همشهری- مهرداد رسولی: استادیوم ۷ هزار نفری اسلامشهر در روزهای شیوع کرونا خلوت‌تر از همیشه است. سکوهای خالی و فضای سوت‌وکور استادیومی که از بدو تاسیس در قرق تماشاگران بود بدجوری توی ذوق می‌زند. انگار درهای این استادیوم فقط برای یک نفر باز شده تا در تنهایی مطلق و سکوت محض اینجا پاشنه را وربکشد و روی پیست دوومیدانی مشغول دویدن شود.
سجاد سالاروند تنها دونده معلول ایران است که با پاهای کربنی تمرین می‌کند و مسابقه می‌دهد و به این تنهایی عادت دارد. آنقدر تنها که بیشتر اوقات با دونده‌های سالم مسابقه می‌دهد تا برای بهبود رکوردهایش رقیب داشته باشد. او بعد از فتح قله ۳ کشور دنیا حالا رؤیای ایستادن در خط استارت دوی ۱۰۰ متر پارالمپیک را دارد و می‌گوید برای محقق شدن رویایش می‌جنگد. بعد از فتح قله دماوند با دو پای مصنوعی و قهرمانی در مسابقات سنگ‌نوردی و برج‌نوردی، شاید مدال گرفتن در دوی ۱۰۰ متر سریع‌ترین مرد معلول ایران را در ۳۹ سالگی به خط پایان آرزوهایش نزدیک کند.
- از چه موقعی تصمیم گرفتید با پای مصنوعی فعالیت حرفه‌ای در ورزش را شروع کنید؟
من قبل از معلولیت هم به‌طور حرفه‌ای کوهنوردی می‌کردم اما یک حادثه زندگی‌ام را دگرگون کرد. اول فروردین ۱۳۹۵ در اتوبان تهران- کرج تصادف کردم و شدت حادثه به حدی بود که هر دو پایم از زیر زانو قطع شد. حدود ۱۴ ماه بعد هم به زندگی عادی برگشتم. طبیعی بود که بعد از بازگشت به زندگی عادی ورزش را هم از سر بگیرم.
- قبل از این حادثه بیشتر سراغ چه ورزش‌هایی می‌رفتید؟
کوهنوردی و سنگ‌نوردی را به‌طور حرفه‌ای انجام می‌دادم اما بعد از اینکه پاهایم را از دست دادم فعالیت‌های ورزشی‌ام گسترده‌تر شد؛ یعنی علاوه بر کوهنوردی و سنگ‌نوردی سراغ دوومیدانی و پله‌نوردی یا همان برج‌نوردی رفتم و پاراگلایدر را که یک ورزش هوایی است شروع کردم. معلولیت برای من تولد دوباره بود. اصلا بعد از آن حادثه دردناک مسیر زندگی‌ام تغییر کرد و جذاب‌تر شد. در این زندگی دوباره رفتم سراغ کشف استعدادهایی که درونم بود و از آنها خبر نداشتم.
- بعد از معلولیت چه کارهایی انجام دادید که قبل از معلولیت موفق به انجام آنها نشده بودید؟
۱۴ ماه بعد از این که پاهایم را از دست دادم به قله دماوند صعود کردم و بعد هم برای نخستین بار در جهان با دو پای مصنوعی روی قله‌های آراگاتس در ارمنستان و آرارات در ترکیه ایستادم. در مسابقات بین‌المللی برج‌نوردی از جمله مسابقاتی که در برج میلاد برگزار شد هم شرکت کردم. در همین مسابقات ۱۴۳ پله را در ۳۵ دقیقه بالا رفتم و مدال طلا گرفتم. در فستیوال جهانی سنگ‌نوردی هم برای نخستین بار در جهان با دو پای مصنوعی از دیواره ۷۰۰ متری سنگ‌نوردی بالا رفتم و مدال طلای مسابقات را گرفتم. الان هم به‌عنوان نخستین دونده ایرانی در مسابقات کلاس T۴۳ و در ماده‌های ۱۰۰ و ۲۰۰ متر شرکت می‌کنم.
- تعداد دونده‌هایی که در کلاس T۴۳ فعالیت می‌کنند خیلی محدود است. این موضوع شرایط تمرین را سخت نمی‌کند؟
من مدت‌هاست با دونده‌های سالم تمرین می‌کنم و مسابقه می‌دهم. همیشه هم رکورد خودم را با رکورد دونده‌های سالم مقایسه می‌کنم که آن را به فال نیک می‌گیرم.
- مسئله مهم در استفاده از پاهای کربنی حفظ تعادل است. دویدن با پاهای کربنی در روزهای نخست خسته‌کننده نیست؟
نزدیک۲ سال است که پنجه‌های کربنی در کشور خودمان تولید می‌شود و به افراد قطع عضو کمک می‌کند در مسابقات بین‌المللی به میدان بروند. من هم حدود یک سال و نیم است که با پنجه‌های کربنی تولید داخل تمرین می‌کنم و مسابقه می‌دهم. دویدن با پنجه‌های کربنی چندان هم آسان نیست. بارها پیش آمده که با همین پاها زمین خورده‌ام. گاهی موقع دویدن پروتزها از پاهایم درآمده و زمین خورده‌ام، اما طبیعی است.
- اصلاً چطور شد که بعد از قطع هر دو پا سراغ دوومیدانی، آن هم دوی سرعت آمدید؟
کسی که پاهایش را از دست می‌دهد به‌طور کاملا طبیعی دوست دارد لذت راه رفتن و دویدن را حس کند. بعد از قطع شدن پاهایم، دویدن برایم مثل پرواز بود و پاهای کربنی این امکان را به من داد.
