دلایل موفقیت چشمگیر هنگ‌کنک در مقابله با کرونا

بررسی وضعیت کرونا در هنگ‌کنگ نشان می‌دهد که آنها با تجربه آموزی از رفتار اپیدمیک آنفلوانزا با بهره گرفتن از شیوه تست و رصد بدون برقراری مقررات سخت، در مقابله با کرونا به موفقیت‌های قابل توجهی دست یابند.

به گزارش همشهری آنلاین، دکتر نیما فاتح و دامون افضلی در چهاردهمین مطلب مرتبط با تجارب کشورهای جهان در خصوص مقابله با کرونا، مقاله‌ای از گاردین با عنوان "درس‌های هنگ‌کنگ | تست و رصد: درس‌هایی از هنگ کنک درباره‌ی اجتناب از منع تردد کرونایی" را ترجمه و در اختیار همشهری آنلاین قرار دادند. این مقاله نوشته سارا بوزلی، دبیر بخش بهداشت گاردین است که 17 آوریل 2020 ( 29 فروردین) منتشر شد.

دانشمندان می‌گویند دولت‌های اروپایی و آمریکا می‌توانند [درس‌های زیادی درباره‌ی مهار کرونا] از هنگ‌کنگ یاد بگیرند؛ هنگ‌کنگ برخلاف بریتانیا و سایر کشورها توانسته است بدون توسل به منع تردد، که آسیب‌های اقتصادی و اجتماعی زیادی دارد، موارد ابتلا و مرگ‌ومیرِ ناشی از کوویدـ‌۱۹ را پایین نگه دارد.

در اپیدمی کرونا هنگ‌کنگ، با جمعیتی تقریباً ۷.۵ میلیون نفری، تا حالا فقط ۷۱۵ مبتلای تأییدشده (شامل ۹۴ مبتلای بدون علائم) و ۴ مورد مرگ داشته است.

در اوایل این پاندمی، تصور می‌شد هنگ‌کنگ به سبب مسافرانی که از سرزمین اصلی (چین) می‌رسند جداً به مخاطره بیفتد، ولی از اوایل فورریه معلوم شد که شیوع این بیماری مهار شده است.

این شهر نیمه‌خودمختار راهِ پیشنهادیِ سازمان بهداشت جهانی را در پیش گرفت و برنامه‌ی جدی و سفت‌وسختِ تست‌گیری از همه‌ی افراد دارای علائم را آغاز کرد. کسانی که تست‌شان مثبت شد در بیمارستان قرنطینه شدند. تمام تماس‌های اخیرشان رصد شد و به آن افراد هم توصیه شد خودشان را ایزوله کنند. در اوائل مارس هر روز تقریباً از ۴۰۰ بیمار سرپایی و ۶۰۰ بیمار بستری تست گرفته شد.

تدابیر کنترلی سختگیرانه به مرزها هم کشیده شد. هر کسی که از چین یا کشوری که موردی از ابتلا به کوویدـ‌۱۹ در آن گزارش شده بود می‌رسید، ۱۴ روز به قرنطینه فرستاده می‌شد. کمپ‌های مخصوص تعطیلات و مسکن‌های جدیدی که هنوز خالی بودند به مجمتع‌های قرنطینه تبدیل شدند. مدارس تعطیل شد و از مردم خواسته شد در صورت امکان دورکاری کنند.

بریتانیا و سایر کشورهای اروپایی هم در هفته‌های نخستین اپیدمی برنامه‌ی تست‌گیری و رصد را پیاده کردند. ولی آمار [مبتلایان و قربانیان] که افزایش یافت، تمهیدات سخت‌گیرانه‌ی منع تردد را جایگزین تست‌گیری و رصد کردند تا مردم را در خانه نگه‌دارند و از آمیخته‌شدن [مبتلایان و افراد مبتلانشده] جلوگیری شود.

ولی در هنگ کنگ خبری از این نوع منع تردد نبوده است. به گفته‌ی مقاله‌یی که در مجله‌ی لنست پابلیک هلث منتشر شده علی‌رغم این که مردم مجبور نبودند در خانه بمانند، ولی پذیرفتند رفتارشان را متناسب با [شرایط به‌وجودآمده] تغییر دهند.

در پیمایشی که در ماه مارس انجام شد، ۸۵ درصد از پاسخ‌دهندگان گفتند که از جاهای پرجمعیت پرهیز می‌کنند و ۹۹ درصدشان اظهار داشتند که هنگام ترک خانه از ماسک استفاده می‌کنند؛ نویسندگان این مطالعه می‌گویند این نشان از نگرانی و توجه مردم هنگ‌کنگ دارد.

در طول شیوع سارس در سال ۲۰۰۳، که هنگ‌کنگ را به شدت مبتلا کرد و موجب مرگ ۲۹۹ نفر شد، ۷۹ درصد از مردم ماسک می‌زدند، درحالی‌که این رقم در پاندمی آنفولانزای خوکی سال ۲۰۰۹ فقط ۱۰ درصد بود.

طبق ارزیابی دانشمندان میزان بازتولید (یعنی میانگین تعداد افرادی که توسط فرد مبتلا، آلوده می‌شوند) در طول هشت هفته‌ی پس از آغاز ماه فوریه، وقتی تمهیدات کنترلی برپا شد، روی عدد ۱ ثابت مانده است. این نشان می‌دهد اپیدمی سرعت نگرفته است.

پروفسور بنجامین کاولینگ از دانشگاه هنگ‌کنگ، که این مطالعه تحت نظر او انجام شده، می‌گوید تجربه‌ی هنگ‌کنگ نشان می‌دهد که چگونه می‌توان این بیماری را، بدون آن آسیب‌های اجتماعی و اقتصادی‌یی که کشورهای اروپایی شاهد آن هستند، مهار کرد.

