تصاویر | ‌ترسناک‌ترین روش‌های زیبایی که در گذشته پرطرفدار بودند

به گزارش همشهری آنلاین به نقل از باشگاه خبرنگاران جوان، هر دوره‌ای ترندهای خاص خودش را چه در زمینه لباس و چه در زمینه ظاهر دارد. در گذشته استانداردهای زیبایی بعضاً عجیب و غریبی وجود داشت که اگر می‌خواستید طبق آنها عمل کنید باید دست به کارهای واقعاً ناخوشایندی می‌زدید. بعضی از این روش‌ها نه‌تنها دردناک بلکه خطرناک هم بودند.

۱- ابروی چندرنگ

در میان اجزای چهره شاید هیچ یک به اندازه ابروها از استانداردهای متغیر زیبایی در طول تاریخ، در عذاب نبوده‌اند. مثلاً در یونان باستان، ابروی پیوندی مد بود و اگر زنی ابروی پیوندی نداشت از نوعی «کاشت» که از موی بز ساخته شده بود برای پیوندی نشان دادن ابروهای خود استفاده می کرد.

اما زنان چینی قرون وسطی پا را از این هم فراتر گذاشته بودند. در قرون دوم و سوم میلادی، زنان چینی به ابروهای چندرنگ روی آوردند. یکی از امپراتورهای آن زمان به همسرانش دستور داده بود ابروهای خود را سبزآبی کنند. این زنان هم برای پیروی از دستور امپراتور مجبور بودند ابروهای خود را بتراشند و به جایش با استفاده از یک نوع جوهر گرانقیمت که از کشورهای دیگر وارد می‌شد، برای خود ابرو بکشند. این کار نه‌فقط برای خوشایند امپراتور انجام می‌شد، بلکه روشی برای به رخ کشیدن ثروت خود به دیگران بود، چرا که فقط ثروتمندان استطاعت خرید این جوهر را داشتند.

اما این ترند خیلی دوام نیاورد و ابروهای طبیعی دوباره رواج پیدا کردند. شکل ابروها هم ممکن بود از بلند و نازک تا کوتاه و ضخیم متفاوت باشد.

۲- پیشانی بلند

به گفته تاریخ‌نویسان، در انتهای قرن چهاردهم میلادی، ایزابو، ملکه باواریا، پیشانی بلند و گردن باریک و بلند را مد کرد. زنان هم برای پیروی از این استاندارد زیبایی، موهای بالای پیشانی و پشت سر خود را می‌زدند و حتی ابروهایشان را می‌تراشیدند. مژه‌ها هم در امان نبودند و گاهی آنها را به طور کامل، نه‌فقط از پلک بالا، بلکه از پلک پایین هم می‌زدند.

۳- ناخن بلند

ناخن بلند چندین قرن در چین مد بود و علت بسیار عجیبی هم داشت. ناخن بلند نشان می‌داد که آن شخص مجبور نیست کاری با دست‌هایش انجام دهد چون استطاعت استخدام خدمتکار را داشت.

در دوره فرمانروایی سلسله چینگ بر سرزمین چین که نزدیک به ۳ قرن به طول انجامید (پیش از آغاز قرن دوازدهم میلادی)، این مد به اوج خود رسید. ناخن بلند مد چندان راحتی نبود به همین دلیل آنها فقط ناخن انگشتان حلقه و کوچک خود را بلند می‌کردند. برای جلوگیری از شکستن ناخن هم از نوعی «قاب» مخصوص استفاده می‌کردند که از فلزات گرانبها ساخته می‌شد.

۴- پوست رنگ‌پریده

ترند پوست رنگ‌پریده در قرن هجدهم در انگلستان به اوج خود رسید. زنان برای آنکه پوست خود را تا حد ممکن رنگ‌پریده کنند، از چیزهای بسیار عجیبی مثل کود خشک‌شده اسب استفاده می‌کردند. اما خطرناک‌تر از همه سرب بود که از آن برای رنگ کردن صورت استفاده می شد. رنگ قرمزی که از آن بر روی لب و گونه‌ها برای ایجاد تضاد با ظاهر رنگ‌پریده چهره خود استفاده می‌کردند، بالاترین مقدار سرب را داشت. به علاوه زنان از مدادهای آبی‌رنگی برای ترسیم رگ بر روی صورتشان استفاده می‌کردند تا تأکید بیشتری روی رنگ‌پریدگی چهره خود ایجاد کنند.

۵- دندان سفید

مردمان عصر جرج نه‌تنها پوست خود را رنگ‌پریده می‌کردند، بلکه عذاب زیادی هم به دندان‌هایشان وارد می‌کردند. آنها برای سفید کردن دندان‌هایشان از نوعی پودر استفاده می‌کردند که حاوی سولفوریک اسید بود. طبیعی است که دندان‌ها و لثه از بین می‌رفتند اما ثروتمندان استطاعت مالی آن را داشتند که به دندانپزشک مراجعه و از ایمپلنت دندان استفاده کنند. برای این کار از دندان‌های اهدایی مردم به پزشکان استفاده می‌شد.

بعد از نبرد واترلو، از دندان‌های سربازان مرده برای ایمپلنت دندان استفاده می‌شد. گرچه در نیمه دوم قرن نوزدهم میلادی دیگر ایمپلنت‌های دندانی از جنس چینی وجود داشت، اما بعضی دندانپزشکان تمایلی به استفاده از آنها نداشتند و دندان‌های سربازان مرده را ترجیح می‌دادند.

۶- موی روشن

به لطف پترارک، شاعر ایتالیایی و منبع الهامش، لورا که نماد زیبایی و نجابت بود، موی روشن در قرن پانزدهم بسیار رواج داشت. زنان برای روشن کردن موهایشان آنها را رنگ می‌کردند. اما این فرآیند بیشتر از آنچه که حالا هست و در حقیقت چندین روز طول می کشید. در یکی از متون متعلق به قرن دوازدهم میلادی فرآیند رنگ مو در آن زمان که ۲ مرحله داشت توضیح داده شده. بعد از ساخت مخلوط اول که از چندین ترکیب مختلف ساخته می‌شد، موها را به مدت ۲ روز با برگ می‌پوشاندند. بعد از آن مخلوط را از موها می‌شستند و مخلوط دوم را به مدت ۴ روز دیگر بر روی موها می‌گذاشتند.

۷- کمر باریک

قدمت کمربندهایی که از آنها برای باریک‌تر نشان دادن کمر استفاده می‌شد در حقیقت به عصر مفرغ برمی‌گردد و نمونه اولیه‌ای از آن در آن دوران وجود داشت. اما به گفته کارشناسان، اروپایی‌ها استفاده از کمربند را از قرن پانزدهم یا شانزدهم میلادی آغاز کردند. اوج این ترند در دوران فرمانروایی کاترین دو مدیچی، ملکه فرانسه بود. در این دوره کمربندها حدود ۲۵ سانتیمتر از دور کمر کم می‌کردند که اثر بسیار بدی بر اندام‌های داخلی بدن داشت.