پدری که دریا پسرش را گرفت اما فرشته نجات ۸۰۰ نفر شد

به گزارش همشهری‌آنلاین به نقل از فارس، فصل گرم سال که شروع می‌شود روزهای تلاش ناجیان غریق، این فرشتگان دریایی است، با توجه به اینکه دریای مازندران مشتاقان فراوانی دارد که وارد ساحلش می‌شوند این افراد در ساحل حضور دارند تا جان کسی به خطر نیفتد.

این ناجیان غریق روزهای تلخ و شیرین بسیاری به خاطر دارند که مطمئنا روزهای تلخ‌شان غرق شدن افراد در دریا و روزهای شیرین‌شان هم نجات افراد از غرق شدن است؛ در واقع می‌توان گفت هر روزشان پُر از خاطره است که وقتی خاطرات روزهای خود را ورق می‌زنند نمی‌دانند از کجا و چگونه شروع کنند.

چهره آفتاب سوخته، ماهیچه‌های بیرون آمده، سوت، کلاه، یک صندلی و سایه‌بان رنگ‌رو رفته امکانات محدود ناجیان غریق برای زدن دل به دریا برای نجات من و شمایی است که بی‌توجه به پرچم‌های سیاه ممنوع بودن شنا، مواج بودن دریا، ممنوع بودن شنا در شب و این محدوده، سوت زدن‌های ممتد آنها مبنی بر پرهیز از شنا، فقط به خاطر اینکه از راه دور برای دیدن دریا و شنا یا فرار از گرمای تابستان آمدیم؛ دل به دریا بزنیم باید خطر کنند.

• هشدار | شنا در آب‌های مازندران بی‌خطر نیست​​​​​​

با وجود اینکه حقوق چندانی دریافت نمی‌کنند اما با آغاز طرح دریا اعلام آمادگی می‌کنند، امسال هم تعداد ناجیان غریق به حدود یک‌هزار نفر رسید که نشان می‌دهد کارشان دلی است.

گفتند؛ از نجات دادن افراد لذت می‌بریم و این را می‌توان در افزایش تعداد نجات‌یافتگان مشاهده کرد طی سال‌های اخیر تعداد نجات‌یافتگان رو به افزایش بوده و همچنین تعداد غریق از سال‌های گذشته که سه رقمی بود دو رقمی شده  هر چند امیدواریم شاهد غرقی در دریا نباشیم.

• نجات ۱۴۰ نفر در سواحل مازندران

در این گزارش به سراغ حشمت شکری، ناجی غریقی که ۴۵ سال کنار دریا بود و لحظه لحظه‌هایش کنار آبی بیکران رقم خورده؛ رفتیم ناجی غریقی که ۴۵ سال با وجب به وجب پنج کیلومتر ساحل دریای محمودآباد خاطره دارد.

این ناجی غریق اکنون در بستر بیماری افتاده و نخستین سالی است که از دیدن و بودن کنار دریا محروم شده است با توجه به بیماری‌اش که قادر به صحبت کردن نیست، به همین دلیل با پسرش پیمان شکری که از سال ۸۰ تاکنون کنار پدر ناجی غریق است به گفت‌وگو نشستیم.

وی گفت: این روزها پدرم دلگیر است و می‌توانیم ناراحتی را از چهره‌اش به‌راحتی ببینیم چرا که از وقتی یادش هست پدرم کنار دریا بود و ۴۵ سال است که آبی بیکران شریک همه لحظه‌هایش شده است.

دریا شریک همه لحظه‌های پدرم بود

پدرم از سال ۵۴ کنار ساحل بوده و تا پارسال ۸۰۰ نفر را نجات داده است و طی این روزها، روزهای تلخ و شیرین بسیاری دیده است اما تلخ‌ترین اتفاق زندگیش مرگ فرزندش در دریا بود که ۱۷ اردیبهشت سال ۸۲ این اتفاق تلخ رقم خورد و برادرم را از دست دادیم.

وی درباره روز حادثه گفت: روزهای پایانی پاییز بود که حال و هوای زمستانی داشت و برادرم ۱۷ آذر ماه سال ۸۲ به همراه دوستش برای ماهیگیری وارد دریا شد که در پنج کیلومتری ساحل قایق‌شان چپ کرد و دوستش را با شنا تا نزدیکی ساحل کشید با وجود اینکه شناگر ماهر و عضو تیم نجات غریق استان و کشور بود ولی آب سرد بود و انرژی زیادی مصرف کرد که متاسفانه ایست قلبی کرد ولی دوستش را نجات داد آن روز پدرم همراه برادر نبود ولی همیشه می‌گفت اگر بودم نمی‌گذاشتم وارد دریا شود.

