دو قدرت برتر آسیا با استفاده از حق وتوی خود همه آنچه را که جهان برای موگابه پیر ترتیب داده بودند، از میان بردند.
روسیه و چین در حالی از حق وتوی خود در لغو تحریم های پیش روی زیمبابوه استفاده کردند که همه مردم جهان انتظار داشتند سازمان ملل با اتفاق نظرتمامی اعضا موگابه را از اعلام رسمی ریاست دوباره خود بر کشور بحران زده زیمبابوه بازدارد.
اما روسیه و چین سرنوشت دیگری را برای مردم زیمبابوه رقم زدند، آن گونه که دیکتاتور به این ترتیب بی توجه از همه واکنش ها و موضع گیری های جهان همچنان بر تخت ریاست خود در هراره تکیه داده است. گو این که موگابه واقعا قصد دارد همان طور که وعده داده بود جشن صد سالگی اش را در کاخ ریاستش برگزار کند!
مخالفت روسیه و چین با اعمال تحریم های اقتصادی برای اجبار موگابه به ترک مسند قدرت در زیمبابوه برای جهانیان حاوی پیام مهمی بود. وتوی نامنتظره این دو قدرت برتر آسیایی بار دیگر همه توجه ها را به سوی سازمان ملل متحد و کارکرد ناموفق آن در حساس ترین لحظه های تصمیم گیری برای ملت ها معطوف داشت. سازمانی که در زمانی برای رسیدگی به همه بن بست های سیاسی تشکیل شد، طی سال های اخیر به دفعات مختلف نشان داده است که نمی توان چندان هم به تصمیم گیری جمعی کشورهای عضو آن امید داشت و در نهایت این قدرت های برتر هستند که راهکارهای موردنظرشان را ارائه می دهند.
از سوی دیگر استفاده چین و روسیه از حق وتوی خود در سازمان ملل در چنین شرایط حساسی که می توانست سرنوشت مردم زیمبابوه را برای مدتی طولانی تغییر دهد بازگوی این حقیقت است که چین و روسیه در دنیای سیاست روز جهان از قدرتی بالاتر از تصور همگان برخوردارند که با حرکتی تدریجی و به صورتی غیر محسوس به آن دست یافته اند، به گونه ای که این روزها باور چنین قدرت و جایگاهی برای کشورهای غربی با توجه به پیشینه تاریخی آنها در اعمال نظر در تعاملات جهانی گران می آید.
این دو کشور بارها پیش از این نیز همتایان خود را با تصمیم گیری های منحصرشان غافلگیر کرده اند. در سال میلادی گذشته آنها با وتوی خود سازمان ملل را در رابطه با اعمال فشار به کشور برمه برای پایان دادن به سرکوب های جمعی به بن بست کشاندند.
در این میان آنچه برای همه ناگوار است این که روسیه در حالی در نشست اعضای سازمان ملل رای منفی خود به تحریم زیمبابوه را اعلام کرد که در فاصله ای کوتاه تر از یک هفته پیش از آن در همایش سران هشت کشور صنعتی جهان در ژاپن، سران روسی همصدا با سایر همتایان غربی و شرقی خود رای به اعمال ممنوعیت ها و محرومیت های بیشتر زیمبابوه و تصرف همه اموال دیکتاتور موگابه دادند! این تضاد آشکار روسیه در دنیای سیاسی جهان چندان توجیهی نداشت.
البته چین و روسیه خود در رد پیشنهاد سازمان ملل دارای دلایلی کافی بودند. آنها با این عنوان از دخالت سازمان ملل در اوضاع زیمبابوه سر باز زدند که به تصور آنها سازمان ملل به عنوان نهادی جهانی تنها دارای این اختیار است که در هر حرکتی که امنیت و ثبات بین المللی را به خطر بیندازد حق دخالت دارد و این نهاد نمی تواند در فضایی غیردموکراتیک برای مردمان سرزمینی دور در دل قاره سیاه آفریقا تصمیم بگیرد. به زعم آنها این دخالت و اعمال فشار سازمان ملل در حالی که خطری را متوجه گستره بین المللی نمی کند، حرکتی مشابه با آن است که موگابه ، خود در نظام دیکتاتوری اش انجام می دهد.
از سوی دیگر به عقیده مقامات چین تصویب چنین قطعنامه ای برای تحریم بیشتر زیمبابوه می توانست روند مذاکرات آینده با گروه های شورشی در منطقه جنوب آفریقا با موانع بسیاری مواجه کند. به این ترتیب بهتر آن بود که موگابه همچنان ریاست حکومت زیمبابوه را به عهده داشته باشد. شاید این مساله به نفع همه آفریقا باشد!
در این میان حمایت روسیه و چین از رویکردهای کنونی زیمبابوه برای کشورهای جهان به خصوص جهان غرب همراه با واهمه و ترس های بسیاری است. آیا این که چین قصد دارد تجربه دخالت در سودان را دوباره تکرار کند؟ یا این که روسیه تا چه میزان چین را در این میانه همراهی خواهد کرد؟ این دو واقعا چه منافعی را در حمایت از زیمبابوه دنبال می کنند؟
البته دنیای غرب پاسخ های همواره روسیه و چین و ناکامی های هرباره شان را بی جواب نمی گذارند. آنها به طور حتم مانند دفعات گذشته راهکاری درونی میان خود می یابند و در نهایت برای تقابل با زیمبابوه دست به کار می شوند. وتوی چین و روسیه و رفتار دوگانه آنها در زمان تصمیم گیری های حساس سازمان ملل موضوعی نیست که به راحتی از خاطر انگلستان و ایالات متحده آمریکا زدوده شود.
