برخلاف صحبت‌های چند هفته گذشته پیرامون حضور کارخانه و ست‌کوویچ در رأس تیم‌ملی بزرگسالان و حتی اظهارنظر نه چندان صریح داورزنی رئیس فدراسیون والیبال در این باره، به خوبی می‌شد حدس زد که اعضای شورای سیاست‌گذاری فدراسیون از عهده انتخاب یک سرمربی از میان گزینه‌های داخلی تا انتخاب قطعی یک سرمربی خارجی برنخواهند آمد.
در ضمن برخی از اعضای شورای سیاست‌گذاری هم با وجود پیشکسوت بودن، سال‌هاست که از مسائل روز والیبال به‌دور هستند و به همین دلیل فاقد شناخت کافی از موقعیت بازیکنان و مربیان این رشته‌اند؛ ایرادی که به گاییچ نیز گرفته می‌شد.
سپردن سکان هدایت تیم‌ملی آن هم به دو مربی جوان و کم‌تجربه که دستیار بودنشان هم اعتراضات زیادی را به‌همراه داشته، نمی‌تواند دربرگیرنده تمامی اهداف والیبال ملی ما باشد. شاید انتخاب‌نشدن کارخانه و گاییچ به‌دلیل درگیری آنان با آماده‌سازی تیم‌های نوجوانان و جوانان، دلایل قانع‌کننده‌ای محسوب شود، ولی می‌شد با جابه‌جایی در کادر فنی تیم جوانان تصمیم بهتری گرفت ضمن اینکه نزد مربیان فعلی ایران هستند مربیانی که هم تجربه کار با مربیان پیشین خارجی تیم‌ملی را داشته و هم به لحاظ تجربه از موقعیت ممتازتری نسبت به گزینه‌های فعلی برخوردارند که متاسفانه به چشم نیامدند.
انتظار می‌رفت با توجه به جواب ندادن تفکرات گاییچ و ناکامی تیم‌ملی در دو میدان آسیایی اندونزی و انتخابی المپیک، مسئولان فدراسیون والیبال برای به فراموشی سپردن آن خاطرات تلخ تصمیمات سنجیده‌تری اتخاذ می‌کردند.البته هنوز هم دیر نیست و می‌توان با بهره‌گیری از افکار و آرای مربیان و کارشناسان والیبال جمع‌بندی بهتری برای انتخاب سرمربی موقت تیم‌ملی داشت.