- به‌رغم رنج‌هایی که در این چند سال متحمل شده‌اید از زندگی رضایت دارید؟
من همیشه می‌گویم به دنیا آمده‌ایم تا از زندگی لذت ببریم؛ آمده‌ایم که یک ارزش‌هایی را به‌دست بیاوریم. یکی از ارزش‌ها این است که برای زندگی بجنگیم. زندگی زیباست و ارزش‌اش را دارد که به خاطرش بجنگیم؛ ارزش‌اش را دارد که بارها زمین بخوریم و دوباره بلند شویم و به راهمان ادامه بدهیم. هیچ اتفاقی نباید مانع لذت بردن انسان از زندگی شود؛ حتی از دست دادن هردو پا.
- یک ورزشکار آفریقایی به نام اسکار پیستوریوس که دقیقا شرایط شما را داشت، با پاهای کربنی قهرمان پارالمپیک ۲۰۰۸ شد. گرایش شما به دویدن چقدر متاثر از موفقیت‌های پیستوریوس بود؟
ورزشکاران زیادی برایم الهام‌بخش بودند که یکی از آنها پیستوریوس بود. در داخل کشور هم ورزشکاران اسطوره‌ای زیادی داشتیم. من همیشه زنده‌یاد سیامند رحمان را به واسطه قهرمانی‌های مدوام در مسابقات جهانی و پارالمپیک ستایش می‌کردم و او بیش از هر ورزشکار دیگری مرا تحت‌تأثیر قرارمی‌داد. وقتی زیر وزنه‌های سنگین می‌رفت و رکوردهای جهان و پارالمپیک را جابه‌جا می‌کرد برایم نماد یک ورزشکار شجاع بود و من تحت‌تأثیر او تصمیم گرفتم بعد از قطع عضو هم ورزش را به‌طور حرفه‌ای دنبال کنم.
- راهیابی به پارالمپیک و مدال گرفتن در این بازی‌ها خود شما را به کسی که می‌تواند برای بسیاری از ورزشکاران معلول الهام‌بخش باشد بدل خواهد کرد. چقدر برای راهیابی به پارالمپیک و مدال گرفتن در این بازی‌ها مصمم هستید؟
قبل از مدال گرفتن در پارالمپیک تلاشم را می‌کنم تا روی زندگی خیلی‌ها تأثیر بگذارم. می‌خواهم برای زندگی کردن به مردم انگیزه بدهم. نیتم این است که به مردم بگویم زندگی زیبا و جذاب است و بدون اعتنا به اتفاقات حاشیه‌ای باید از آن لذت ببریم. من با این شرایط برای زندگی و برای رسیدن به هدفم می‌جنگم و این سبک زندگی شاید برای خیلی‌ها الهام‌بخش باشد. اولویت بعدی‌ام گرفتن مدال در پارالمپیک توکیو است. می‌خواهم با این مدال ثابت کنم کاری نیست که انسان نتواند انجام بدهد. اگر با این شرایط می‌توانم برای هدفم بجنگم پس بقیه هم می‌توانند.
- دونده‌ها معمولا با رکوردهایشان حرف می‌زنند. فکر می‌کنید با رکورد ۱۲ ثانیه و ۵۷ صدم ثانیه در پارالمپیک توکیو شانس مدال دارید؟
اگر نظر شخصی مرا بخواهید می‌گویم توی دنیا هیچ کاری نشد ندارد. من فکر می‌کنم انسان با تلاش و پشتکار به هر آنچه بخواهد می‌رسد. البته روند آماده‌سازی ما برای حضور در بازی‌های پارالمپیک توکیو با افراد سالم تفاوت‌های اساسی دارد و تمرینات ما سخت‌تر و فشرده‌تر است. در همین دوره کرونا روزی دو جلسه تمرین می‌کنیم و بین هر تمرین ریکاوری داریم. سختی‌های تمرین در این شرایط را به جان می‌خرم چون بعد از فتح قله ۳ کشور دنیا، رویایم دویدن در پارالمپیک و مدال گرفتن در توکیو است.
- رکورد فعلی شما برای کسب سهمیه پارالمپیک توکیو کفایت می‌کند؟
رکورد خوبی است اما باید بهتر شود. الان نمی‌توانم بگویم که تا چندماه بعد چه رکوردی را ثبت خواهم کرد اما با تلاش و تمرین زیاد با رکوردهای بهتری سهمیه پارالمپیک را می‌گیرم.
- اگر یک روز با معروف‌ترین دونده‌های دنیا روبه‌رو شوید به آنها چه می‌گویید؟
خیلی از دونده‌های معروف دنیا الگوی من بوده‌اند و احترام زیادی برای‌شان قائلم اما دوست دارم به آنها بگویم اگر شما با پاهای سالم رکوردهای افسانه‌ای خلق کردید من این کار را با پاهای مصنوعی انجام خواهم داد. رکورد یوسین بولت در دوی ۱۰۰ متر ۹ ثانیه و ۵۷ صدم‌ثانیه است. من می‌توانم با پاهای کربنی به این رکورد نزدیک شوم. شاید هم نتوانم اما همین که چنین رؤیایی دارم و برای محقق‌شدنش می‌جنگم برای خودم ارزشمند است.
- به‌عنوان سریع‌ترین دونده معلول ایران با لقب‌های زیادی شناخته می‌شوید. فکر می‌کنید کدام لقب با رکوردها و زندگی ورزشی شما همخوانی دارد؟
یک عده‌ای به من می‌گویند سریع‌ترین مرد ایران با دو پای مصنوعی و برخی دیگر مرا با یوسین بولت مقایسه می‌کنند. بدم نمی‌آید به من بگویند یوسین بولت ایرانی. اگر یوسین بولت بداند با دو پای کربنی چنین رکوردهایی ثبت کردم حتما مرا تحسین می‌کند.
نظر شما