دیدگاه محمد رحمتی درخصوص آزادراه تهران-شمال در شرایطی مطرح می‌شود که برای تبیین اولویت اجرای این طرح شاید بتوان تنها به سرگردانی و در راه ماندن مسافرانی که در تعطیلات چندی پیش راهی مناطق شمالی کشور شدند و به‌دلیل ترافیک ساعت‌ها در راه ماندند، بسنده کرد.
چنین دیدگاه‌هایی موجب شده تا طرحی که عنوان ملی را یدک می‌کشد و مسئولان بارها بر اتمام هرچه سریع‌تر آن تاکید کرده‌اند، به‌دلیل ضعف در نظارت بر انجام تعهدات مجریان و مشکلات تامین مالی، عمری طولانی یافته و میزان پیشرفت فیزیکی آن حتی به سالی یک درصد (با احتساب مدت زمان اجرا و میزان پیشرفت) نیز نرسد.
گرچه وزیر راه تلاش کرده تا با مقایسه و اولویت بندی این طرح و برخی آزاد‌راه‌های کشور و تکیه بر تنگنا‌های مالی این وزارتخانه، قصور دست‌اندرکاران در پیگیری اجرای این طرح ملی را توجیه کند اما وی هیچ اشاره‌ای به افزایش هزینه تمام شده ناشی از زمانبر شدن و ناکارآمدی مجریان در طرح مذکور نکرده است.
برخلاف دیدگاه‌های وزیر راه به نظر می‌رسد مشکل اصلی و تاخیر در اجرای این طرح، کمبود اعتبار نبوده است؛
چرا که نه‌تنها تا کنون چندین برابر هزینه اولیه برآورد شده برای اجرای این طرح هزینه شده و پیشرفت چندانی حاصل نشده بلکه ریشه اصلی در نبود ساز و کار قانونی و اجرایی لازم برای اجرای تعهدات مجریان و سهل‌انگاری دستگاه‌های ذی‌ربط است.
چندی پیش نیز وزیر راه اعلام کرده بود، اگر اعتبار لازم را در اختیار داشت چینی‌ها و بنیاد را از این طرح کنار می‌گذاشت.
این دیدگاه بیانگر نارضایتی از مجریان طرف قرارداد این وزارتخانه و ناتوانی برای پیگیری قانونی علت اجرایی نشدن تعهدات آنهاست.