پیمان شکری اضافه کرد: برادرم چهار سال از من بزرگ‌تر بود و همانند یک دوست برای پدرم بود و بیشتر پدرم را همراهی می‌کرد ولی بعد از غرق شدنش پدرم و مادرم شکسته شدند و همیشه کنار ساحل در مورد ایمان با هم حرف می‌زدیم که سرنوشت چه بازی‌هایی برای ما داشت.

اگر یک نفر را نجات دهیم یک نسل را نجات خواهیم داد 

پدرم اعتقاد داشت درست است در دریا فرزندش را از دست داده اما اگر یک نفر را نجات دهیم همانند خانواده ما زجر نمی‌کشد و یک نسل را نجات خواهیم داد و با این اعتقاد همواره برای نجات افراد از دریا پیشگام بود.

این ناجی غریق بیان کرد: پدرم دنیایی پُر از خاطره است ولی الان به دلیل بیماری‌اش قادر به حرف زدن نیست ولی می‌فهمم نگاهش پُر از حرف و دنیایی پُر از دلتنگی است، این روزها دلگیرتر هم شده و خیلی غصه می‌خورد حتی وقتی کنارش هستم درباره دریا و ساحل حرف نمی‌زنم تا نکند دلتنگ‌تر نشود ولی می‌دانم در دلش چه خبر است و در نگاهش پُر حسرت، حسرتی از جنس دریا! بچه‌های دریا هفته‌ای یک‌بار به پدرم سر می‌زنند که حال و هوایش عوض شود ولی نگاه یک دل سیر حرف برای گفتن دارد.

می‌دانم در دلش چه خبر است

پدرم طی دوران خدمتش خانواده‌ای را از دل دریا نجات داد که در آن روز با توجه به شرایط دریا کسی جراتش نمی‌کرد به موج‌های دریا نزدیک شود ولی پدرم دلش را به دریا زد و توانست این خانواده را از چنگال موج‌های دریا نجات دهد و آن خانواده هر سال برای تشکر به محمودآباد می‌آمدند و از پدرم تقدیر می‌کردند.

شکری یادآور شد: از سال ۸۰ کنار پدرم در ساحل هستم و در این مدت خاطرات شیرین زیادی داریم که از جمله آن می‌توانم به سال ۹۰ اشاره کنم که در آن سال ساعت ۱۲ شب با هم یک خانواده هفت نفره را از مرگ حتمی نجات دادیم.

درحالی روزهای کرونایی را پشت سر می‌گذرانیم که مردم بی‌توجه به توصیه‌ها حتی در مواردی بدون ماسک وارد ساحل می‌شوند و فاصله‌گذاری اجتماعی را رعایت نمی‌کنند.

به‌عنوان ناجی غریق از مردم می‌خواهیم که پرچم‌های ساحل توجه کرده و در مناطق اجرای طرح سامان‌دهی دریا شنا کنند.

یکی از تلخ‌ترین اتفاقات در ساحل غرق شدن است که امسال ناجیان غریق این شهرستان تمام تلاش خود را بکار گرفتند تا سریال غرقی در ساحل محمودآباد تکرار نشود و آمار نجات‌یافتگان نیز حکایت از تلاش ناجیان دارد.

در راستای تلاش‌های این ناجی غریق، جواد سعادتی قهرمان ارزنده و بااخلاق نجات غریق مازندران، مدال مسابقات نجات غریق قهرمانی کشور خود در سال ۹۸ را در اقدامی شایسته، به حشمت شکری منجی غریق پیشکسوت استان که اکنون در بستر بیماری بسر می‌برد، اهدا کرد.

کریمیان، رئیس هیأت نجات غریق مازندران و سعید خادمی، رئیس هیأت نجات غریق محمودآباد در ملاقات حشمت شکری با  آرزوی سلامتی برای این عزیز، از زحمات بی‌دریغ این ناجی غریق در سالیان متمادی برای حفظ و نجات جان گردشگران در سواحل محمودآباد، تقدیر کردند.

حشمت شکری که روزگار چهره تلخش را به وی نشان داد در طول سال‌های عمرش همیشه سعی کرد اتفاق تلخ از دست فرزند که برای وی افتاد، برای خانواده‌های دیگر تکرار نشود و نجات ۸۰۰ نفر را در کارنامه خود دارد.