به گزارش خبرگزاری فرانسه بر اساس بررسی‌های داده‌های بازگشت‌داده شده از جستجوگر وویجر 2 سازمان فضایی آمریکا (ناسا) مشخص شده است که حوزه تاثیر خورشید (هلیوسفر)، نه گرد، بلکه بسیار نامتقارن است.
هلیوسفر شامل فضایی می‌شود که بادهای خورشیدی، یا ذرات فوران‌یافته از خورشید در آن غلبه دارد. هلیوسفر به فراتر از مدار پلوتو می‌رسد که در فاصله‌ای حدود شش میلیارد کیلومتری خورشید به دور خورشید می‌چرخد.
وویجر که در سال 1977 سفر تاریخی‌اش به سوی سیارات بیرونی را آغاز کرد، اکنون از این مرز متلاطم که "ضربه انتهایی" (termination shock) نامیده می‌شود، و در آن هلیوسفر به فضای بینستارهای می‌‌پیوندد، عبور کرده است.
سفینه دوقلوی وویجر دو، وویجر یک چهار سال پیشتر در نقطه‌ای متفاوت در حدود 1.5 میلیارد کیلومتری خورشید، از این آستانه گذشت.
بر اساس بررسی‌هایی که نتایج آنها چهارشنبه 16 جولای (26 تیر) در نشریه Nature منتشر شده است، این تفاوت بیانگر آن است که هلیوسفر حتی به شکل یک کره کامل نزدیک هم نیست، بلکه مانند یک تخم‌‌مرغ شکلی کشیده دارد. دانشمندان معتقدند "کف" این تخم مرغ در نتیجه برخورد دائمی ذرات، در حالیکه بادهای خورشیدی به ذرات اتمی پرتاب‌شده از فضای بینستارهای برخورد می‌کنند، پهن شده است.
وویجر 2 در طول یک روز چندبن بار از "ضربه انتهایی" گذشت که نشان می‌دهد که این مرز در سیلانی دائمی است، مانند عقب و جلو رفتن یک موج جزرو مدی.
برای دهه‌های آینده این دو سفینه فضایی که با سرعت 17 کیلومتر در ثانیه به در حرکت هستند تنها منبع مشاهدات محلی از حدود دوردست منظومه شمسی هستند. این جستجوگرها در اصل برای مشاهده مشتری و زحل به فضا فرستاده شدند و اکتشافات مهیجی هم انجام دادند، مانند کشف یک آتشفشان‌های فعال روی قمر مشتری به نام لو، و درهم فرورفتگی‌‌های ناشناخته در حلقه‌های زحل.
پس از آن ماموریت این دو سفینه دوباره طراحی شد تا به اکتشاف فضای ماورای سیارات منظومه شمسی بپردازند.
وویجرها اولین اشیای دست‌ساز بشر که به این کرانه‌‌های سرد و تاریک رسیدند، در غیاب انرژی خورشیدی از باتری‌های هسته‌ای پردوام قدرت می‌گیرند.
وویجر 2 آنقدر در فاصله دوری از زمین قرار دارد که برای این که فرمان‌ها از کره زمین با سرعت نور به آن برسد، چند ساعتی وقت لازم است. هر کدام از سفینه‌های وویجر در هر روز 1.6 میلیون کیلومتر راه می‌پیمایند.
هر دوی این سفینه‌ها، برای زمانی که احتمالا با یک موجود هوشمند غیرزمینی برخورد کنند، درای یک "ضبط طلایی" از صداها و تصاویر درباره زندگی در کره زمین در دهه 1970 هستند.