او می‌گوید: ’هنگ کنگ، با پیاده‌سازی سریع تمهیدات سلامت عمومی، اثبات کرده است که می‌شود از انتقال کوویدـ‌۱۹ به‌طرزمؤثری جلوگیری کرد، بی این که به آن منع تردد کامل و اختلال‌برانگیزی متوسل شد که چین، آمریکا و کشورهای غربی در پیش گرفته‌اند. سایر دولت‌ها می‌توانند از موفقیت هنگ‌کنگ درس‌های مهمی بیاموزند. اگر این تمهیدات و واکنش مردم ادامه یابد، و درعین‌حال از خستگی مفرط عموم مردم اجتناب شود، سایر دولت‌ها نیز می‌توانند تأثیرات اپیدمی کوویدـ‌۱۹ را در کشورشان فوق‌العاده کاهش دهند‘.

این گروه از دانشمندان این پرسش را (به عنوان شاخصی از انتقال کوویدـ‌۱۹ در جامعه) بررسی کردند که آیا کاهش سطح ابتلا به آنفولانزا نتیجه‌ی فاصله‌گیری فیزیکی و تغییر رفتار مردم هنگ‌کنگ بود یا نه.

هر دوی این بیماری‌ها به شیوه‌های مشابهی منتقل می‌شوند. انتقال آنفولانزا در طول ماه فوریه، پس از تعطیلی مدارس، تا ۴۴ درصد کاهش یافت. مدارس در طول اپیدمی آنفولانزای خوکیِ سال ۲۰۰۹ هم بسته شدند ولی این تمهید صرفاً به کاهشی ۱۰-۱۵ درصدی در انتقال این بیماری منجر شد.

دکتر پِنگ وو از دانشگاه هنگ‌کنگ و یکی از نویسندگان این گزارش می‌گوید: ’سرعت کاهش آنفولانزا در ۲۰۲۰ سریع‌تر از سال‌های قبل بود که فقط مدارس تعطیل می‌شدند؛ این حاکی از آن است که سایر تمهیدات فاصله‌گیری اجتماعی و رفتاری پرهیزگرانه‌ی مردم تأثیر مضاعفِ فوق‌العاده‌یی بر انتقال ویروس داشته است. از آنجا که هم آنفولانزا و هم کوویدـ‌۱۹ پاتوژن‌های تنفسیِ مستقیماً انتقال‌پذیری با دینامیک انتشارِ ویروسیِ مشابهی هستند، این احتمال هست که این تمهیدات کنترلی نیز انتقال کوویدـ‌۱۹ را در جامعه کاهش داده باشد‘.

او افزود مردم هنگ‌کنگ به سبب تجربه‌ی قبلی‌شان از شیوع بیماری‌های عفونی بیشتر [از مردم سایر کشورها] از لزوم تغییردادنِ رفتارشان، آگاه بودند.

پل هانتر استاد پزشکی دانشگاه اِیست آنجلیا می‌گوید ’این مقاله برای من خیلی به‌موقع بود و شواهد مهمی به دست می‌دهد که قاعدتاً باید بر طرح‌های‌مان برای فاصله‌گرفتن از منع تردد تأثیر داشته باشد‘.

هر چند شرایط هنک‌کنگ با کشورهای اروپایی متفاوت است، ولی رویکرد هنگ‌کنگ می‌تواند راهی برای کاستن از شدت منع تردد ارائه کند، بی آن که خطر افزایش دوباره‌ی موارد ابتلا وجود داشته باشد. ‘

او می‌گوید: ’هنگ‌کنگ، به عنوان یکی از جاهایی که در سال ۲۰۰۳ شدیداً دچار اپیدمی سارس شد، برای مقابله با شیوع کوویدـ‌۱۹ از بسیاری کشورهای دیگر مجهزتر بود. آنها با بهبودبخشیدن قابلیت تست‌گیری و توان بیمارستان‌ها برای برخورد با پاتوژن‌های تنفسی جدید و به لطف مردمی که از لزوم ارتقای بهداشت شخصی خود و حفظ فاصله‌گیری اجتماعی واقعاً آگاه بودند، در جایگاه خوبی قرار دارند‘.

کاولین می‌گوید نمی‌تواند بگوید آیا سیاست تست‌گیری، رصد تماس‌های مبتلایان و جداسازی از سایر تمهیدات مهم‌تر بوده است یا نه:’ این سؤال واقعاً مهمی است که هنوز قادر به پاسخ دادن به آن نیستیم. به نظر ما محتمل‌ترین پاسخ این است که ترکیبی از این تمهیدات به‌خوبی مؤثر واقع می‌شود. فاصله‌گیری اجتماعی انتقال ویروس را کاهش می‌دهد و از شیوع‌های بزرگ جلوگیری می‌کند و امکان می‌دهد تست و رصد را همچنان افزایش دهیم‘.

او می‌گوید: رصد تماس‌های مبتلایان و قرنطینه‌ی وسیع تمهیداتی است که اجرای موبه‌موی‌شان از همه دشوارتر است: ’در هنگ‌کنگ ما مجتمع‌هایی برای قرنطینه‌ی بیرون از منزل در نظر گرفته‌ایم، و نیز رویّه‌هایی برای اجرای سخت‌گیرانه‌ی قرنطینه‌ی خانگی. افرادی که ابتلا به این ویروس برای‌شان خطرناک‌تر است (یا شاید آن‌ها که بیشتر در معرض ابتلا هستند)، در خارج از منزل قرنطینه می‌شوند؛ آن‌هایی هم که ابتلا به این ویروس برای‌شان خطر کمتری دارد، چهارده روز در قرنطینه‌ی خانگی قرار داده می‌شوند‘.