شستن دست‌ها، رعایت فاصله امن و... که برای عدم ابتلا به ویروس کرونا ضروری هستند، بود.
- کنترل نرم با استفاده از ابزار تکنولوژیک و اعمال جریمه‌های سنگین
دولت سنگاپور با تشکیل تیم‌های ردیابی تماس، تمامی افرادی را که با فرد آلوده در تماس بودند شناسایی کرده و از آنها تست کرونا گرفت. این افراد اگر علائمی داشتند ولو علائم خفیف در بیمارستان بستری و قرنطینه می شدند و اگر علائمی نداشتند باید برای مدتی در قرنطینه خانگی می ماندند. برای کنترل دسته دوم و نیز جهت اطمینان از اینکه این افراد از قرنطینه خارج نشده اند، توسط داده‌های مکانی سیم‌کارت ردیابی می‌شدند. همچنین در روز دو بار یک پیامک حاوی یک لینک برای افراد در قرنطینه فرستاده می‌شد که کلیک روی آن لینک موقعیت مکانی آنها در خانه و خارج از خانه مشخص می‌کرد.
اگر فرد با تمرد از قانون به پیامک پاسخ نمی داد، پلیس می‌توانست بارجوع به خانه افراد مورد نظر از بودن آنها در محل قرنطینه اطلاع یابد. همچنین افرادی که از قانون پیروی نمی‌کردند با جریمه نقدی مواجه می‌شدند. نقض قرنطینه برای اولین بار جریمه نقدی به میزان ۱۰.۰۰۰ دلار یا شش ماه زندان و یا هر دو را در پی داشت. اگر نقض قرنطینه مجددا تکرار می‌شد، جریمه های ذکر شده افزایش می یافت. هزینه پرداختی برای هر روز قرنطینه افراد روز مزد ۱۰۰ دلار هست که مستقیما از دولت دریافت می‌کردند و افرادی نیز که از کارفرما حقوق می‌گرفتند و در قرنطینه بودند، این ۱۰۰ دلار به کارفرمایان آنها داده می‌شد.
در نهایت رمز موفقیت این کشور در اجرای این اقدامات ایجاد فرماندهی واحد و سرعت عمل در تصمیم‌گیری بوده است که نیاز است در کشور ما نیز علاوه بر بهره‌گیری از سایر تجارب این مسئله نیز به خوبی رعایت شود.
نظر شما