تصاویر| پارسیان؛ سرزمین رویایی

به گزارش همشهری آنلاین، پارسیان درمنتهی‌الیه غربی استان هرمزگان،  در شرقی استان بوشهر و در جوار شهرستان عسلویه قرار دارد و از شمال به شهرستان لامرد استان فارس منتهی می‌شود.

نام این شهرستان در گذشته به‌دلیل وجود «گاوچاه» ‌های متعدد که برای آبیاری مزارع و باغ‌ها استفاده می‌شد، «گاوبندی» بود، اما بعدها نام پارسیان بر آن گذاشته شد. اگرچه همه جای ایران به‌دلیل وجود مناظر طبیعی و بکر دیدنی است، اما باید بدون اغراق گفت که در این میان، پارسیان از همه‌جا دیدنی‌تر است و به تنهایی می تواند به عنوان برند ظرفیت گردشگری طبیعی ایران باشد.

ساحل و بندر تبن

یکی از دیدنی‌های این شهرستان ساحل غیرقابل وصف «تبن» در منطقه ساحلی «کوشکنار» است. تبن براساس مستندات موجود درواقع بندرگاهی قدیمی و باستانی است. تبن واژه‌ای محلی و قدیمی است. این نامگذاری به این دلیل است که درگذشته از این بندر برای صادرات کاه و علوفه به کشورهای آن سوی خلیج فارس و مناطق دیگر استفاده می‌شده. اما اکنون دیگر خبری از صادرات کاه در این بندرگاه نیست و از آن برای ماهیگیری و صادرات و واردات کالا استفاده می شود. هنوز در این بندرگاه لنج‌های زیادی وجود دارد که برای حمل و نقل کالا بین ایران و امارات متحده عربی در حال تردد هستند. در بخش غربی تبن، ساحل صخره‌ای نیز وجود دارد که برای دسترسی به این ساحل باید از قایق استفاده کرد، زیرا جاده و راه زمینی مناسبی  برای رفتن به این ساحل وجود ندارد. نام این ساحل «الپی» است. الپی روستای کوچکی با چند خانه است. همچنین از ساحل تبن تا ساحل الپی، صخره‌های زیبایی به چشم می‌خورد که به این منطقه پنجره خلیج فارس می‌گویند. با این وجود ساحل تبن از شناگاهی امن پارسیان است که همه ساله هزاران گردشگر بومی و غیربومی از آن دیدن و در آب‌های نیلی خلیج فارس شنا می‌کنند. از نکات جالب این ساحل  فراوانی صدف‌ها و محلی امن برای تخم‌گذاری لاک پشت‌هاست.

گردنه عشاق و ساحل مکسر

دیدنی‌های ساحلی  پارسیان فقط به تبن ختم نمی‌شود، اگرچه تمام نوار ساحلی آن دیدنی‌است، اما گردنه «عشاق» و ساحل «مکسر» آن که در کنار هم قرار دارند، گل‌های سرسبد ظرفیت‌های گردشگری سواحل این شهرستان هستند. زیبایی این دو منطقه قابل توصیف نیست. رانندگی بر فراز گردنه عشاق تجربه‌ای ناب و منحصر بفرد است، گردش و قدم زدن در ساحل مکسر هم  تجربه ناب دیگری به حساب می‌آید، اما در این ساحل کمتر کسی مشغول تماشای دریا می‌شود، زیرا مجسمه‌های طبیعی ساحل فرصت نگاه کردن به دریا را از هر گردشگری می‌گیرد. از دیگر زیبایی‌های این ساحل غروب آفتاب در پهنه آبی آن است.

تنگ آب‌دبه و شوتاریکو، اوسیا و غار گیرکنار

 پارسیان به‌جز ساحل کوها، درها و تنگه‌های بی‌همتایی دارد که برای دیدن آن‌ها باید چند ساعتی پیاده‌روی و کوه پیمایی کرد، برخی مسیرها آسان، برخی دشوار و برخی هم بدون راهنمایی محلی تقریبا غیر ممکن است. برای رسیدن به تنگه «آب‌دبه» و «شوتاریکو» باید از میان جالیزهای گوجه‌فرنگی روستایی «چک‌چک» گذشت. مسیری تقریبا طولانی و مهیج است. راه بعد از یک ساعت پیاده روی به در میان دره‌ه و صخره‌های بزرگ به ۲ شاخه تقسیم می شود. سمت راست به شوتاریکو و سمت چپ به آب‌دبه می‌رسد. مسیر شوتاریکو کمی دشوار است گاهی باید از فراز صخره‌های نسبتا بزرگ رد شد و گاه باید از درزها و لابه‌لای سنگ‌های بزرگ سینه‌خیر رفت. در ادامه دالان تنگی نمایان می‌شود که مانند شب تاریک است. در انتها هم صخره‌های خزه بسته یشمی‌رنگ و حوضچه‌های آب خود نمایی می‌کنند. برخلاف شوتاریکو مسیر آب‌دبه سهل‌تر و آسان‌تر است. بعد از دو راهی تقریبا نیم ساعت باید کوهپیمایی کرد تا با تابلوی بی نظیری از طبیعت روبه رو شد. پایان این مسیر به استخری طبیعی ختم می‌شود که چشمه‌ها از هرسو مانند آبشار داخل آن می‌ریزند. برفراز استخر سبزه‌ها و نخل‌های خودرو، زیبایی‌های آب دبه را دوچندان می‌کنند.

در نزدیکی روستای چک‌چک روستای کوهپایه‌ای «بهده» واقع است که غار گیرکنار و تنگه «اوسیا» از جلوه‌های ویژه طبیعی این منطقه هستند.